به گزارش مشرق، طی پژوهشی پروفسور دوک هو کیم به رهبری گروهی از محققان، بافت قلب را از سلول های بنیادی انسانی مهندسی کردند. این بافت ها روی تراشه های کوچکی قرار گرفتند تا محیط قلب انسان را تقلید کنند و سپس برای ۳۰ روز نظارت به ایستگاه فضایی بین المللی ارسال شدند. تحقیقی روی بافت قلب در فضا نشان داد چنین محیطی ضربان قلب را کند می کند و تغییرات مولکولی و ژنتیکی را رقم می زند که مشابه سالمندی است.

محققان دانشگاه جان هاپکینز، بافت قلب انسان را به فضا ارسال کردند تا تاثیرات گرانش کم روی سلامت این عضو بدن را در سطح سلولی بررسی کنند.

طی پژوهشی پروفسور دوک هو کیم به رهبری گروهی از محققان، بافت قلب را از سلول های بنیادی انسانی مهندسی کردند. این بافت ها روی تراشه های کوچکی قرار گرفتند تا محیط قلب انسان را تقلید کنند و سپس برای ۳۰ روز نظارت به ایستگاه فضایی بین المللی ارسال شدند.

محققان اعلام کردند بافت قلب در فضا عملکرد خوبی ندارد. قابلیت منقبض شدن بافت در فضا کاهش یافت و همچنین بافت دچار ضربان نامنظم شد. این تغییرات بسیار متفاوت از بافت های نگهداری شده روی زمین بودند.

علاوه بر آن در این بافت ها تغییرات مولکولی و ژنتیکی مشاهده شد که شبیه فرایند سالمندی بود.

بافت قلب با کشت سلول های بنیادی پرتوان القایی انسان هدایت و رشد آنها به سمت تولید سلول های ماهیچه ای تپنده قلب انجام شد.

این بافت در یک تراشه مخصوص بافت های آزمایشی قرار داده شد تا در جای خود باقی بماند و انقباضات آن رصد شد.

در مارس ۲۰۲۰ میلادی این تراشه همراه ماموریت CRS-۲۰ به ایستگاه فضایی بین المللی ارسال شد.

هرچند بافت قلب در مدار زمین قرار داشت، اما محققان روی سیاره خاکی هر ۳۰ دقیقه یکبار آپدیتی از قدرت و ریتم تپش آنها دریافت می کردند.