با تیــــغ نـــظر سیـــنه ســپر امده بــودی
دنبـــال سر چـــند نفــــر امـــده بــودی
روبنـــد نیـــا نـــداخته لــشکر سپر انداخت
تـــو در جـــمــل انــــگار جـگر امده بودی
در جنگ علی دست به شمشیر نمی برد
وقتی کـــه تـــو هـــمراه پــدر امـده بودی
تـــو یـــک تـــنه انـــقدر قــدر امده بــودی
که حس من این است لبی تشنه نمی ماند
در کربـــبلا هـــــم تـــــو اگــــر امده بــودی
من معـــتقدم کربـــبلا جــای تـو خالی ست
جـــای حرم و گــــنبد زیــبای تو خالی ست
******
ماه
رد پــــــای فـــرشتــــه هـــــا روی
همـــه دلتـــــنگ ایـــن هــــوا بودنـد
غنچـــــه ی سبـــز ربنــــا وا شد
چاووشی می رسد ز مـــاذنـــه ها
وقـــت شرعی روسیـــاهان است
بـــرسد هــــر کسی کــــه جــا مانده
نوبـــت بـــــخشش گــــناهــان است
تا سر ســفره بیـــشـــتر بـــاشی
از دگـــر ســـفر ه ها نــظر بــردار
رمضـــان مــاه رحـــمت الـله است
شبنـــمی از گــــل ســحر بــردار
دیــــده ات را ببـــند و پر وا کـــن
وقت ا حسان بــه دست خالی هاست
گلــــه از پـــر شکســتگی تــا کی
عــرش حق در همین حوالی هاست
در هــــمین لحـــظه هـای نــــورانی
باری از دوش یــــکنــــفر بـــــــردار
روزه داری فقـــط نخــــوردن نــیست
چون علی کـــــــیسه ی ســحر بردار
