در زیر نگاهی خواهیم داشت به مهمترین چهره‌های سینمایی که در سال 2014 نقاب در چهره خاک کشیدند:
فیلیپ سیمور هافمن
جسد «فیلیپ سیمور هافمن» بازیگر سرشناس و برنده اسکار هالیوودی روز دوم فوریه ۲۰۱۴ در آپارتمان وی پیدا شد. طبق گزارش پلیس جسد وی در حالی که سوزن تزریق مواد در دستانش قرار داشت در حمام آپارتمانش در نیویورک یافت شد. بعد از حدود یک ماه از مرگ وی آزمایشهای کالبد شکافی وی منتشر شدند که زیاده‌روی در مصرف کوکائین، هروئین و بنزودیازپین‌ها را عامل مرگ وی معرفی کردند.
وی در زمان مرگ تنها ۴۶ سال داشت و مشغول بازی به عنوان یکی از نقش‌های اصلی در مجموعه فیلم‌های «بازی‌های بقاء» بود. «فیلیپ سیمور هافمن» که سال پیش نیز با ایفای نقشش در فیلم «استاد» به کارگردانی «پل توماس اندرسون» نامزد جایزه اسکار شده بود سابقه مصرف مواد را داشت، اما تا قبل از مرگ، به مدت ۲۳ سال از مصرف مواد مخدر دست کشیده بود. هافمن سه‌بار نیز برای فیلم‌های «جنگ چارلی ویلسون» (2007)؛ «تردید» (2008) و «استاد» (2013) نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد و در سال ۲۰۰۵ برای نقش آفرینی در فیلم «کاپوتی »جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را از آن خود کرد.
رابین ویلیامز
جسد حلق‌آویز «رابین ویلیامز»، بازیگر و کمدین معروف آمریکایی نیز روز 11 اوت 2014 در خانه‌اش واقع در کالیفرنیا پیدا شد و مرگ او رسماً در ساعت ۱۲:۰۲ بعد از ظهر در سن ۶۳ سالگی تایید شد. پلیس کالیفرنیا تأیید کرد دلیل مرگ «رابین ویلیامز» که از افسردگی شدید رنج می‌برد خودکشی بوده و او خود را در ویلایی که همراه همسرش در آن زندگی می‌کرد، حلق‌آویز کرده است. وی در چند سال اخیر از افسردگی رنج می‌برد و خود به صراحت از مصرف کوکائین و الکل سخن می‌گفت و چند بار نیز برای ترک مواد مخدر تلاش کرده بود.
«سوزان اشنایدر»، همسر وی نیز عنوان کرد که او در زمان مرگ به پارکینسون مبتلا بود اما بیماری پارکینسون همسرش در مراحل اولیه بود و او هنوز آمادگی لازم را برای اعلام عمومی ابتلایش به این بیماری را نداشت. مقام‌های ایالت کالیفرنیا اعلام کردند در آزمایش‌هایی که در پی خودکشی رابین ویلیامز از جسد او به عمل آمد، نشانی از الکل یا مواد مخدر دیده نشده است.
مالیک بنجلول
«مالیک بنجلول»، کارگردان برنده اسکار مستند «در جستجوی شوگرمن» در 13 می 2014 و در سن 36 سالگی خود را در مسیر متروی شهر استکهلم انداخت و کشته شد. مرگ او برای سوئدی‌ها و سایر مردم جهان بسیار ناباورانه بود. وی تنها یک فیلم را در طول دوران کوتاه فعالیت سینمایی خود با نام «در جستجوی شوگرمن» کارگردانی کرد که البته با همان فیلم علاوه‌بر کسب جایزه اسکار بهترین مستند، جوایز بهترین مستند بافتا، انجمن کارگردانان آمریکا، انجمن تهیه‌کنندگان، نویسندگان و تدوین‌گران سینمای آمریکا و همچنین انجمن بین‌المللی مستندسازان را نیز کسب کرد.
لورن باکال
«لورن باکال»، بازیگر سرشناس هالیوود و همسر «همفری بوگارت» نیز یک روز پس از خودکشی «رابین ویلیامز»، یعنی در 12 اوت در سن 89 سالگی بر اثر سکته مغزی در خانه‌اش در داکوتا درگذشت.
وی به همراه «همفری بوگارت» از محبوبترین زوج‌های هالیوود در سینما و زندگی واقعی بودند. «باکال» در حالیکه تنها 19 سال داشت، در اولین حضور سینمایی‌اش در فیلم «داشتن یا نداشتن» به کارگردانی «هاوارد هاوکز» با همفری بوگارت 44 ساله آشنا شد و ازدواج آنها 11 سال همکاری سینمایی آنها را رقم زد. نقش بانوی سرسخت و در عین حال مهربانی که او در «داشتن یا نداشتن» بازی کرد، یکی از بهترین نمونه‌ها از اولین بازی یک هنرپیشه در تاریخ سینما را رقم زد.
بهترین نقش‌آفرینی‌های «باکال» در فیلم‌هایی رقم خورد که همفری بوگارت نیز در آنها حضور داشت که از معروفترین آنها می‌توان به «خواب بزرگ» (1946)، «گذرگاه تاریک» (1947) و «کی لارگو» (1948) اشاره کرد. باکال تنها یک‌بار در سال 1996 برای فیلم «آینه دو رو دارد» نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر زن شد. البته وی در سال 2010 به پاس یک عمر دستاورد سینمایی در دوره طلایی هالیوود جایزه اسکار افتخاری را دریافت کرد.
در تاریخ جوایز گلدن گلوب نیز باکال علاوه‌بر جایزه افتخاری دستاورد سینمایی در سال 1992، در سال 1996 نیز برای فیلم «آینه دو رو دارد» بهترین بازیگر جوایز گلدن گلوب شد.
«میکی رونی»، بازیگر پیشکسوت هالیوودی ششم آوریل 2014 در سن 93 سالگی درگذشت. وی بیش از 8 دهه سابقه فعالیت در سینما و تلویزیون داشت و طی این مدت توانست جوایز زیادی از جمله جایزه جوانان آکادمی، جایزه افتخاری آکادمی اسکار و دو جایزه گلدن گلوب و یک جایزه امی را از آن خود کند و در این مدت 4 بار نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد.
«رونی» که در عرصه تئاتر نیز بازیگر موفقی بود، یک‌بار در دهه 80 نامزد جایزه معتبر تونی شد.
«رویای یک شب نیمه تابستان» (۱۹۳۵)، «کاپیتان‌های شجاع» (۱۹۳۷)، «ماجراهای هکلبری فین» (۱۹۳۹)، «ولوت در مسابقه گراند نشنال» (۱۹۴۴) که در آن با الیزابت تیلور همبازی بود، «پل‌های توکیو-ری» (۱۹۵۴)، «صبحانه در تیفانی» (۱۹۶۱) در نقش صاحبخانه ژاپنی آدری هپبرن، «مرثیه برای یک سنگین‌وزن» (۱۹۶۲) در نقش مربی آنتونی کویین، از دیگر فیلم‌های مطرح رونی است.
ریچارد آتن‌بورو
«ریچارد آتن‌بورو» بازیگر، کارگردان و تهیه‌کننده سرشناس انگلیسی و برنده جایزه اسکار روز 24 اوت در سن 90 سالگی درگذشت. «آتن‌بورو» چهره نامدار سینمای انگلیس و هالیوود در سال 1983 برای کارگردانی فیلم «گاندی» موفق به کسب جایزه اسکار شد.
وی که بیشتر شهرت خود را برای فیلم‌های «فرار بزرگ»، «پارک ژوراسیک»، «معجزه در خیابان سی‌وچهارم» و «برایتون راک» بدست آورد، برای اولین‌بار در 18 سالگی وارد دنیای بازیگری شد و در طول حیات خود در بیش از 80 فیلم نقش‌آفرینی داشت. وی به عنوان کارگردان 12 فیلم را مقابل دوربین برد که اولین آنها «اوه چه جنگ دوست داشتنی» بود که در سال 1969 ساخت. پس از آن فیلم‌های «پلی در دوردست» (1977)، «چاپلین» (1992)، «سرزمین سایه‌ها» (۱۹۹۲) را ساخت و آخرین فیلم او در مقام کارگردان در سال 2007 با نام «بستن حلقه» ساخته شد.
از مهمترین دستاوردهای سینمایی آتن‌بورو می‌توان به دوربین جشنواره برلین در سال 1988، جایزه دستاورد سینمایی جشنواره شیکاگو در سال 2000، اسکار سینمای ایتالیا در سال 1983، جایزه ویژه انجمن کارگردانان آمریکا در سال 1983، جایزه دستاورد هنری از آکادمی فیلم اروپا در سال 1988، بهترین بازیگر جشنواره سن‌سباستین در سال 1964 اشاره کرد.
ماریان سالدس
«ماریان سالدس» بازیگر کهنه‌کار تئاتر برادوی که برای اولین بار در سال 1947 روی صحنه تئاتر رفت و در طول هفت دهه فعالیت هنری خود یک جایزه تونی و پنج نامزدی این جایزه معتبر را به نام خود ثبت کرد، پس از یک دوره طولانی بیماری روز ششم اکتبر در سن 86 سالگی در خانه‌اش درگذشت. «سلدس» که استاد «کوین کلاین» و «رابین ویلیامز» بازیگران هالیوودی بوده است، اولین بار در سال 1947 خود را روی صحنه تئاتر برادوی دید و در نقش «جودیث اندرسون» ایفای نقش کرد در سال 2007 در نمایش «شیطان» به کارگردانی «ترنس مک نالی» برای آخرین بار روی صحنه تئاتر برادوی رفته بود.
این بازیگر کهنه‌کار تئاتر برای اجرای پیاپی تئاتر «تله مرگ» بین سال‌های 1978 تا 1982 نام خود را در کتاب رکوردهای جهانی گینس ثبت کرد، چرا که در این فاصله زمانی 1809 بار روی صحنه رفت.
