به گزارش مشرق،روز گذشته محمد جواد ظریف در حالی در پروازی اختصاصی عازم پایتخت اتریش شد که سرنشینان هواپیما، اندکی بیشتر از سفرهای قبلی وزیرخارجه بود که به منظور مذاکرات هسته ای راهی وین می شد. گفتگو برای یافتن راه حل سیاسی در سوریه باعث شد تا حسین امیرعبداللهیان معاون عربی آفریقایی و حسین جابر انصاری مدیرکل خاورمیانه وزارت امور خارجه (که به تازگی سخنگوی دستگاه دیپلماسی هم شده است) هم به جمع عراقچی، تخت روانچی و بعیدی نژاد اضافه شوند.
ظریف عصر دیروز و در بدو ورود به وین در همان فرودگاه گفت: «بدون حضور ایران امکان رسیدن به یک راه حل معقول برای سوریه وجود ندارد» تا اهمیت حضورش در این نشست بین المللی را نشان دهد. البته وزیرخارجه کشورمان این موضوع را هم مورد تاکید قرار داد که «ایران بدون هیچ پیش شرطی در این مذاکرات حضور پیدا کرده است و اگر هم بود تهران نمی پذیرفت.»
وزیر خارجه سپس فرودگاه را به مقصد محل اقامتش در هتل بریستول ترک کرد تا بلافاصله دیدارهای دوجانبه خود را در انجا آغاز کند.
اینبار ظریف و همراهانش ترجیح دادند تا به جای هتل کوبورگ(که برای ایرانیان یادآور مذاکرات هسته ای با 1+5 است) چند صد متر آن ورتر، هتل بریستول را برای اقامت انتخاب کنند.
احتمالا این انتخاب بواسطه نزدیکی این هتل تا محل برگزاری دومین نشست وین با موضوع سوریه صورت گرفته است. این مذاکرات امروز در هتل امپریال و با حضور وزاری خارجه 17 کشور از جمله ایران، روسیه، آمریکا، عربستان و ترکیه برگزار می شود.
شب گذشته ظریف در بریستول پذیرای همتایان آمریکایی و روس خود و نیز مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا بود. اما قطعا مهمترین دیدار گفتگوی جواد ظریف و جان کری بود. ملاقاتی که گفته شد برجام «تنها» محور آن بوده است. وزیر خارجه آمریکا که این روزها با بهبود شکستگی پایش بدون عصا گام بر می دارد، ترجیح داد مسیر 300 متری محل اقامتش در هتل امپریال تا اقامتگاه ظریف را پیاده گز کند.
جان کری در آخرین دور مذاکرات هسته ای وین در تابستان امسال هم در همین هتل(امپریال) اقامت داشت و هر روز برای حضور در نشست های دو یا چندجانبه (از جمله بیش از 10 دیدار خصوصی با ظریف) راهی کوبورگ می شد.
اگرچه آن روزها حضور جان کری در هتل کوبورگ حتی با عصاهای زیربغل، امری طبیعی تلقی می شد چراکه آنجا محل اصلی مذاکرات و حضور هیئت های ایران، اتحادیه اروپا و 3 کشور اروپایی آلمان، انگلیس و فرانسه بود اما اکنون و در حالیکه کری در همان هتل محل برگزاری نشست سوریه حضور دارد، باز هم برای دیدار با رئیس دستگاه دیپلماسی ایران، چند دقیقه ای را در خیابان اپرارینگ وین پیاده روی می کند، تا در اقامتگاه ظریف با او به رایزنی بپردازد.
دپیلماسی عالم نمادها و پیام هاست. وقتی نحوه قرار گرفتن قاشق و چنگال بر سر میز پذیرایی هم پروتکل خاص خودش را دارد و نحوه نشستن در جلسه و رنگ لباس و ... هر کدام حاوی پیام های مثبت یا منفی است؛ قطعا از کنار میزبان یا میهمان بودن در جلسات هم نمی توان به سادگی عبور کرد.
در سالهای سپری شده از بحران سوریه، نشست های متعددی با حضور کشورهایی که عمدتا دست شان به خون بیگناهان این کشور آغشته است در دوحه، ژنو، قاهره، وین، استانبول و ... برگزار شده اما هیچکدام در نهایت عایدی برای مردم شام نداشته است و دست های پشت پرده و حامی گروه های تکفیری تروریستی، روز به روز بر دامنه حمایت های مالی، تسلیحاتی و اطلاعاتی شان افزوده اند، اما از همان ابتدا ناظران بی طرف معتقد بودند یافتن راه حل سیاسی برای این بحران بدون حضور همه طرف های مسئله، به ویژه جمهوری اسلامی ایران امکانپذیز نیست.
آمریکایی ها که در بهمن 92 با فشار بر دبیرکل سازمان ملل، بانکی مون را مجبور کردند تا دعوتش از ایران برای حضور در نشست ژنو 2 با موضوع سوریه را پس بگیرد، اکنون با استقبال از مشارکت ایران در نشست وین 2 می گویند: «سخت است بتوان آینده‌ای برای بحران سوریه بدون ایران متصور بود..«اگرچه پیچیدگی سیاست خارجی ایالات متحده و چند لایه بودن آن در کنار سابقه دراز مدت جنایات و بدعهدی های این کشور، امیدها به عزم جدی آنها برای حل سیاسی عاقلانه بحران سوریه را کاهش می دهد، اما واقعیت های میدانی این کشور که با تقویت و گسترش مستشاران ایران و حضور هدفمندتر روسیه و صد البته حماسه آفرینی مجاهدان لبنانی، سوری، افغانی و پاکستانی در چند هفته گذشته توفیقات قابل توجهی را به نفع ارتش و حاکمیت سوریه رقم زده است، قطعا در اتخاذ این رویکرد از سوی غربی ها و در راس آنها آمریکا بی تاثیر نبوده است.
دیشب جان کری به سوی ظریف شتافت تا علی الظاهر درباره برجام و ملزومات اجرایی کردن آن سخن بگوید اما کیست که نداند آمریکا دست کمک به سوی ایران دراز کرده تا از بحران خودساخته اش در سرزمین شام، رهایی یابد و کمتر از اعتبارش کاسته شود.
قطعا سکاندار سیاست خارجی جمهوری اسلامی می داند که حضور امروزش بر سر میز نشست بین المللی بررسی بحران سوریه در هتل تاریخی امپریال، به پشتوانه جانفشانی های مجاهدانی است که این روزها جای جای ایران اسلامی به برکت حضور پیکرهای غرق خون شان معطر شده است و طبیعی است که باید بداند بر سر چه چیزی مذاکره می کند و خطوط قرمز چیست.
ظریف عصر دیروز و در بدو ورود به وین در همان فرودگاه گفت: «بدون حضور ایران امکان رسیدن به یک راه حل معقول برای سوریه وجود ندارد» تا اهمیت حضورش در این نشست بین المللی را نشان دهد. البته وزیرخارجه کشورمان این موضوع را هم مورد تاکید قرار داد که «ایران بدون هیچ پیش شرطی در این مذاکرات حضور پیدا کرده است و اگر هم بود تهران نمی پذیرفت.»
وزیر خارجه سپس فرودگاه را به مقصد محل اقامتش در هتل بریستول ترک کرد تا بلافاصله دیدارهای دوجانبه خود را در انجا آغاز کند.
اینبار ظریف و همراهانش ترجیح دادند تا به جای هتل کوبورگ(که برای ایرانیان یادآور مذاکرات هسته ای با 1+5 است) چند صد متر آن ورتر، هتل بریستول را برای اقامت انتخاب کنند.
احتمالا این انتخاب بواسطه نزدیکی این هتل تا محل برگزاری دومین نشست وین با موضوع سوریه صورت گرفته است. این مذاکرات امروز در هتل امپریال و با حضور وزاری خارجه 17 کشور از جمله ایران، روسیه، آمریکا، عربستان و ترکیه برگزار می شود.
شب گذشته ظریف در بریستول پذیرای همتایان آمریکایی و روس خود و نیز مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا بود. اما قطعا مهمترین دیدار گفتگوی جواد ظریف و جان کری بود. ملاقاتی که گفته شد برجام «تنها» محور آن بوده است. وزیر خارجه آمریکا که این روزها با بهبود شکستگی پایش بدون عصا گام بر می دارد، ترجیح داد مسیر 300 متری محل اقامتش در هتل امپریال تا اقامتگاه ظریف را پیاده گز کند.
جان کری در آخرین دور مذاکرات هسته ای وین در تابستان امسال هم در همین هتل(امپریال) اقامت داشت و هر روز برای حضور در نشست های دو یا چندجانبه (از جمله بیش از 10 دیدار خصوصی با ظریف) راهی کوبورگ می شد.
اگرچه آن روزها حضور جان کری در هتل کوبورگ حتی با عصاهای زیربغل، امری طبیعی تلقی می شد چراکه آنجا محل اصلی مذاکرات و حضور هیئت های ایران، اتحادیه اروپا و 3 کشور اروپایی آلمان، انگلیس و فرانسه بود اما اکنون و در حالیکه کری در همان هتل محل برگزاری نشست سوریه حضور دارد، باز هم برای دیدار با رئیس دستگاه دیپلماسی ایران، چند دقیقه ای را در خیابان اپرارینگ وین پیاده روی می کند، تا در اقامتگاه ظریف با او به رایزنی بپردازد.
دپیلماسی عالم نمادها و پیام هاست. وقتی نحوه قرار گرفتن قاشق و چنگال بر سر میز پذیرایی هم پروتکل خاص خودش را دارد و نحوه نشستن در جلسه و رنگ لباس و ... هر کدام حاوی پیام های مثبت یا منفی است؛ قطعا از کنار میزبان یا میهمان بودن در جلسات هم نمی توان به سادگی عبور کرد.
در سالهای سپری شده از بحران سوریه، نشست های متعددی با حضور کشورهایی که عمدتا دست شان به خون بیگناهان این کشور آغشته است در دوحه، ژنو، قاهره، وین، استانبول و ... برگزار شده اما هیچکدام در نهایت عایدی برای مردم شام نداشته است و دست های پشت پرده و حامی گروه های تکفیری تروریستی، روز به روز بر دامنه حمایت های مالی، تسلیحاتی و اطلاعاتی شان افزوده اند، اما از همان ابتدا ناظران بی طرف معتقد بودند یافتن راه حل سیاسی برای این بحران بدون حضور همه طرف های مسئله، به ویژه جمهوری اسلامی ایران امکانپذیز نیست.
آمریکایی ها که در بهمن 92 با فشار بر دبیرکل سازمان ملل، بانکی مون را مجبور کردند تا دعوتش از ایران برای حضور در نشست ژنو 2 با موضوع سوریه را پس بگیرد، اکنون با استقبال از مشارکت ایران در نشست وین 2 می گویند: «سخت است بتوان آینده‌ای برای بحران سوریه بدون ایران متصور بود..«اگرچه پیچیدگی سیاست خارجی ایالات متحده و چند لایه بودن آن در کنار سابقه دراز مدت جنایات و بدعهدی های این کشور، امیدها به عزم جدی آنها برای حل سیاسی عاقلانه بحران سوریه را کاهش می دهد، اما واقعیت های میدانی این کشور که با تقویت و گسترش مستشاران ایران و حضور هدفمندتر روسیه و صد البته حماسه آفرینی مجاهدان لبنانی، سوری، افغانی و پاکستانی در چند هفته گذشته توفیقات قابل توجهی را به نفع ارتش و حاکمیت سوریه رقم زده است، قطعا در اتخاذ این رویکرد از سوی غربی ها و در راس آنها آمریکا بی تاثیر نبوده است.
دیشب جان کری به سوی ظریف شتافت تا علی الظاهر درباره برجام و ملزومات اجرایی کردن آن سخن بگوید اما کیست که نداند آمریکا دست کمک به سوی ایران دراز کرده تا از بحران خودساخته اش در سرزمین شام، رهایی یابد و کمتر از اعتبارش کاسته شود.
قطعا سکاندار سیاست خارجی جمهوری اسلامی می داند که حضور امروزش بر سر میز نشست بین المللی بررسی بحران سوریه در هتل تاریخی امپریال، به پشتوانه جانفشانی های مجاهدانی است که این روزها جای جای ایران اسلامی به برکت حضور پیکرهای غرق خون شان معطر شده است و طبیعی است که باید بداند بر سر چه چیزی مذاکره می کند و خطوط قرمز چیست.
