گروه بین‌الملل مشرق - چند ماهی است که برخی رسانه های منطقه ای و بین المللی از جمله آمریکایی درباره به کار گرفته هزاران رزمنده شیعی افعانستانی توسط جمهوری اسلامی ایران جهت مبارزه با گروه های مسلح تروریستی فعال در سوریه به ویژه گروه تروریستی تکفیری «داعش» و دفاع از نظام سوریه سخن می گویند.

آنچه در انتشار اینگونه خبرها جلب توجه می کند، آن است که این خبرها صرفا از جانب طرف هایی منتشر شده است که خصومت ورزی و دشمنی آنها با جمهوری اسلامی ایران برای همه عیان و آشکار است و برای خواننده جای شک و تردید باقی نمی گذارد که انتشار چنین خبرهایی و متهم کردن ایران به استفاده از شیعیان افغانستانی از روی قصد و به عمد صورت می گیرد.

از جهتی دیگر این رسانه ها چنان این خبرها را منتشر می کنند و به آن آب و تاب می دهند، گویی این رزمندگان افغانستانی دارای هیچ اراده ای از خود نیستند و توان هیچ گونه اظهار نظر و بیان خواست و اراده خود را ندارند و ایران همچون کشوری امپریالیستی بر سرنوشت ملل همجوار خود حکومت می کند و حق تعیین سرنوشت را از آنها سلب کرده است.

همچنین از نکات جالب این است که این رزمندگان به گونه ای به تصویر کشیده می شوند، گویی هیچ تفاوتی بین آنها و داعش و جنایاتی که این گروه تروریستی تکفیری مرتکب می شود، وجود ندارد.

در این بین برخی از رسانه های آمریکایی پا را از این فراتر نهاده و ضمن پرداختن به این موضوع بر نقش ایران در متزلزل کردن و بی ثبات کردن امنیت و ثبات منطقه سخن گفته اند و یا اینکه مانند شبکه خبری «سی ان ان» که اقدام به پخش تصاویری از فردی کرد که بنابر ادعایش از شیعیان افغانستان و از هواداران نظام در سوریه است و در این کشور در حمایت از «بشار اسد» می جنگیده، اما اکنون به اسارت گروه های تروریستی مسلح درحال مبارزه علیه دولت سوریه درآمده است.

پخش این تصاویر انتقاد بسیاری از کارشناسان و صاحبنظران را به دنبال داشت، چون آنها براین باور هستند که پوشیدن لباس محلی افغانستانی و آموزش استفاده از سلاح کلاشینکوف دلیلی قاطع و مستندی مبنی بر مشارکت این فرد در درگیری های جاری در سوریه نیست.

این کارشناسان و صاحبنظران تاکید می کنند که ادعاهای فوق الذکر تا چه اندازه درست است و حقیقت دارد؟ آیا شیعیان افغانستان اجیر شده اند تا برای «بشار اسد»، رئیس جمهوری سوریه مبارزه کنند؟

بسیاری از گزارش های خبری و مطبوعاتی اگرچه بر حضور شیعیان افغانستانی در سوریه تاکید می کند و اظهار کرده اند که آنها از ایران راهی سوریه شده اند، اما این گزارش ها اظهار نمی کنند که تعداد این رزمندگان چقدر است، علاوه بر اینکه این رسانه ها درحالی از حضور رزمندگان شیعی افغانستانی در سوریه و آن هم با کمک ایران سخن می گویند که اشکالی در حضور عناصر مسلح خارجی در عراق و سوریه برای مبارزه علیه نظام های موجود در این کشورها نمی بینند و در حالی که تعداد این عناصر مسلح در هریک از این دو کشور توسط همین رسانه ها هزاران نفر برآورد شده است، تعداد شیعیان افغانستانی که در سوریه در حال مبارزه هستند، در خوشبینانه ترین برآوردها فراتر از 200 نفر نیست.

از سوی دیگر حضور شیعیان افغانستانی در سوریه موضوعی نیست که به ماه های اخیر ارتباط داشته باشد، بلکه رسانه های ایرانی از این موضوع همواره سخن گفته اند و تنها طی سپتامبر 2013 میلادی تا مارس 2015 میلادی افغانستانی های مقیم ایران پیکر 62 تن از این مبارزان را در مناطق مختلف ایران تشییع کردند.

این افراد در گروه های ویژه ای مانند «کتیبه فاطمیون» که بسیاری از شیعیان افغانستانی را جذب خود کرده و حتی برخی منابع تاکید می کنند که هسته و کانون اولیه این کتیبه را شیعیان افغانستانی تشکیل می دهند و یا «گردان ابا الفضل العباس» عضویت داشتند.

اما منابع افغانستانی و همچنین ایرانی به این نکته اشاره می کنند که اغلب این مبارزان شیعی افغانستانی در واقع از پناهندگانی هستند که سال ها پیش به عنوان پناهجو در سوریه زندگی می کنند و اغلب آنها را افراد طایفه «هزاره» تشکیل می دهند که شیعیان افغانستانی می باشند، کسانی که پس از ورود به سوریه در نزدیکی بارگاه مطهر حضرت «زینب» (س) در منطقه معروف به «زینبیه» در جنوب دمشق سکنی گزیدند که مکان مقدسی نه تنها برای این شیعیان که برای شیعیان سراسر جهان از اهمیت و تقدس بسیاری برخوردار است.

از زمان آغاز بحران سوریه در 15 مارس 2011 میلادی تاکنون شیعیان افغانستانی مقیم سوریه همواره خود را در معرض حملات گروه های تروریستی مسلح فعال در سوریه از جمله تکفیری ها دیده اند، به همین دلیل آنها به شدت از این امر بیم دارند که مبادا آنها در معرض ظلم و ستمی قرار گیرند که پیشتر در افغانستان در معرض طالبان قرار داشتند.

برای این شیعیان افغانستانی که در نزدیکی حرم حضرت زینب (س) زندگی می کنند، دفاع از این حرم مقدس و مصون نگه داشتن آن از حملات تروریست های تکفیری امر و فریضه ای واجب شمرده می شود، به همین دلیل است که بسیاری از آنها به برداشتن سلاح روی آورده و به گردان ابا الفضل العباس ملحق شدند که هسته اولیه آن را شیعیان غیر سوری با هدف دفاع از حرم مطهر حضرت زینب (س) تشکیل دادند.

بنابراین حمل سلاح برای این افراد به معنای دفاع از «بشار اسد» یا نظام وی یا منافع استراتژیک ایران در سوریه نیست، بلکه آنچه برای آنها معنا و مفهوم دارد، دفاع از مقدسات دینی و مذهبی و فرهنگ اسلامی و زندگی شیعیانی است که در جنوب دمشق اقامت دارند و این موجب می شود تا آنها در مواردی هماهنگی هایی با تهران و دمشق و یا ارتش سوریه داشته باشند.

همچنین این فرضیه که برخی از شیعیان افغانستانی مقیم سوریه تمایل خود را جهت ملحق شدن به گروه های داوطلب مردمی برای مبارزه با گروه های مسلح تروریستی بیان کرده اند، فرضیه ای منطقی و محتمل است، چون آنها به خوبی می دانند که گروه تروریستی تکفیری همچون «داعش» پس از مبارزه با شیعیان عراق و سوریه و کشتار بسیاری از آنها و نابود کردن مقدسات آنها راه دیگر کشورهای اسلامی و شیعی را پیش خواهد گرفت و همین موجب می شود تا احساس کنند، آنها نیز در معرض خطر داعش هستند، در حالی که همه از خطر چنین گروه هایی در افغانستان که در «القاعده» و «طالبان» نمود پیدا می کند، مطلع هستند و در خبرها آمده بود که عناصری از طالبان که از «ملا عمر» به خاطر بیعتش با «ابو بکر البغدادی»، سرکرده داعش از طالبان جدا شده اند، سیاست بسیار خصمانه و کینه توزانه ای نسبت به تمام افغان ها به ویژه طایفه هزاره دارند، به همین دلیل این مبارزه برای آنها مبارزه بر سر حفظ موجودیت خویش و مبارزه برسر مرگ و زندگی است.

در نتیجه باید گفت که گزارش ها و خبرهای منتشره در خصوص وجود رزمندگان شیعی افغانستانی در سوریه کاملا درست و صحیح است، اما درباره تعداد آنها مبالغه می شود و این گفته که ایران آنها را برای جنگیدن در سوریه و دفاع از نظام بشار اسد اجیر کرده، دروغ محض و فاقد صحت و اعتبار است، بلکه این شیعیان افغانستانی همانند بسیاری از شیعیان دیگر کشورهای جهان برای مقدسات و دین و فرهنگ و تاریخ اسلامی خود می جنگند و در حالی که عناصر مسلح خارجی با هدف نابودی سوریه و کشتار مردم این کشور، راهی آن شده اند، شیعیان افغانستانی برای بقای خود و مقدساتشان مبارزه می کنند.