به گزارش مشرق به نقل از مهر، سحابي چشم گربه در حدود سه هزار سال نوري از زمين فاصله دارد اما سرنوشتي که گريبانگيرش شده است مي تواند همان عاقبتي باشد که خورشيد زمين در انتظار آن به سر مي برد، سرنوشتي که در پنج ميليارد سال آينده خود را نمايان خواهد کرد.

زماني که ستاره اي به لحظات پاياني عمر خود نزديک مي شود، به جرم سرخ غول پيکري تبديل مي شود که لايه خارجي آن به سمت خارج متلاشي شده و دايره هاي هم مرکزي را به وسعت چند ميليون کيلومتر به وجود مي آورند. اين انفجارها قلب تپنده ستاره را آشکار خواهد کرد. با اين همه چگونگي شکل گرفتن گازهاي آبي رنگي که در مرکز اين تصوير ديده مي شوند به خوبي شناخته نشده است.

يک ستاره در طول زندگي خود انرژي نوري اش را از واکنشهاي گداختي هسته اي که از تبديل هيدروژن به هليوم در درون هسته ستاره به وجود مي آيد، تامين مي کند. زماني که ذخائر هيدروژن ستاره رو به اتمام مي گذارد واکنشهاي گداختي هسته اي درون ستاره ناپايدار شده و ستاره به تدريج به جرم غول پيکر سرخ رنگي تبديل مي شود.

با بزرگتر شدن ستاره واکنشهاي گداخت هسته اي در قلب ستاره مختل شده و به واسطه انفجارهاي تپش مانندي که در ستاره به وجود مي آيند، کل ستاره به جرمي ناپايدار تبديل خواهد شد. همچنين ابرهاي درخشاني که در درون سحابي ديده مي شوند به واسطه قرار گرفتن هسته ستاره در معرض اتمسفر يونيزه شده اطراف به وجود آمده اند.

سحابي چشم گربه يکي از اولين سحابي هايي است که تصوير آن توسط هابل به ثبت رسيده است و براي 10 هزار سال ديگر در مرحله سحابي بودن باقي خواهد ماند. هابل در سال 2004 نيز از اين سحابي تصويري را به ثبت رسانده بود که مقايسه آن با تصويرهاي جديدتر مي تواند به خوبي وسعت پيدا کردن ماده از هسته ستاره را نمايان کند.

بر اساس گزارش ديلي ميل، سحابي هاي سياره اي در توزيع ماده در سطح جهان نقش حياتي به عهده دارند و در حالي که هليوم و هيدروژن سازنده هاي اصلي فضا هستند، واکنشهاي گداخت هسته اي منجر به توليد اتمهاي کربن، نيتروژن و اکسيژن در لايه خارجي ستاره ها مي شوند که در نهايت اين اتمها به فضاي خارج فوران مي کنند.