به گزارش مشرق، روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت: عباس آخوندی در روزنامه غربگرای شرق نوشت: «تمام منازعه‌های بین‌المللی نهایتاً روزی از طریق گفت‌وگو به پایان می‌رسند. باید دید آیا آن روز سرنوشت‌ساز در حل‌وفصل جامع منازعه ۴۵ ساله ایران-آمریکا فرا رسیده‌ است؟ ارزیابی من با توجه به فرآیند شکل‌گیری نظام نومرکانتالیستی در جهان و شخصیت ویژه ترامپ، این است که پاسخ به این پرسش می‌تواند مثبت باشد. حال، با فرض اینکه ایران نامه ترامپ را نشان از اراده آمریکا برای حل‌وفصل جامع مسائل فیمابین همراه با بدبینی تاریخی و هوشیاری و احتیاط کامل تلقی کند، چند حالت و ظرفیت مثبت ممکن در زیر ارزیابی می‌شود. در اخبار دیدم که ترامپ در گفت‌وگو با فاکس‌نیوز رسماً اعلام کرد که به رهبر عالی ایران نامه نوشته‌ است. حال باید دید آیا این اقدام پنجره‌ای به‌ سوی صلح پایدار آمریکا/ایران و برقراری صلح در منطقه است؟

نظم جدید با تمام ویژگی ظالمانه و طبقاتی ‌بودن آن فرصت‌هایی را فراهم می‌آورد که از منظر منافع ملی نباید آنها را از دست داد و این فرصت‌هاست که مورد توجه این نوشته است. نگاهی به تجربه گفت‌وگوی او با پوتین درباره اوکراین و موفقیت نسبی آن تا این لحظه هرچند هنوز به نتیجه نهائی نرسیده‌ است، به ما می‌آموزد که ۱- نباید پیشنهاد او را در همان گام نخست رد کرد. باید او را آزمود و سپس تصمیم گرفت. شاید پنجره‌ای گشوده شد. البته این آموزه‌ قرآنی نیز هست. ۲- او تمایل به گفت‌وگوی مستقیم و بدون واسطه و در سطح خودش با رهبران جهان دارد.

حال با توجه به مطالب پیش‌گفته و ادراک اولیه رهبری از صادق ‌نبودن آمریکاییان در بیان‌هایشان، به‌نظر می‌رسد که با توجه به دینامیزم تحولات جدید جهانی، پیشنهاد مستقیم رئیس‌جمهور آمریکا و تجربه ترامپ/پوتین زمان آزمون اراده جدید آمریکا فراهم رسیده است و ایران نباید این فرصت را از دست بدهد حتی اگر به نتیجه نرسد. بدون داشتن هرگونه اطلاعات درون‌حاکمیتی و تنها بر اساس اطلاعات آشکار در ذهن نگارنده این سطور در چند مدت اخیر تحکیم یافته که در زیر عنوان می‌کنم و در پایان یک پیشنهاد عملیاتی نیز ارائه خواهم کرد.

اما پیشنهادی که در آخر می‌توانم ارائه کنم این است که مذاکرات را می‌توان با موضوع فعال‌سازی قرارداد خرید ۸۰ فروند هواپیمای مسافری از بوئینگ آغاز کرد. البته تنها به عنوان آغاز مذاکره وگرنه باید یک برنامه همکاری اقتصادی و سرمایه‌گذاری مفصل‌تر در تمام حوزه‌های اقتصادی در دستور کار باشد. خوبی این پیشنهاد این است که ما از یک یادداشت ‌تفاهم صحبت نمی‌کنیم، بلکه از یک قرارداد امضاشده سخن می‌گوییم. تا آنجا که من اطلاع دارم و تا زمانی که من تصدی وزارتخانه راه ‌و شهرسازی را داشتم، این قرارداد همچنان به قوت خود باقی بوده و فقط منجمد شده است‌. باید یخ آن را باز کرد. پس از آن نمی‌دانم که چه کرده‌اند. حتی اگر این هم نباشد، چون قرارداد وجود دارد، می‌توان مجدد آن را زنده‌ کرد. در فرآیند بازآفرینی این قرارداد که با شخصیت و منطق ترامپ نیز سازگاری زیادی دارد، می‌توان شرایط ضمن عقد برای انتظار طرفین از یکدیگر و لغو تحریم‌ها و تأمین مالی خرید هواپیماها از سوی آمریکاییان را در دستور کار قرار داد، همچنان‌که در متن قرارداد بوده‌ است من در این یادداشت، تنها خواستم با نگاه مثبت و ملی، برای گفت‌وگوهای شرافتمندانه و عزتمندانه و از موضع منافع ملی ایران در ارتباط با آمریکا آغازی را ترسیم کنم. الباقی بستگی به تصمیم مقامات دارد».

تحلیل آبدوغ خیاری این وزیر بی‌کفایت دولت یازدهم در حالی است که حتی آقای روحانی به خاطر زیر پا گذاشتن توافق برجام، مذاکره با ترامپ را دیوانگی خواند و محمد جواد ظریف تصریح کرد یک اسب را دو بار نمی‌خرند.

آخوندی همان کسی است که با آوردن چند هواپیما ادعا کرد که در حال خرید ۱۵۰ فروند هواپیماست اما آن تبلیغات صرفاً نمایشی برای پیروزی در انتخابات مجلس دهم بود و طرف فرانسوی و آمریکایی، قراردادهای کاغذی را مثل خود برجام زیر پا گذاشتند. بزک کردن رویکرد ترامپ، در حالی است که او یادداشت احیای فشار حداکثری را امضا کرده و چندین بار ایران را تهدید به اقدام نظامی در صورت عدم توافق کرده است. آیا وزیر مغرور اما بی‌کفایت دولت روحانی نمی‌تواند این واقعیت روشن را درک کند که ترامپ دنبال دیکته و تحکم و تحمیل است و نه مذاکره از موضع احترام متقابل؟! آیا بلایی که ترامپ سر برجام آورد و همین روزها تحقیرهایی که با متحدان اروپایی روا می‌دارد، برای شناختن ماهیت پلید ترامپ کافی نیست؟! یا اینکه وزیر متهم به ترک فعل و ایراد خسارت‌های سنگین به معیشت مردم، شغل جدیدی در قالب دلالی برای دولت خبیث آمریکا اختیار کرده است؟ کسی که اعمال تحریم‌های اقتصادی و تهدید به اقدام نظامی را «پنجره‌ای به سوی صلح» وانمود کند و از تحقیر شدن دولت متبوعش در ماجرای برجام عبرت نگیرد، یا در نهایت بیسوادی و فقدان بهره هوشی است، یا اینکه می‌فهمد و آشکارا دروغ می‌گوید و در هر دو حال، محکوم است.