به گزارش مشرق، رهبر جریان ملی گرای راست افراطی در فرانسه این روزها انتقادات خود از سیاست خارجی کشورش را دوچندان ساخته است. لوپن از دو محور سیاست خارجی جاری در کاخ الیزه را مورد انتقاد شدید قرار داده است. یکی از این موارد" تاثیرپذیری فرانسه از آمریکا" و دیگری " حمایت پاریس از عربستان و قطر" است. این دو مولفه، هر دو پاشنه آشیل سیاست خارجی فرانسه در نظام بین الملل و خاورمیانه محسوب می شود. بدیهی است که بیان این موارد از سوی ژان مارین لوپن، منجر به خشم و عصبانیت لوران فابیوس وزیر امور خارجه فرانسه شده است. فردی که سعی دارد خود را در ظاهر به عنوان وزیر امور خارجه ای مقتدر در الیزه نشان دهد.
ژان مارین لوپن طی یکماه اخیر دو انتقاد شدید به سیاست خارجی دولت اولاند وارد ساخته است. انتقاداتی که به طور مستقیم لوران فابیوس وزیر امور خارجه فرانسه را هدف قرار داده است. این دو انتقاد به طور خلاصه عبارتند از:
1- ما باید تغییر ساختاری در سیاست خارجی فرانسه ایجاد کنیم، سیاست خارجی که اکنون توسط آمریکا دیکته می‌شود.
2- دیگر نمی توان به عربستان، قطر و ترکیه در مبارزه با افراطی گری در خاورمیانه اعتماد کرد. وی افزود ما در مبارزه با داعش نمی توانیم با کشورهایی همچون قطر و عربستان متحد شویم چرا که آنها از افراط گرا ها حمایت می کنند. در این زمینه می توان با روسیه متحد شد. باید از توقف تامین مالی و تجهیزاتی داعش آغاز کرد. سیاست خارجی فرانسه در مقابله با داعش ناکارآمد بوده است.
در انتقاد نخست، لوپن به نقش ایالات متحده آمریکا در تعیین رفتار دولت پاریس اشاره کرده است، سیاستی که در دوران یاست جمهوری نیکولا سارکوزی رئیس جمهور سابق فرانسه نیز در کاخ الیزه نمودی ویژه داشت. به عبارت بهتر، هر دو حزب راستگرای میانه و سوسیالیست فرانسه در این خصوص دچار ضعفی شدید هستند. نکته بسیار قابل تامل اینکه در دوران ریاست جمهوری فرانسوا اولاند، لوران فابیوس وزیر امور خارجه فرانسه لااقل به صورت ظاهری در صدد تغییر این معادله برآمد. به عنوان مثال در جریان سلسله مذاکرات هسته ای ایران و اعضای 1+5، شاهد بودیم که فرانسه سعی کرد در برخی موارد خود را بازیگی مستقل از ایالات متحده نشان دهد و حتی یکبار در بر هم زدن توافق موقت ( توافقنامه ژنو ) این نقش آفرینی را ایفا کرد. چندین بار نیز لوران فابیوس در سخنرانی های خود تاکید کرده بود که دیگر از ایالات متحده آمریکا نمی توان به عنوان قدرتی برتر در نظام بین الملل نام برد و واشنگتن باید بازی خود در جهان را با دیگر بازیگران مطرح بین المللی (از جمله پاریس) هماهنگ سازد.
با این حال اظهارات اخیر لوپن به معنای نقض ادعاهای فابیوس است. ژان مارین لوپن معتقد است که در عمل سیاست خارجی فرانسه همچنان تاثیرپذیر از ایالات متحده آمریکاست و ادعاهای فابیوس نیز در این خصوص نوعی ظاهرسازی محسوب می شود. شاید در این خصوص بتوان به مثالی گویا اشاره کرد:حدود یکسال قبل ، دولت فرانسه به عنوان تنها ترین دولت اروپایی موافقت خود را با بمباران هوایی مواضع ارتش سوریه و حمله به خاک این کشور اعلام کرد. به عبارت بهتر، فرانسه تنها کشور اروپایی بود که از طرح اوباما مبنی بر حمله به پایگاههای هوایی ارتش سوریه حمایت کرد. حتی دو کشور آلمان و انگلیس نیز تحت تاثیر مخالفت افکار عمومی خود چنین پیشنهادی را نپذیرفتند. این موضوع خود نشان می دهد که فرانسوی ها همچنان به خطاهای راهبردی خود در عرصه سیاست خارجی ( ضمن همراهی مطلق با آمریکا در آوردگاههای ریسک پذیر و حساس و منتهی به شکست ) ادامه می دهند.
دومین مسئله ای که لوپن بر روی آن تکیه کرده است، همکاری های مستقیمی است که میان وزارت امور خارجه فرانسه و دولت این کشور با دولتهیا مرتجع عربی مانند عربستان سعودی و قطر وجود دارد.هم اکنون سبت به سال 2013 میلادی، فروش تسلیحات نظامی فرانسه به کشورهای دیکتاتور عربی 43 درصد افزایش یافته است. پاریس این تسلیحات را با هدف سرکوب انقلابیون مسلمان در منطقه در اختیار ریاض و دوحه قرار می دهد. در مقابل، فرانسه ضمن جذب دلارهای نفتی عربستان سعودی به سود خود، در شورای امنیت سازمان ملل متحد نیز از استمرار نقض حقوق بشر و کشتار در عربستان و کشورهای حاشیه خلیج فارس حمایت می کند.
همکاری با آمریکا و حمایت از رژیمهای مرتجع عربی دو پاشنه آشیل سیاست خارجی فرانسه طی سالهای متمادی محسوب می شود. در این میان کمترین تفاوتی میان نیکولا سارکوزی و فرانسو اولاند وجود نداشته است. شاید تنها تفاوتی که در این خصوص متصور است، به مواضع اعلامی و اعلانی این دو باز می گردد. حزب سوسیالیست فرانسه در مواضع اعلامی خود سعی دارد خود را دولتی متفکر و متفاوت با سارکوزی (در حوزه های دوگانه مدنظر) نشان دهد. با این حال به نظر می رسد دیگر زمان فریب افکار عمومی فرانسه و جهان از سوی کاخ الیزه سپری شده است.
ژان مارین لوپن طی یکماه اخیر دو انتقاد شدید به سیاست خارجی دولت اولاند وارد ساخته است. انتقاداتی که به طور مستقیم لوران فابیوس وزیر امور خارجه فرانسه را هدف قرار داده است. این دو انتقاد به طور خلاصه عبارتند از:
1- ما باید تغییر ساختاری در سیاست خارجی فرانسه ایجاد کنیم، سیاست خارجی که اکنون توسط آمریکا دیکته می‌شود.
2- دیگر نمی توان به عربستان، قطر و ترکیه در مبارزه با افراطی گری در خاورمیانه اعتماد کرد. وی افزود ما در مبارزه با داعش نمی توانیم با کشورهایی همچون قطر و عربستان متحد شویم چرا که آنها از افراط گرا ها حمایت می کنند. در این زمینه می توان با روسیه متحد شد. باید از توقف تامین مالی و تجهیزاتی داعش آغاز کرد. سیاست خارجی فرانسه در مقابله با داعش ناکارآمد بوده است.
در انتقاد نخست، لوپن به نقش ایالات متحده آمریکا در تعیین رفتار دولت پاریس اشاره کرده است، سیاستی که در دوران یاست جمهوری نیکولا سارکوزی رئیس جمهور سابق فرانسه نیز در کاخ الیزه نمودی ویژه داشت. به عبارت بهتر، هر دو حزب راستگرای میانه و سوسیالیست فرانسه در این خصوص دچار ضعفی شدید هستند. نکته بسیار قابل تامل اینکه در دوران ریاست جمهوری فرانسوا اولاند، لوران فابیوس وزیر امور خارجه فرانسه لااقل به صورت ظاهری در صدد تغییر این معادله برآمد. به عنوان مثال در جریان سلسله مذاکرات هسته ای ایران و اعضای 1+5، شاهد بودیم که فرانسه سعی کرد در برخی موارد خود را بازیگی مستقل از ایالات متحده نشان دهد و حتی یکبار در بر هم زدن توافق موقت ( توافقنامه ژنو ) این نقش آفرینی را ایفا کرد. چندین بار نیز لوران فابیوس در سخنرانی های خود تاکید کرده بود که دیگر از ایالات متحده آمریکا نمی توان به عنوان قدرتی برتر در نظام بین الملل نام برد و واشنگتن باید بازی خود در جهان را با دیگر بازیگران مطرح بین المللی (از جمله پاریس) هماهنگ سازد.
با این حال اظهارات اخیر لوپن به معنای نقض ادعاهای فابیوس است. ژان مارین لوپن معتقد است که در عمل سیاست خارجی فرانسه همچنان تاثیرپذیر از ایالات متحده آمریکاست و ادعاهای فابیوس نیز در این خصوص نوعی ظاهرسازی محسوب می شود. شاید در این خصوص بتوان به مثالی گویا اشاره کرد:حدود یکسال قبل ، دولت فرانسه به عنوان تنها ترین دولت اروپایی موافقت خود را با بمباران هوایی مواضع ارتش سوریه و حمله به خاک این کشور اعلام کرد. به عبارت بهتر، فرانسه تنها کشور اروپایی بود که از طرح اوباما مبنی بر حمله به پایگاههای هوایی ارتش سوریه حمایت کرد. حتی دو کشور آلمان و انگلیس نیز تحت تاثیر مخالفت افکار عمومی خود چنین پیشنهادی را نپذیرفتند. این موضوع خود نشان می دهد که فرانسوی ها همچنان به خطاهای راهبردی خود در عرصه سیاست خارجی ( ضمن همراهی مطلق با آمریکا در آوردگاههای ریسک پذیر و حساس و منتهی به شکست ) ادامه می دهند.
دومین مسئله ای که لوپن بر روی آن تکیه کرده است، همکاری های مستقیمی است که میان وزارت امور خارجه فرانسه و دولت این کشور با دولتهیا مرتجع عربی مانند عربستان سعودی و قطر وجود دارد.هم اکنون سبت به سال 2013 میلادی، فروش تسلیحات نظامی فرانسه به کشورهای دیکتاتور عربی 43 درصد افزایش یافته است. پاریس این تسلیحات را با هدف سرکوب انقلابیون مسلمان در منطقه در اختیار ریاض و دوحه قرار می دهد. در مقابل، فرانسه ضمن جذب دلارهای نفتی عربستان سعودی به سود خود، در شورای امنیت سازمان ملل متحد نیز از استمرار نقض حقوق بشر و کشتار در عربستان و کشورهای حاشیه خلیج فارس حمایت می کند.
همکاری با آمریکا و حمایت از رژیمهای مرتجع عربی دو پاشنه آشیل سیاست خارجی فرانسه طی سالهای متمادی محسوب می شود. در این میان کمترین تفاوتی میان نیکولا سارکوزی و فرانسو اولاند وجود نداشته است. شاید تنها تفاوتی که در این خصوص متصور است، به مواضع اعلامی و اعلانی این دو باز می گردد. حزب سوسیالیست فرانسه در مواضع اعلامی خود سعی دارد خود را دولتی متفکر و متفاوت با سارکوزی (در حوزه های دوگانه مدنظر) نشان دهد. با این حال به نظر می رسد دیگر زمان فریب افکار عمومی فرانسه و جهان از سوی کاخ الیزه سپری شده است.
