گروه دین مشرق- خداوند می خواهد رابطه بین او و بنده اش حفظ شود و این رابطه قطع نشود. اگر از ناحیه بنده خطای عملی سرزده و اگر از نظر معرفتی جاهل است، هر چه که باشد، این ها مانع نشود که این رابطه قطع شود.
اصلاً بزرگی و کرامت او اقتضا می کند که نگذارد این رابطه قطع شود؛ لذا به پیغمبرش هم، همین را امر می کند و می گوید: تو موجودی هستی که باید همان روش که من با بندگانم دارم داشته باشی؛ یعنی خداگونه عمل کنی؛ یعنی ای پیامبر! تو باید از بندگان خدا دستگیری کنی و دست رد به سینه کسی نزنی! این روش، روش من است. این روش، روش الهی است. این روش را مؤمن هم باید در آداب معاشرتی اش حفظ کند. به یک معنا «طرد» در آداب معاشرت اسلامی وجود ندارد. طرد کردن نادر است. هر چه هست دستگیری است. اگر خطای عملی است، باید اغماض شود و اگر خطا از نظر درونی و عدم کشش است، آن هم باید اغماض شود؛ برای اینکه دستگیری و به صراط مستقیم هدایت شوند.

ما این مطلب را از این آیات شریفه و ادعیه به دست می آوریم. روش ائمه ما( علیهم سلام) هم همین بوده است. اگر شما به تاریخ مراجعه کنید موارد بسیاری را مشاهده می کنید. با آن همه ظلم هایی که به پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) شد، آیا شما یک بار، دیدید که پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم)کسی را نفرین کند؟ انبیاء دیگر آمدند و امت هایشان را نفرین کردند، ولی پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) با اینکه امتش او را اذیت کردند، یک بار هم آن ها را نفرین نکرد. خاکستر بر سر او ریختند و سنگ به پیشانی او زدند. ولی پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) دائماً می فرمودند: خداوندا این ها را هدایت کن! این پیغمبر نمود خداست؛ لذا ما در روایات داریم که در روز قیامت با این اذیت هایی که این امت به او کردند، همه انبیاء فریاد می زنند: وا نفساه! ولی پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) می گوید: وا امتی!