به گزارش ايرنا، عبدالرضا دشتي زاده، چهارشنبه در گفت وگو با خبرنگاران افزود: در فعاليت ميداني باستانشناسي صورت گرفته توسط اداره کل گردشگري، ميراث فرهنگي و صنايع دستي سازمان منطقه آزاد قشم، محوطه مربوط به اواخر پارينه سنگي قديم و پارينه سنگي مياني مربوط به دوره زماني بيش از 150 هزار سال پيش در منطقه بام قشم در محدوده ژئوپارک اين جزيره شناسايي شد.
وي ادامه داد: اين محوطه که نخستين محوطه پارينه سنگي در جزاير ايراني است، بر فرضيه مهاجرت هاي ساحلي و اهميت تنگه هرمز در خاورميانه صحه مي گذارد.
رييس اداره ميراث فرهنگي سازمان منطقه آزاد قشم تصريح کرد: در فعاليت ميداني صورت گرفته دست ابزارهاي سنگي شامل سنگ مادر، ساطور، سنگهاي مادر ديسکي شکل، تراشه هاي لوالوا و سوراخ کننده کشف شده که نشان از استفاده انسان هاي اوليه از اين ابزارها براي شکار، تکه کردن گوشت حيوانات، کندن پوست آنها و يا ريشه گياهان خوراکي دارد.
وي بيان کرد:محوطه پارينه سنگي بام قشم احتمالا به صورت يک کارگاه ابزارسازي وجود 'نئواندرتال ها' در دوره پارينه سنگي مياني را در جزيره قشم تقويت بخشيد.
دشتي زاده بيان داشت: تا پيش از اين کشف، استنباط بر اين بود که قديمي ترين استقرارگاه بشر در جزيره قشم مربوط به عصر آهن(حدود 750 سال قبل از ميلاد) بود اما اين فعاليت ميداني وجود بقاياي بشر اوليه در اين جزيره را روشن ساخت.
به گفته وي، جوامع بشري در دوران پارينه سنگي بصورت غير يکجا نشين زندگي مي کردند و با تغيير دما در عصر يخبندان به دنبال گله هاي حيوانات از منطقه اي به منطقه ديگر مهاجرت مي کردند و با پايين رفتن سطح آب درياها در عصر يخچالي بسياري از آبراه‌هاي بزرگ بوسيله اين جوامع مورد استفاده قرار گرفت.
دشتي زاده بيان داشت: يکي از مسيرهاي احتمالي خروج انسان هاي اوليه از آفريقا به آسيا از سمت شرق آسيا آغاز و از طريق تنگه باب المندب به سوي شرق شبه جزيره عربستان و يمن و از آنجا به تنگه هرمز و در نهايت به جنوب آسيا بوده است.
رييس اداره ميراث فرهنگي سازمان منطقه آزاد قشم ادامه داد: انسان هاي نئواندرتال نيز حدود 200 هزار سال پيش موفق به مهاجرت از قاره آفريقا به قسمت هاي مختلف آسيا شدند و در آن زمان تنگه هرمز بصورت سرزميني خشک يکي از مهمترين گذرگاههاي مسير مهاجرت انسان هاي اوليه در پژوهش هاي باستانشاسي مورد توجه قرار گرفته است.
وي در مورد ساختار پيدايش سرزمين قشم گفت: مطالعات زمين شناسي و رسوب شناسي صورت گرفته در سال هاي پيش نشان از آن دارد که جزيره قشم در واقع قسمتي از زاگرس جنوبي بوده که در کمتر از 10 هزار سال پيش به جزيره تبديل شده اما ديگر جزاير ايراني خليج فارس نظير خارک، کيش، هرمز و لارک داراي منشاء مرجاني و يا گنبدهاي نمکي مي باشند.
دشتي زاده گفت: مهمترين نکته در مورد وجود انسان هاي اوليه در جزيره قشم، تنها به يافته هاي سنگي پراکنده بر روي سطح بام قشم مي باشد و اطلاعات دقيق تر آن نياز به انجام حفاري باستانشناسي دارد تا تمامي بقاياي گياهي، استخوان حيوانات و همچنين نوع رسوبات مورد مطالعه و تاريخ نگاري قرار گرفته و پس از آن با اطمينان بيشتر مي توان در مورد اقليم اين سرزمين و همچنين پوشش گياهي و جانوري و نوع غذاهاي انسان هاي اوليه اظهارنظر کرد.
وي در پايان اظهار داشت: طي چند سال اخير مطالعات پارينه سنگي نسبتا گسترده اي در سواحل جنوبي خليج فارس بويژه در امارات متحده عربي صورت گرفته و متاسفانه مطالعات باستانشاسي در اين حوزه در سواحل ايراني بسيار ضعيف و محدود مي باشد.