به گزارش مشرق به نقل از جهان، با گذشت ماه ها از بحران سوریه و تجربه سخت و دردناک مردم این کشور در تحمل انواع جنایات گروهک های تروریستی و خیانت های کشورهای عربی – اسلامی در لطمه زدن به خط مقدم مقابله با رژیم صهیونیستی، ظاهرا تلاش بی وقفه برای متوقف کردن دولت اسد ادامه دارد.
مفاهیم تروریسم و حقوق بشر امروز چنان بازیچه قدرت های بزرگ و حامیان رژیم اسرائیل است که ده ها جنایات گروه های تکفیری نادیده انگاشته می شود ولی فرض محال استفاده ارتش سوریه از سلاح های شیمیایی زمینه واکنش صدها مقام سیاسی غربی و بین المللی را فراهم می کند. ابعاد جغرافیایی و شرایط زمانی حاکم بر پایتخت سوریه در کنار موقعیت ویژه نظامی ارتش این کشور در طول ماه ها جنگ با تروریست ها هرگونه شائبه استفاده از سلاح شیمیایی توسط حکومت سوریه را منتفی می کند.
هرچند حضور بازرسان ویژه سازمان ملل برای روشن شدن ابعاد جنایات تروریست ها امری لازم و مقتضی است، اما جایگاه تضعیف شده این نهاد بین المللی هرگز امیدی را در دل مردم مظلوم سوریه زنده نخواهد کرد. بی شک می توان گفت که هدف حضور بازرسان سازمان ملل شناخت طرف مقصر و خاطی نیست و حرکت همسو با قدرت های بزرگ بین المللی بخصوص آمریکا بیش از هر مورد دیگری در اولویت این سازمان قرار دارد.
گزاره طرح شده در بالا صرفا یک ادعا و یا یک اتهام نیست، بلکه دلایل متقن و غیرقابل انکار تاریخی این مطلب را تایید می کند. هیچ مقام بین المللی نمی تواند حضور گروه های جنایتکار افراطی را در خاک سوریه تکذیب کند و حال با تایید این موضوع و پذیرش ادعای مقامات غربی و بین المللی در کمک به برقراری صلح در سوریه آیا می توان فشار به دولت قانونی این کشور را توجیه کرد؟
هیچ کس نمی تواند انکار کند که آنچه در روزهای اول بحران سوریه رخ داد اگر یک توطئه بین المللی نبود، قطعا یک بحران سیاسی داخلی و در چارچوب مرزهای بین المللی این کشور تفسیر می شد. چطور مقامات بین المللی می توانند ورود هزاران تروریست مسلح و سازماندهی شده را به یک بحران سیاسی داخلی نادیده بگیرند؟ آیا اصول حاکم بر سازمان ملل متحد برای چنین دخالتی در یک کشور مستقل هیچ قانون حمایتی را در نظر ندارد؟ وقتی سازمان ملل در چنین موضوع روشنی چتر حمایتی را برای میلیون ها انسان در نظر نمی گیرد و زمانی که شورای به اصطلاح امنیت قربانی شدن وحشیانه هزاران زن و کودک را بدست عناصر غیرمرتبط با یک درگیری داخلی فراموش می کند، آیا می توان به حضور بازرسان این سازمان برای کشف یک حقیقت امیدوار بود؟
واقعیت هایی به مراتب واضح تر از مقصر حمله شیمیایی
مداخله و تسلیح مستقیم هزاران تروریست توسط اعضای شورای امنیت و کشورهای عربی مرتجع منطقه مطلبی نیست که از دید سازمان ملل پنهان مانده باشد. شاید اگر این سازمان ماه ها قبل در مقابل تسلیح تروریست ها توسط قطر و عربستان و با همراهی آمریکا موضع گیری مشخصی کرده بود اکنون نیازی به فرستادن بازرسان به این کشور نبود.
به نظر می رسد بازرسان تنها زمانی وارد عمل می شوند که پالس های لازم مبنی بر فعالیت بر یک موضوع خاص را دریافت نمایند و الا اسناد و موضوعات متنوع دیگری در طول بیش از سی ماه جنگ داخلی در سوریه وجود دارد که ارزشی به مراتب فراتر از استفاده محدود مواد شیمیایی تروریست ها در سوریه را می طلبید.
اظهارنظرهای کشورهای عربی درخصوص دخالت مستقیم در جنگ با بشار اسد و ملت سوریه، ویدئوهای متعدد از جنایات گروه های النصره، القاعده، طالبان و ارتش آزاد در شبکه های اجتماعی، تسلیحات پیشرفته متعدد در دست تروریست های ضدسوری خیلی زودتر می توانست که مجموعه یک سازمان بین المللی آزاد و بی طرف را به تحرک برای اقدام و جلوگیری از جنایات دعوت نماید.
از طرفی دیگر در فاصله ای نه چندان دور از کشور سوریه و در دل منطقه موسوم به خاورمیانه مردمان مظلوم بحرین ماه ها جنایات و شکنجه های رژیم سفاک آل خلیفه را تجربه کرده اند. کشوری که شاید بواسطه استقرار ناوگان پنجم آمریکا در آن چندان هزینه ای را برای لشکرکشی برای مبارزه با تروریسم دولتی تحمیل جامعه بین المللی نمی کند. ولی سوال اینجاست که آیا اصلا اراده ای برای برخورد با رژیم آل خلیفه در قدرت ها و سازمان های بین المللی وجود دارد؟
تاریخ دروغ نمی گوید/ امیدوارم هانس بلیکس به سوریه نرود
موضوع اصلی تنها ناکارآمدی سازمان ملل نیست بلکه بی توجهی قدرت های بزرگ به این سازمان و طعمه قرار گرفتن اظهارات کارشناسان سازمان ملل برای رسیدن غرب به اهداف مشخص است.
سال 2000 و حضور هانس بلیکس در عراق به بهانه یافتن سلاح کشتار جمعی تنها بهانه ای بود برای یک حمله تمام عیار بر سر مردم بی گناه این کشور. هنوز اذهان کارشناسان مسائل سیاسی درخواست بلیکس را برای تحقیق بیشتر درخصوص سلاح کشتار جمعی فراموش نکرده است. ولی بیش از انجام تحقیق بیشتر اولویت منافع غرب و ایجاد بهانه لازم، نتوانست ممانعتی را در راه اهداف آمریکا در منطقه ایجاد نماید.
جنگ هشت ساله تحمیلی بر ضد ایران نمونه دیگری برای بی تفاوتی نهادهای بین المللی درخصوص جنایات حکومت ها و گروه های همسوی با غرب است. وقتی سال ها مردم ایران موشک های صدام را تحمل می کردند، سازمان ملل کوچکترین واکنشی به این موضوع نشان نداد ولی با اولین پاسخ موشکی جمهوری اسلامی فریادهای حقوق بشر تمام فضای سازمان ملل را فرا گرفت.
چند ماه پیش از اصابت موشک های حاوی مواد شیمیایی به اطراف دمشق و فاش شدن نامه ای در شرکت امنیتی "بریتان دیبنسل" مبنی بر دریافت پیشنهاد از سوی قطر برای انتقال تسلیحات شیمیایی از لیبی به سوریه، هیچ کدام از مقامات جامعه بین المللی موضع گیری خاصی درباره این اخبار انجام ندادند. حتی تاکید مکرر دولت سوریه بر استفاده تروریست ها از تسلیحات غیرمتعارف و شکایت پی در پی به سازمان ملل نیز نتوانست توجه جامعه جهانی را به جنایات مکرر تروریست های تندرو جلب نماید.
آنچه از بازرسی بازرسان استخراج می شود
نتیجه بازرسی کارشناسان سازمان ملل هرچه که باشد از دو حالت خارج نیست. حالت اول نادیده گرفتن حقیقت موضوع و متهم کردن دولت سوریه به دست داشتن در جنایت جنگی و حمله شیمیایی به مردم بی گناه است. در این صورت زمینه لازم برای دخالت نظامی در اوضاع سوریه فراهم شده و جنگی بی فرجام و درعین حال تمام عیار دامن مردم را خواهد گرفت. قطعا تلاش غرب برای استقرار یک حکومت مطیع و تامین کننده منافع و امنیت اسرائیل در دستور کار خواهد بود. هر چند جنگ عراق بخوبی نشان داد که لزوما آغازگر جنگ، نبض بحران را در دست نداشته و تحولات آینده و قدرت های منطقه ای تعیین کننده تر از قدرت های نظامی عمل خواهند کرد.
در حالت دوم و تایید استفاده تروریست ها از سلاح شیمیایی پرونده مختومه شده و تلاش رسانه های همسوی با آمریکا برای پنهان کردن موضوع و گشایش باب جدیدی از اتهامات برضد دولت سوریه آغاز خواهد شد.
ماهیت آنچه امروز در سوریه جریان دارد بسیار روشن و واضح است و نیازی به قضاوت درخصوص استفاده از سلاح شیمیایی ندارد. برخی کارشناسان پیش بینی می کنند پیروزی سوریه در توطئه بزرگ زمینه یک قطب مستقل و اثرگذار جدید در تحولات خاورمیانه را ایجاد می کند، لذا مداخله نظامی بی مورد و بدون اجازه سازمان ملل و شواری امنیت مانند آنچه در یوگسلاوی رخ داد در دستور کار آمریکاست. آینده بحران سوریه هرچه باشد مطابق با خواست غرب نخواهد بود چرا که حتی سقوط بشار اسد هیچ تضمینی را برای فراموشی جنایات متعدد یک دهه اخیر ضد ملل اسلامی در دست غرب قرار نمی دهد.
موضوع تنها ناکارآمدی سازمان ملل نیست بلکه بی توجهی قدرت های بزرگ به این سازمان و طعمه قرار گرفتن اظهارات کارشناسان سازمان ملل برای رسیدن غرب به اهداف مشخص است.
