به گزارش مشرق، مخاطب سینمای ایران در سال‌های گذشته با افت شدیدی روبرو شده است؛ به طوری که برخی از کارشناسان مدام از مرگ مخاطب در سینمای ایران سخن می‌گفتند و ابراز نگرانی می‌کردند.
در این میان، فیلمسازان مشکل را به گردن ممیزی، کمبود سالن و وضعیت اقتصادی می‌انداختند و کارشناسان نیز در کنار مشکل کمبود سالن و وضعیت اقتصادی، به تولید فیلم‌های ضعیف، آپارتمانی و سوژه‌های تکراری اشاره می‌کردند اما در هرصورت نتیجه آن شد که مخاطب عام، سینما رفتن را کنار گذاشت.
آنطور که در آمار و ارقام آمده، سینمای ایران در سال‌های اوایل دهه ۷۰، نزدیک به ۵۰ میلیون نفر بیننده داشته است که با احتساب میانگین قیمت امروز بلیت سینما (۵۰۰۰ تومان در کل کشور)، چیزی در حدود ۲۵۰ میلیارد تومان در سال می‌شد! این رقم بیش از سه برابر بودجه سالانه‌ی فعلی سازمان سینمایی کشور است!
اما ریزش شدید مخاطب از اواسط دهه ۷۰ آغاز شد و در شروع دهه ۹۰ به رقم عجیب و غریب ۱۴ میلیون نفر رسید.
در آغاز این دهه، مدیران وقت سازمان سینمایی مدام درباره تلاش برای خروج از بن‌بست ریزش مخاطب صحبت می‌کرند اما نهایتا نه تنها نتوانستند برنامه‌ریزی مناسبی در این زمینه انجام دهند بلکه روند به شکلی پیش رفت که مخاطب سینما هر سال کمتر از سال قبل می‌شد.
بر اساس اطلاعاتی که امیرحسین علم‌الهدی در اختیار خبرنگار ایسنا گذاشته، در سال ۷۱ تعداد مخاطب سینمای ایران بیش از ۵۴ میلیون نفر بوده و در سال ۷۳ به ۵۶ میلیون نفر رسیده است اما پس از آن، این رقم در سال ۷۹ به حدود ۳۲ میلیون نفر رسید!
با آغاز دهه ۸۰ که می‌توان آن را دوران ضعف سینمای ایران دانست، مخاطبان سینما با ریزشی ۱۱ میلیونی به ۲۱ میلیون نفر رسیدند و دوسال بعد یعنی در سال هشتاد تنها ۱۴ میلیون نفر به سینما رفتند. این روند در سال‌های دهه ۸۰ ادامه داد و تعداد مخاطبان سینما نهایتا به ۱۵ یا ۱۶ میلیون نفر می‌رسیدند. اوج تعداد مخاطبان در دهه ۸۰ به سال ۸۸ باز می‌گشت که جواد شمقدری سکان مدیریت سینما را با ۱۸ میلیون نفر مخاطب به دست گرفت.
در آن چهار سال که حواشی، وجه غالب سینمای ایران شده بود، مخاطب هر روز بیشتر از قبل از سالن‌ها دور می‌شد؛ به طوری که تعداد مخاطب ۱۸ میلیونی سال ۸۸ در سال‌های بعد به ترتیب به ۱۲، ۱۴، ۹ و ۸.۵ رسید و امید بسیاری را ناامید کرد و سرمایه‌گذاران را فراری داد.
بعد از آنکه روند کاهشی تعداد مخاطب و میل کردن آن به سوی «صفر» سرعت گرفت، بسیاری منتظر بودند که امسال (سال ۹۳) هم سالی توأم با ناامیدی در گیشه سینما باشد اما برخلاف انتظار، فروش فیلم‌ها امیدوارکننده شده است.
در ۶ ماه نخست سال جاری، حدود ۶.۵ میلیون نفر به سینما رفته‌اند و بسیاری امیدوارند با آرام‌شدن جو و ساخت فیلم‌هایی برای مردم (و نه فیلم‌هایی شخصی) سینما کم کم به روزهای رونق خود بازگردد.
به طور کلی می‌توان گفت که در دهه ۷۰، حدود ۴۰۰ میلیون نفر و در دهه ۸۰ حدود ۱۵۹ میلیون نفر به سینماها رفته‌اند و مجموع مخاطبان سینما در این دو دهه حدود ۶۰۰ میلیون نفر بوده است. همچنین می‌توان گفت که در طول ۲۳ سال گذشته مجموعا ۶۵۰ میلیون نفر به سینما رفته‌اند که البته نزدیک به ۷۰ درصد آن مربوط به دهه ۷۰ شمسی است!
سینمای ایران در طول این ۲۳ سال، با فروش سه هزار میلیاردی و کارآفرینی برای حدود ۵ هزار نفر، موفقیت‌های فرهنگی زیادی را در داخل و خارج کشور خلق ایجاد کرد و در عین حال در برهه‌های زمانی مختلفی، زیر آتش طعنه‌های سیاسیونی قرار گرفت که بدشان نمی‌آمد کارهای نکرده‌شان را هم به گردن آن بیاندازند.
در این میان، فیلمسازان مشکل را به گردن ممیزی، کمبود سالن و وضعیت اقتصادی می‌انداختند و کارشناسان نیز در کنار مشکل کمبود سالن و وضعیت اقتصادی، به تولید فیلم‌های ضعیف، آپارتمانی و سوژه‌های تکراری اشاره می‌کردند اما در هرصورت نتیجه آن شد که مخاطب عام، سینما رفتن را کنار گذاشت.
آنطور که در آمار و ارقام آمده، سینمای ایران در سال‌های اوایل دهه ۷۰، نزدیک به ۵۰ میلیون نفر بیننده داشته است که با احتساب میانگین قیمت امروز بلیت سینما (۵۰۰۰ تومان در کل کشور)، چیزی در حدود ۲۵۰ میلیارد تومان در سال می‌شد! این رقم بیش از سه برابر بودجه سالانه‌ی فعلی سازمان سینمایی کشور است!
اما ریزش شدید مخاطب از اواسط دهه ۷۰ آغاز شد و در شروع دهه ۹۰ به رقم عجیب و غریب ۱۴ میلیون نفر رسید.
در آغاز این دهه، مدیران وقت سازمان سینمایی مدام درباره تلاش برای خروج از بن‌بست ریزش مخاطب صحبت می‌کرند اما نهایتا نه تنها نتوانستند برنامه‌ریزی مناسبی در این زمینه انجام دهند بلکه روند به شکلی پیش رفت که مخاطب سینما هر سال کمتر از سال قبل می‌شد.
بر اساس اطلاعاتی که امیرحسین علم‌الهدی در اختیار خبرنگار ایسنا گذاشته، در سال ۷۱ تعداد مخاطب سینمای ایران بیش از ۵۴ میلیون نفر بوده و در سال ۷۳ به ۵۶ میلیون نفر رسیده است اما پس از آن، این رقم در سال ۷۹ به حدود ۳۲ میلیون نفر رسید!
با آغاز دهه ۸۰ که می‌توان آن را دوران ضعف سینمای ایران دانست، مخاطبان سینما با ریزشی ۱۱ میلیونی به ۲۱ میلیون نفر رسیدند و دوسال بعد یعنی در سال هشتاد تنها ۱۴ میلیون نفر به سینما رفتند. این روند در سال‌های دهه ۸۰ ادامه داد و تعداد مخاطبان سینما نهایتا به ۱۵ یا ۱۶ میلیون نفر می‌رسیدند. اوج تعداد مخاطبان در دهه ۸۰ به سال ۸۸ باز می‌گشت که جواد شمقدری سکان مدیریت سینما را با ۱۸ میلیون نفر مخاطب به دست گرفت.
در آن چهار سال که حواشی، وجه غالب سینمای ایران شده بود، مخاطب هر روز بیشتر از قبل از سالن‌ها دور می‌شد؛ به طوری که تعداد مخاطب ۱۸ میلیونی سال ۸۸ در سال‌های بعد به ترتیب به ۱۲، ۱۴، ۹ و ۸.۵ رسید و امید بسیاری را ناامید کرد و سرمایه‌گذاران را فراری داد.
بعد از آنکه روند کاهشی تعداد مخاطب و میل کردن آن به سوی «صفر» سرعت گرفت، بسیاری منتظر بودند که امسال (سال ۹۳) هم سالی توأم با ناامیدی در گیشه سینما باشد اما برخلاف انتظار، فروش فیلم‌ها امیدوارکننده شده است.
در ۶ ماه نخست سال جاری، حدود ۶.۵ میلیون نفر به سینما رفته‌اند و بسیاری امیدوارند با آرام‌شدن جو و ساخت فیلم‌هایی برای مردم (و نه فیلم‌هایی شخصی) سینما کم کم به روزهای رونق خود بازگردد.
به طور کلی می‌توان گفت که در دهه ۷۰، حدود ۴۰۰ میلیون نفر و در دهه ۸۰ حدود ۱۵۹ میلیون نفر به سینماها رفته‌اند و مجموع مخاطبان سینما در این دو دهه حدود ۶۰۰ میلیون نفر بوده است. همچنین می‌توان گفت که در طول ۲۳ سال گذشته مجموعا ۶۵۰ میلیون نفر به سینما رفته‌اند که البته نزدیک به ۷۰ درصد آن مربوط به دهه ۷۰ شمسی است!
سینمای ایران در طول این ۲۳ سال، با فروش سه هزار میلیاردی و کارآفرینی برای حدود ۵ هزار نفر، موفقیت‌های فرهنگی زیادی را در داخل و خارج کشور خلق ایجاد کرد و در عین حال در برهه‌های زمانی مختلفی، زیر آتش طعنه‌های سیاسیونی قرار گرفت که بدشان نمی‌آمد کارهای نکرده‌شان را هم به گردن آن بیاندازند.
