مشرق - 4 تیم در آسیا داریم، یکی از یکی بدتر و ضعیف‌تر نتیجه گرفته‌اند؛ تراکتور – صدرنشین لیگ ایران – که یک هفته مانده به پایان مرحله گروهی در خانه‌اش از پس نسف قارشی ازبکستان – ضعیف‌ترین تیم گروه که قعرنشین است – برنیامد و دو دستی شانس صعود را به دیگر تیم‌ها تقدیم کرد. آنها آنقدر ناامید بودند که از ابتدا آندو تیموریان و ادینیو را در ترکیب اصلی قرار ندادند تا مبادا این دو بازیکن کلیدی مصدوم شوند یا به دلیل خستگی در بازی‌های پایانی لیگ افت کنند.
همین مسائل ساده‌ای که در تراکتور شاهد بودیم، گویای واقعیت فوتبال ایران است. یعنی آندو تیموریان که از بازیکنان دونده و جنگجوی تیم ملی محسوب می‌شود، آنقدر توان ندارد که هر 4 روز یک بار 90 دقیقه در زمین بدود و بجنگد و لابد به خاطر تحلیل نرفتن آمادگی جسمانی‌اش، تونی اولیویرا او را از ابتدا در ترکیب قرار نداده بود.
از تراکتور بگذریم؛ بازیکنان فولاد هم دست کمی از تبریزی‌ها نداشتند و به السد قطر باختند. تاسف‌برانگیزتر از شکست مقابل یک تیم عربی، حذف یکی از مدعیان قهرمانی لیگ ایران که لابد از کیفیت بالاتری نسبت به بقیه تیم های لیگ ایران برخوردار است که این هم مصداق بارز دیگری برای پی بردن به سطح کیفی واقعی فوتبال ایران.
از اینها بگذریم و سراغ دسته گل پرسپولیسی‌ها در قطر برویم. پرسپولیس با مربی خارجی‌اش هم نتوانست مقابل لخویا کاری از پیش ببرد و 3 – صفر شکست خورد. گل‌های این تیم روی حرکات مبتدیانه بازیکنان پرسپولیس رقم خورد. پیام صادقیان – که قرار بود ستاره این تیم باشد – وسط زمین به شکل حیرت‌انگیزی توپ را لو می‌دهد تا لخویا همین موقعیت را گل کند. گل اول را هم لخویا با دسته گل حمید علی‌عسگر به ثمر رسانده بود. همان بازیکنی که مقابل سپاهان هم ضعیف‌ترین بازیکن پرسپولیس بود و روی اشتباه و ضعف مفرط او سپاهان بازی باخته را با 2 گل برگرداند و پیروز شد.
این بازیکنان و این تیم‌ها، انعکاس روشنی از کیفیت فوتبال ایران هستند. 4 نماینده در آسیا؛ دو تیم حذف شده و یک تیم نیم‌بند به علاوه پرسپولیسی که اگر همین روند را ادامه دهد، چه بسا در هفته پایانی کنار فولاد و تراکتور حذف شده قرار بگیرد.
با این بازیکنان، با این مربیان و با این تیم‌ها، وقتی تیم ملی ایران در رنکینگ فیفا به عنوان تیم اول آسیا شناخته می‌شود، اگر منصفانه قضاوت کنیم باید گفت که دست مریزاد آقای کی‌روش.
بازیکنانی که توان بازی 4 روز در میان را ندارند، بازیکنانی که بدیهی‌ترین اصول فوتبال را رعایت نمی‌کنند و یا بازیکنانی که از انجام مبتدیانه‌ترین حرکات عاجز به نظر می‌رسند، در تیم ملی جور دیگری می‌شوند و تا صدرنشینی در رنکینگ آسیا پیش می‌روند و لااقل جلوی قطر، بحرین و امارات که نمایندگان باشگاهی‌شان بالاتر از ما در آسیا قرار گرفته‌اند، نه تنها شکست نمی خورند که در این مدت همواره پیروز بوده‌اند.
اگر نقدی در این مدت به کی‌روش وارده بوده، حالا باید حسن او و تیمش را هم بگوییم و نقدی منصفانه به عملکرد او داشته باشیم. لااقل اگر در ستایش او حرف نمی‌زنیم، از آن‌ور بام نیفتیم و او را یک دستیار و تمرین‌دهنده تلقی کنیم که هیچ موفقیتی در فوتبال ایران کسب نکرده. لااقل تیم کی‌روش در آسیا مقابل هیچ تیمی با اختلاف 3 گل شکست نخورده و اگر می‌بازد، به سوئدی تن به شکست می‌دهد که یکی از گلزنانش زلاتان است.
* سعید زاهدیان (تحلیلگر روزنامه ایران ورزشی)
همین مسائل ساده‌ای که در تراکتور شاهد بودیم، گویای واقعیت فوتبال ایران است. یعنی آندو تیموریان که از بازیکنان دونده و جنگجوی تیم ملی محسوب می‌شود، آنقدر توان ندارد که هر 4 روز یک بار 90 دقیقه در زمین بدود و بجنگد و لابد به خاطر تحلیل نرفتن آمادگی جسمانی‌اش، تونی اولیویرا او را از ابتدا در ترکیب قرار نداده بود.
از تراکتور بگذریم؛ بازیکنان فولاد هم دست کمی از تبریزی‌ها نداشتند و به السد قطر باختند. تاسف‌برانگیزتر از شکست مقابل یک تیم عربی، حذف یکی از مدعیان قهرمانی لیگ ایران که لابد از کیفیت بالاتری نسبت به بقیه تیم های لیگ ایران برخوردار است که این هم مصداق بارز دیگری برای پی بردن به سطح کیفی واقعی فوتبال ایران.
از اینها بگذریم و سراغ دسته گل پرسپولیسی‌ها در قطر برویم. پرسپولیس با مربی خارجی‌اش هم نتوانست مقابل لخویا کاری از پیش ببرد و 3 – صفر شکست خورد. گل‌های این تیم روی حرکات مبتدیانه بازیکنان پرسپولیس رقم خورد. پیام صادقیان – که قرار بود ستاره این تیم باشد – وسط زمین به شکل حیرت‌انگیزی توپ را لو می‌دهد تا لخویا همین موقعیت را گل کند. گل اول را هم لخویا با دسته گل حمید علی‌عسگر به ثمر رسانده بود. همان بازیکنی که مقابل سپاهان هم ضعیف‌ترین بازیکن پرسپولیس بود و روی اشتباه و ضعف مفرط او سپاهان بازی باخته را با 2 گل برگرداند و پیروز شد.
این بازیکنان و این تیم‌ها، انعکاس روشنی از کیفیت فوتبال ایران هستند. 4 نماینده در آسیا؛ دو تیم حذف شده و یک تیم نیم‌بند به علاوه پرسپولیسی که اگر همین روند را ادامه دهد، چه بسا در هفته پایانی کنار فولاد و تراکتور حذف شده قرار بگیرد.
با این بازیکنان، با این مربیان و با این تیم‌ها، وقتی تیم ملی ایران در رنکینگ فیفا به عنوان تیم اول آسیا شناخته می‌شود، اگر منصفانه قضاوت کنیم باید گفت که دست مریزاد آقای کی‌روش.
بازیکنانی که توان بازی 4 روز در میان را ندارند، بازیکنانی که بدیهی‌ترین اصول فوتبال را رعایت نمی‌کنند و یا بازیکنانی که از انجام مبتدیانه‌ترین حرکات عاجز به نظر می‌رسند، در تیم ملی جور دیگری می‌شوند و تا صدرنشینی در رنکینگ آسیا پیش می‌روند و لااقل جلوی قطر، بحرین و امارات که نمایندگان باشگاهی‌شان بالاتر از ما در آسیا قرار گرفته‌اند، نه تنها شکست نمی خورند که در این مدت همواره پیروز بوده‌اند.
اگر نقدی در این مدت به کی‌روش وارده بوده، حالا باید حسن او و تیمش را هم بگوییم و نقدی منصفانه به عملکرد او داشته باشیم. لااقل اگر در ستایش او حرف نمی‌زنیم، از آن‌ور بام نیفتیم و او را یک دستیار و تمرین‌دهنده تلقی کنیم که هیچ موفقیتی در فوتبال ایران کسب نکرده. لااقل تیم کی‌روش در آسیا مقابل هیچ تیمی با اختلاف 3 گل شکست نخورده و اگر می‌بازد، به سوئدی تن به شکست می‌دهد که یکی از گلزنانش زلاتان است.
* سعید زاهدیان (تحلیلگر روزنامه ایران ورزشی)
