به گزارش مشرق، از دور که چشم‌مان به هم افتاد هر دو سر تکان دادیم و سمت هم رفتیم. سلام و احوالپرسی کردیم؛ انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده است. انگار نه انگار یک سال است از هم بی‌خبر هستیم یا بهتر بگویم قهر کرده‌ایم. یک دقیقه که گذشت و خودش حرف را پیش کشید و توضیح داد که نگاهش به کل عوض شده است. آخر هم خندید و گفت: «برعکس همیشه این یک بار حق با تو بود… من اشتباه می‌کردم…»

همکار بودیم و اشتراکات اخلاقی‌مان یک چیزی شبیه رفاقت بین‌مان ساخته بود. حرف می‌زدیم؛ از همه جا؛ سیاسی، اجتماعی، مذهبی. برعکس خلق و خویمان که شبیه بود در تفکرات نقطه اشتراک آن‌چنانی نداشتیم. هر بار موضوعی وسط می‌افتاد، بحث بالا می‌گرفت و بالاخره آنچه روی آتش حرف‌هایمان آب می‌ریخت همان رفاقت‌مان بود. تنها جایی که هیچ بحثی با هم نداشتیم، هیأت بود. حسین (ع) روشن‌ترین اشتراکی بود که بین خودمان می‌دیدیم.

حدود یک سال و نیم قبل به خاطر یک موضوع کاری تلفنی حرف می‌زدیم و مشورت می‌کردیم. تاریخش را یادم نیست؛ اما وقتی بود که اسرائیل باز به غزه چنگ انداخته بود. طبق معمول نفهمیدیم کجا و چطور؛ اما یک باره دیدیم پشت خط سر موضوع بحث یعنی فلسطین دعوایمان شده است. من باور داشتم که مسلمان باید از مسلمان دفاع کند و نمی‌تواند بی‌تفاوت باشد؛ او اما تاکید می‌کرد که به ما ربطی ندارد!

هیچ‌وقت از حرف‌هایش این همه عصبانی نشده بودم؛ عصبانیت یا یک جور ناامیدی از اینکه اختلافات این رفاقت به مراتب به اشتراکاتش می‌چربد و یک جایی بیرون می‌زند و زهوارش در می‌رود. تیر آخرم را برداشتم و خواستم دست روی نقطه اشتراک‌مان بزنم. از عاشورا گفتم؛ از مظلوم و ظالم؛ از حق و باطل. اما آنچه فکر می‌کردم آب روی آتش باشد، مثل بنزین کار کرد.

عصبانی شد و فریاد کشید که عاشورا را با هیچ‌جا و هیچ‌کس در این تاریخ نمی‌شود مقایسه کرد. توضیح دادم که این یک شباهت نیست، یک الگو برای تشخیص است؛ اما دیگر هیچ استدلالی فایده نداشت.

حالا تقریباً هر دو داد می‌زدیم. دست آخر قید رفاقت را زدم و به تلخی گفتم: «تو بچه هیأتی هستی ناسلامتی! نشنیدی امام موسی صدر می‌گوید هیأتی که سرباز برای مبارزه با اسرائیل تربیت نکند، هیأت نیست؟ یا هیأت خوب نرفتی یا خوب گوش نکردی که امروز بین اسرائیل و فلسطین، بی‌طرف مانده‌ای. درست مثل اهل بسیاری از اهالی کوفه که روز عاشورا در خانه نشسته بودند؛ نه برای یزید به میدان رفتند و نه از امام حسین دفاع کردند. بی‌طرف نشستند توی خانه هرچند می‌دانستند حق با نوه پیامبر است و ریختن خون او، مصیبتی است که تاریخ را می‌لرزاند… بی‌طرفی درد بدی است. خدا همه ما را درمان کند…»

چند لحظه ساکت ماند و بعد بی آنکه چیزی بگوید خداحافظی کرد. یک سال نه زنگی زد و نه پیامی داد. توی شبکه‌های اجتماعی هم خودش را «مخفی» تا بدون «بلاک» کردن از محتوای استوری‌هایش محروم باشم. تا اینکه چند ماه پیش توی یکی از همایش‌های کاری از دور چشم‌مان به هم افتاد. از طوفان‌الاقصی حدود پنج ماه می‌گذشت و اخبار فلسطین توی گوش همه پر شده بود. می‌دانستم تلخی حرف آخرم زیاد بوده اما بارها به آن روز فکر کرده بودم. پای من به جنگ نمی‌رسید تا در میدان باشم؛ جنگ من همین بود که جایی که هستم به هر قیمتی از حق دفاع کنم. از دست دادن رفاقت نباید هزینه زیادی باشد. رفاقت سیری چند وقتی پای حق و باطل وسط باشد. با همین فکرها خودم را قانع کرده بودم اما باز یک جایی از دلم ناراحتش بودم؛ حسرت می‌خوردم. حالا مدتی است دوباره استوری‌هایش را می‌بینم. مثل پنجشنبه شب‌ها که بلااستثنا از کربلا ویدئو می‌گذارد، نوشتن از مظلومیت غزه و لعنت به اسرائیل هم برایش یک عادت شده است.

آخر مگر دلداده امام حسین مگر می‌تواند در چنین میدانی بی‌طرف باشد؟ نمی‌شود… نمی‌تواند…

کودکش را بغل گرفته است. یک ساله می‌شود؟ نه، به نظر کمتر باشد؛ مثلاً شش ماهه… کودک سرش روی شانه پدر افتاده و انگار بعد از یکی دو ساعت گریه بالاخره آرام گرفته و خوابیده است. پدر همان جور که حرف می‌زند دستش را مدام پشت کمر کودک می‌کشد و نوازشش می‌کند. دوربین می‌چرخد و از پشت سر به سمت صورت کودک می‌رود. لباس‌هایش خاکی است و صورتش از جایی که به گردن می‌رسد پر زخم و خون است. چند ثانیه توقف فیلمبردار روی صورت کودک کافی است تا بیننده بفهمد پدر جنازه کودکش را بغل گرفته و نوازش می‌کند.

بعد زیر دست‌های کودک را می‌گیرد و او را از خودش فاصله می‌دهد تا نگاهش کند. مگر چند وقت می‌شود که یاد گرفته گردنش را نگه دارد؟ بچه گردنش از پشت سر خم می‌شود و می‌افتد. پدر درشت هیکل چشم‌هایش پر از اشک شده، پوست سبزه‌اش دود کرده است. مدت‌هاست در جنگ است و می‌دانسته که یک روز مصیبت در خانه او را خواهد زد؛ اما دلخوش بوده که شاید جنگ، اگرچه بین مسلمان و نامسلمان باشد اما هر دو طرفش آزاده باشند و از یک جایی مردانه بجنگند. امید داشته که معجزه شود و دشمن بی‌رحم و دندان تیز کرده از زن و بچه‌ها بگذرد. امید داشته که خودش قربانی باشد نه کودک شش ماهه‌اش...

تصویر از روی صورت پدر و کودک عقب می‌رود و بیمارستانی در غزه را نشان می‌دهد. تا چشم کار می‌کند از این پدرها و کودک‌های شش ماهه است که گردن‌شان پر از خون شده. ما اما این تصویر را جای دیگری هم دیده‌ایم؛ جای دیگری هم شنیده‌ایم… نه یک بار. صدها بار.

این تصاویر برای ما که «علی‌اصغر ع» و «علی‌اکبر ع» و «عباس ع» می‌شناسیم جور دیگری آشناست. انگار روضه‌هایی که از کودکی شنیده‌ایم حالا گوشه‌ای از جهان اتفاق می‌افتد و فیلم‌هایش بدون نیاز به آنکه کسی برایش مداحی کند ما را تا خود قتلگاه می‌کشاند. حالا حدود ۹ ماهی است که انگار به معنی واقعی کلمه هر روزمان عاشورا و همه جای زمین برایمان کربلا شده است…