به گزارش مشرق، علیرضا سمندر رئیس فدراسیون کاراته ایران که در ۱۱ سال گذشته دومین دوره حضور خود در فدراسیون کاراته را تجربه می کرد روز سه شنبه از سمت خود استعفا داد تا از کاراته به عنوان یکی از بی ثبات ترین فدراسیون های ورزشی ایران در طول سالهای اخیر نام برده شود.
از ۲۱ آذرماه ۱۳۸۸ که حبیب الله ناظریان بعد از ۱۴ سال رياست بر فدراسیون کاراته از سمت خود کناره گیری کرد تا به امروز، سمندر، عالمی، کتیرایی، آهی، پناهی ، فرجی و بازهم سمندر مسئولیت کاراته را برعهده گرفته اند. نشستن هفت نفر روی یک صندلی طی نزدیک به ۱۱ سال نمی تواند تبعات خوبی برای کاراته ایران داشته باشد.
هر چند پتانسیل بالای کاراته کشور باعث شده تا تیم های ملی در رده های سنی مختلف نتایج نسبتا خوبی در رقابتهای جهانی و آسیایی کسب کنند ولی برخی از مدیرانی که در بالا نام بردیم نه تنها موفق نشدند تا بر اوضاع پرآشوب کاراته غلبه کنند بلکه با نوع مدیریت خود بر اختلاف و حواشی دامن زدند. بودند مردانی هم که اوضاع کاراته را با نوع خوب مدیریت خود سروسامان دادند که متاسفانه در چنین مواردی هم مدیران وقت دستگاه ورزش تاب دیدن آرامش در کاراته را نداشتند و دست به تغییر زدند.
اینکه چرا سمندر در دومین مرحله از مدیریت خود در فدراسیون کاراته موفق نشد دلایل متفاوت و متعددی دارد که شاید ببشتر آن به انتخاب های وی در بخش های مختلف فدراسیون بخصوص در بخش فنی و تیم‌های ملی و حواشی پیرامون آن برمی گردد. اشتباهات سمندر کار را به جایی رساند که وزارت ورزش را مجبور سازد به فکر گزینش هشتمین مدیر طی یک دهه گذشته بر فدراسیون عریض و طویلی به نام کاراته باشد.
البته وزارت ورزش با بررسی های دقیق به این نتیجه رسید که با رفتن سمندر موافقت کند و حالا که این تصمیم را به درستی گرفته است نباید با انتخاب یک سرپرست ناکاربلد و ناآشنا با کاراته کار خوبش را خراب کند.
اما نکته مهمی که در چنین شرایطی حائز اهمیت است اینکه چه کسی سکان هدایت کاراته را در دست خواهد گرفت. تیم های ملی نوجوانان و جوانان در آستانه حضور در رقابتهای جهانی هستند و وزارت ورزش در ابتدا باید سرپرستی با تجربه و آشنا به فضای پر آشوب کاراته باشد و بتواند با کمترین خطا پیگیری کارها باشد، مردی که بتواند امور مربوط به فدراسیون را به خوبی دنبال کند تا تغییرات ایجاد شده تاثیر منفی بر عملکرد این تیم ها نداشته باشد.
در بخش دوم انتخاب مدیری توانمند در راس فدراسیون است. در میان اسامی که در بالا ذکر شد بودند مردانی که کاراته ایران را به ورطه نابودی کشاندند. از دادگاهی شدن تا ترس از ورود به کشور و مسائلی از این دست که امیدواریم شخص وزیر ورزش با مرور اتفاقات ۱۰ سال گذشته بازهم کلید فدراسیون را به امتحان پس داده ها نسپارد. این موضوع انتظار بزرگی از دکتر گودرزی نخواهد بود.
کاراته ایران کم ندارد مردان تحصلیکرده و فنی که توانایی اداره فدراسیون را دارند. هر چند در طول ۱۰ سال گذشته هر زمان که کاراته رنگ آرامش را بخود دیده روی صندلی رياست مردانی نشستند که از جنس کاراته نبوده و این موضوع یکی از دلایل موفقیت آنها محسوب شده است.
اما شرایط فعلی کاراته متفاوت است. شاید زمانی کاراته مردان فنی با تحصیلات بالای ورزشی و مدیریتی کم داشت. ولی اهالی کاراته که این روزها مدیران موفقی در بخش های مختلف دارند از وزارت ورزش می خواهند بدون توجه به سفارشات و دوری از هر نوع جناح بندی مدیری را انتخاب کند که توانایی سروسامان دادن به آشفته بازار کاراته را داشته باشد.
از ۲۱ آذرماه ۱۳۸۸ که حبیب الله ناظریان بعد از ۱۴ سال رياست بر فدراسیون کاراته از سمت خود کناره گیری کرد تا به امروز، سمندر، عالمی، کتیرایی، آهی، پناهی ، فرجی و بازهم سمندر مسئولیت کاراته را برعهده گرفته اند. نشستن هفت نفر روی یک صندلی طی نزدیک به ۱۱ سال نمی تواند تبعات خوبی برای کاراته ایران داشته باشد.
هر چند پتانسیل بالای کاراته کشور باعث شده تا تیم های ملی در رده های سنی مختلف نتایج نسبتا خوبی در رقابتهای جهانی و آسیایی کسب کنند ولی برخی از مدیرانی که در بالا نام بردیم نه تنها موفق نشدند تا بر اوضاع پرآشوب کاراته غلبه کنند بلکه با نوع مدیریت خود بر اختلاف و حواشی دامن زدند. بودند مردانی هم که اوضاع کاراته را با نوع خوب مدیریت خود سروسامان دادند که متاسفانه در چنین مواردی هم مدیران وقت دستگاه ورزش تاب دیدن آرامش در کاراته را نداشتند و دست به تغییر زدند.
اینکه چرا سمندر در دومین مرحله از مدیریت خود در فدراسیون کاراته موفق نشد دلایل متفاوت و متعددی دارد که شاید ببشتر آن به انتخاب های وی در بخش های مختلف فدراسیون بخصوص در بخش فنی و تیم‌های ملی و حواشی پیرامون آن برمی گردد. اشتباهات سمندر کار را به جایی رساند که وزارت ورزش را مجبور سازد به فکر گزینش هشتمین مدیر طی یک دهه گذشته بر فدراسیون عریض و طویلی به نام کاراته باشد.
البته وزارت ورزش با بررسی های دقیق به این نتیجه رسید که با رفتن سمندر موافقت کند و حالا که این تصمیم را به درستی گرفته است نباید با انتخاب یک سرپرست ناکاربلد و ناآشنا با کاراته کار خوبش را خراب کند.
اما نکته مهمی که در چنین شرایطی حائز اهمیت است اینکه چه کسی سکان هدایت کاراته را در دست خواهد گرفت. تیم های ملی نوجوانان و جوانان در آستانه حضور در رقابتهای جهانی هستند و وزارت ورزش در ابتدا باید سرپرستی با تجربه و آشنا به فضای پر آشوب کاراته باشد و بتواند با کمترین خطا پیگیری کارها باشد، مردی که بتواند امور مربوط به فدراسیون را به خوبی دنبال کند تا تغییرات ایجاد شده تاثیر منفی بر عملکرد این تیم ها نداشته باشد.
در بخش دوم انتخاب مدیری توانمند در راس فدراسیون است. در میان اسامی که در بالا ذکر شد بودند مردانی که کاراته ایران را به ورطه نابودی کشاندند. از دادگاهی شدن تا ترس از ورود به کشور و مسائلی از این دست که امیدواریم شخص وزیر ورزش با مرور اتفاقات ۱۰ سال گذشته بازهم کلید فدراسیون را به امتحان پس داده ها نسپارد. این موضوع انتظار بزرگی از دکتر گودرزی نخواهد بود.
کاراته ایران کم ندارد مردان تحصلیکرده و فنی که توانایی اداره فدراسیون را دارند. هر چند در طول ۱۰ سال گذشته هر زمان که کاراته رنگ آرامش را بخود دیده روی صندلی رياست مردانی نشستند که از جنس کاراته نبوده و این موضوع یکی از دلایل موفقیت آنها محسوب شده است.
اما شرایط فعلی کاراته متفاوت است. شاید زمانی کاراته مردان فنی با تحصیلات بالای ورزشی و مدیریتی کم داشت. ولی اهالی کاراته که این روزها مدیران موفقی در بخش های مختلف دارند از وزارت ورزش می خواهند بدون توجه به سفارشات و دوری از هر نوع جناح بندی مدیری را انتخاب کند که توانایی سروسامان دادن به آشفته بازار کاراته را داشته باشد.
