به گزارش مشرق، فدراسیون والیبال همچنان در حال مذاکره با مربیان مختلف خارجی برای هدایت تیم ملی والیبال است. آنطور که میلاد تقوی اعلام کرده، سرمربی آینده تیم ملی، یک مربی مطرح خارجی است و این‌طور به نظر می‌رسد که مندز آرژانتینی گزینه اول فدراسیون والیبال است؛ اما سوالی که در این خصوص وجود دارد این است که آیا فقط با جذب یک مربی خارجی، همه مشکلات والیبال ایران رفع خواهد شد؟

پاسخ به این سوال منقضی است؛ چرا که هر مربی‌ای روی نیمکت تیم ملی بنشیند نیاز به ابزار دارد و این ابزار، بازیکنان هستند.

اکبری در این خصوص گفت: «با مربی بزرگ همه مشکلات والیبال ایران حل نمی‌شود. کواچ، لوزانو، کولاکوویچ، آلکنو، عطایی و پائز مربیانی بودند که برخی از آنها قهرمانی المپیک و آسیا شدند اما همه آنها را کنار گذاشتیم.»

اینکه فدراسیون والیبال به دنبال این است که مربی بزرگی را به خدمت بگیرد تصمیم درستی محسوب می‌شود اما مربی بزرگ نباید تنها نام بزرگی داشته باشد؛ بلکه باید در وهله اول باید ساختارساز باشد. اگر یک ساختارسازی نوین در همه بخش‌های والیبال ایران انجام بگیرد آن وقت است که با گذشت زمان نتایج آن در والیبال ملی ایران نمود پیدا خواهد کرد.

از طرفی لیگ برتر والیبال ایران هیچگاه نتوانسته نقش پشتیبان را برای والیبال ملی ایران ایفا کند. تیم‌های لیگ برتری به جای کشف و پرورش بازیکن از دسترنج تیم‌های ملی پایه استفاده می‌کنند و حتی شرایط آماتورگونه آنها باعث شده بازیکنان به لحاظ فنی در این تیم‌ها عقب‌گرد داشته باشند.

اگر در گذشته لیگ برای فدراسیون والیبال اهمیتی نداشت میلاد تقوی باید ساماندهی آن را در دستور کار خود قرار دهد. در لیگ برتر والیبال بدیهی‌ترین مسائل حرفه‌ای‌گری هم لحاظ نمی‌شود و ساختار آن شباهت زیادی به مسابقات محلات دارد.

با توجه به موارد گفته شده باید اذعان کرد نجات والیبال ایران از وضعیت فعلی، یک معادله چند وجهی است و فدراسیون والیبال باید راهکاری منطقی و البته عملیاتی برای حل این معادله چند وجهی پیدا کند.