به گزارش مشرق، اگرچه برانکو هیچ حرفی از قهرمانی نزده و کماکان قول قهرمانی را یک شوخی می‌داند، اما اگر دست کم تا هفته هشتم تا دهم،قرمزها در مدار اصلی کسب جام قرار نگیرند او همان سرنوشتی را پیدا می کند که پیش از این خیلی ها تجربه اش کردند؛ خداحافظی در میانه راه.

بازی با پدیده آن هم در آزادی با هر متر و معیاری،بدون تردید یکی از مصاف‌های آسان فصل بشمار می رود که به هرترتیبی پرسپولیس دو امتیاز را در همین ابتدای راه از کف داد. اما فعلا وقت قضاوت نیست.

اینکه بسیاری از بازیکنان کلیدی برانکو بنا به دلایل مختلف در نبرد اول در اختیارش نبودند یک حرف قابل قبول است و از آن مهمتر با توجه به فشردگی بدنسازی قبل از فصل، همیشه تیم های ایرانی دست کم تا هفته چهارم – پنجم حالت اصلی خود را پیدا نمی کنند. این موضوع را هم لحاظ کنید پرسپولیس در بازی نخست ۵ بازیکن را برای نخستین بار در ترکیبش بازی داد و هماهنگ شدن این بازیکنان با تیم خودش یک پروژه کاملا زمان بر است.

اینها همه آپشن هایی است که برانکو در دست دارد و می تواند نخستین ناکامی فصل را با آنها توجیه کند. اما یک مشکل بسیار بزرگ در تیم او دیده می شود که هیچکدام این بهانه ها نمی تواند آن را توجیه کند.

چه کسی قرار است بازی ساز پرسپولیس باشد؟ این پستی است که هیچکدام از محرومان پرسپولیس در آن تبحر ندارند. از سوشا گرفته تا طارمی، نورالهی و عالیشاه و… پرسپولیس به سادگی گابریل را از دست داد، پیام صادقیان را که دست به نابودی خویشتن زده بود با یک لگد محکم به ته چاه خود ویرانی گسیل داشت ، پول حفظ محمد نوری هم مطابق معمول نداشت.

سوال این است؛ چرا پرسپولیس مقابل تیمی که کلا برای دفاع در آزادی مقابلش صف می کشد دو هافبک دفاعی روانه میدان می کند؟ کفشگری و کامیابی نیا قرار بود در ۴۵ دقیقه دوم از چه چیز به صورت کلی محافظت کنند؟ پدیده مطلقا دفاع می کرد، پرسپولیس محتاج بازی ساز بود اما این دو فقط بلدند خوب توپ خراب کنند و شاید در بهترین حالت یک پاس بلند بیاندازند که آن هم مشخص نیست درست به دست گیرنده خودی برسد یا نه.

وقتی جنس حمله وران قرمز را نگاه می کنید آن وقت خلا وجود یک بازی ساز به صورت ناخوشایندی ستون فقراتتان را می لرزاند. برانکو در خط حمله تیمش دو نوع مهاجم دارد؛ طارمی و بازیکن هندوراسی که این دو در صف بازیکنان تنومند و بلندزن قرار می گیرند و علیپور، فرشاد احمدزاده و عالیشاه که با وجود سابقه گلزنی متعدد با سر، مهترین خصیصه شان سرعت بالا و فرارهای غافلگیر کننده است.

برانکو در بازی نخست به اجبار خط حمله تیمش را با تیپ نوع دوم روانه میدان کرد. اما بدون پلی میکر! اگرچه علیپور با ضربه سر گل زد و رامین رضاییان با پاس های عمقی اش در چند نوبت بازیکنان تند و تیز پرسپولیس را در موقعیت گلزنی قرار داد اما قطعا اگر یک بازی ساز واقعی مثل نوری و گابریل در ترکیب پرسپولیس بود، پدیده دقایق پر التهابی را سپری می کرد. بدترین اتفاق برای مهاجمان تند و تیز پرسپولیس این است، برانکو به آنها و سرعت شان دل بسته اما خبری از هافبک بازیساز نیست. مهمترین بازیکنی که آنها در این پست جذب کردند محسن مسلمان است که نمی شود در طول یک فصل چندان به او دل خوش کرد. چون یا مصدوم است و یا نا آماده.

در طول هفته های آینده قطعا بدن بازیکنان پرسپولیس باز می شود، قطعا بازیکنان جدید و قدیمی با هم بیشتر هماهنگ می شوند و قطعا این تیم به آن چیزی که برانکو مد نظرش دارد نزدیک تر می شود اما قطعا هیچ بازی سازی از کره ماه برای آنها نازل نمی شود. شاید در بهترین حالت محسن مسلمان روحیه از دست رفته اش را بازیابد و یا رامین رضاییان به این پست منتقل شود اما مهاجمان سریع برانکو هرگز توپ هایی را صاحب نمی شوند که پیش از این نوری و گابریل برای آنها می فرستادند.

این یکی از نگرانی های جدی در مورد پرسپولیس است و بدون تردید برانکو با توجه به انتخاب هایش تاثیر بسزایی در این نابسمانی دارد.اگر قرار باشد همانند نیمه نخست بازی با پدیده بیشتر حملات قرمزها از جناحین باشد آن وقت با این میانگین قدی مهاجمان پرسپولیس در یک بازی حساس مثلا با استقلال و یا سپاهان چقدر می شود به گلزنی قرمزها امیدوار بود؟

برانکو در مورد اخراج و جذب هافبک بازیساز دست به قمار بزرگی زد و اگر نتواند بازی را به سود خود تمام کند نخستین قربانی این لیست می شود. مهاجمان سریع و سرعتی در نوک پیکان تیم گذاشتن و از دو هافبک خشن دفاعی خواستار تغذیه آنها شدند دقیقا مثل آن است کت و شلوار اتوکشیده مجلسی و گران قیمتت را با یک کتانی رنگی ست کنی!

مستر برانکو دو سه هفته که سهل است اگر سه سال هم از لیگ پانزدهم بگذرد در مورد این ناهمگونی زمان مشکل گشا نیست.