بر اساس گزارش‌ها، وی به سختی به زبان روسی تکلم می‌کند اما توانسته محل تولدش، شهر سمرقند را در ازبکستان که زمانی به اتحاد جماهیر شوروی تعلق داشت، به یاد آورد.
وی همچنین توانسته دیگر سربازان در عکس‌های به جامانده از دوران جنگ را شناسایی کند.
بحرالدین حکیمف در جریان یک نبرد در سال ۱۹۸۰ به شدت زخمی شد و از آن پس هیچ ردپایی از وی بر جای نماند.
به گفته مقام‌های روسی، این سرباز سابق پس از آنکه توسط مردم محلی پیدا و درمان شد نزد آنان باقی ماند و به کشورش مراجعت نکرد.
حکیمف ۳۳ سال مفقودالاثر بود تا اینکه الکساندر لاورنتیف او را یافت. لاورنتیف مسوول کمیته امور سربازان رزمی عملیات برون‌مرزی روسیه است و سالیان دراز همراه با همکاران خود به دنبال یافتن سربازانی است که در افغانستان ناپدید شده‌اند.
لاورنتیف هنوز نام ۲۷۰ تن را در فهرست ناپدیدشدگان خود در دست دارد. او روستا به روستای افغانستان را پشت سر می‌گذارد و با پیران محل صحبت می‌کند تا رد پایی از آنها بیابد.
وی به خبرگزاری آلمان از نخستین برخورد خود با حکیمف می‌گوید و می‌افزاید: او در دنیای خود زندگی می‌کند.
از نظر لاورنتیف، حکیمف یک سرباز فراری محسوب نمی‌شود و می‌گوید که به عنوان یک سرباز جوان، حکیمف بی‌شک زندگی سختی را در افغانستان سپری کرده است.
حکیمف می‌بایستی چندین سال "کار بردگی" کند. وی سپس در هرم قبیله‌ای جایگاه بهتری می‌یابد، پیر قبیله به او آموزش طبابت گیاهی می‌دهد و او نام شیخ عبدالله را بر خود می‌نهد. زندگی ده‌ها ساله در میان بومیان، مانند یک شست‌وشوی مغزی در او اثر کرده است.
از قرار معلوم تبار ازبک حکیمف در زنده ماندن او مؤثر بوده است. با خروج نیروهای شوروی، چهره ازبک او، کمکی بوده است که بتواند در میان توده مردم زندگی کند و مخفی شود. حدود ۱۰ درصد کشور چندملیتی افغانستان ازبک هستند.
در دوران اشغال ده ساله افغانستان توسط اتحاد جماهیر شوروی، نزدیک به ۱۵ هزار سرباز شوروی کشته شدند و در طول این مدت نام ۲۷۰ تن دیگر به عنوان مفقودالاثر به ثبت رسید.
در سال ۱۹۹۲ کمیته‌ای برای رسیدگی به امور نظامیانی که در جبهه‌های نبرد خارج از مرزهای شوروی جنگیده بودند، تشکیل شد.
از آن زمان تا کنون ۲۹ سرباز شوروی سابق در افغانستان پیدا شده‌اند که ۲۲ تن از آنان پس از شناسایی به وطن‌شان بازگشته و مابقی همچنان به زندگی در افغانستان ادامه می‌دهند.
