«تاد ریکی»، استادیار دانشکده پزشکی پرلمن دانشگاه پنسیلوانیا، در رابطه با این مساله می گوید: «جهش ژن سلول BRAF باعث تحریک رشد اولیه خال شده و همچنین تولید پروتئین P۱۵ ، پروتئین سرکوبگر تومور را نیز تحریک می کند که در نهایت به عنوان یک ترمز قوی در تقسیم سلولی بیشتر عمل می نماید.»
او در ادامه توضیحاتش اظهار داشت: «این تقسیم سلولی در نهایت اجازه می دهد تا انتقال از حالت خال طبیعی به حالت ملانوما انجام شود. زمانی که خال، پروتئین P۱۵ (پروتئین سرکوبگر تومور) را از دست می دهد و یا دچار کمبود این پروتئین می شود، سلول ها دوباره تقسیم و تکثیر خود را آغاز می کنند و می توانند به سرطان تبدیل شوند.»
در این مرحله پژوهشگران سلول های مجزای خال را به طور مستقیم از خال های خوش خیم نرمال بیمار جدا کردند و با ملانوسیت یا همان ملانین های جدا شده از پوست نرمال (بدون خال) مقایسه کردند. قابل توجه است که ملانین های خال پوست ۱۴۰ برابر بیشتر از ملانوسیت پوست نرمال، دارای پروتئین P۱۵ بوده است.
در نهایت نتایج پژوهش ها نشان می دهد که وجود پروتئین P۱۵ برای خال مهم و لازم بوده تا به طور منظم به صورت خوش خیم باقی بماند و کم شدن و از دست رفتن این پروتئین سبب تبدیل خال به ملانوما می شود.