به گزارش مشرق، 11 سال پیش، وقتی هافبک 25 ساله کایزرسلاترن بود، وقتی فارسی را پس و پیش حرف می‌زد، وقتی بازی در بوندس لیگا و چند بازی در تیم زیر 21 ساله‌های آلمان نوید می‌داد که خبری است و هافبک خوبی در راه تیم ملی ایران است. خبری هم بود، فریدون زندی آمد.

حالا او خداحافظی کرده. آن مصدومیت سخت، مصدومیت خشنی که انگار پایش را به دو نیم تبدیل کرد و دو بار جراحی، فریدون زندی را خسته کرده بود و سرانجام او تصمیم گرفت که فوتبال را رها کند و در دنیای تازه‌ای تور کلاس‌های مربیگری را در آلمان شروع کند. فریدون زندی را با بازی‌های تحسین برانگیزش در تیم ملی ایران، صعود او و همبازی‌هایش به جام جهانی 2006 و البته بازی‌های خوبش در استقلال به خاطر نگه می‌داریم. خاطرات خوب با فریدون و البته خوشرویی و خوش مشربی‌اش در حافظه فوتبال ما می‌ماند.

فریدون زندی یکی از مهم‌ترین چهره‌های فوتبال ایران در جمع بازیکنانی بود که از نسل فرزندان ایرانیان مهاجر همچنان در تیم ملی بازی می‌کنند و در سالیان پیش رو نیز آنها را خواهیم یافت و خواهیم دید. چه مضحک بود آن روزها که بحث‌هایی درباره چرایی حضور آنها مطرح می‌شد. درهای فوتبال ایران همیشه باید به روی فرزندان ایرانیان مهاجر باز باشد و درباره بحث‌هایی که با حضور آنها در تیم ملی مطرح می‌شد، فقط باید می‌گفتیم: «این دیگر چه بحثی است.»

این یک فرصت برای فوتبال ایران است که بازیکنانی مثل زندی، دژاگه و قوچان‌نژاد به فوتبال کشورشان برگردند. این یک فرصت دوجانبه است و فارغ از بحث‌های فنی، حس خوب، هم‌آوایی و همراهی دلگرم‌کننده‌ای با خود می‌آورد. راهی که فریدون زندی با کیفیت فوتبالش باز کرد، برای دیگران هم باز ماند و فوتبال ایران در این سالیان اخیر از حضور نسل فرزندان ایرانیان مهاجر بهره مند شده است. حالا که زندی خداحافظی کرده، یادمان نرود که او در روزهای صعود به جام جهانی 2006 همراه تیم ملی ایران بود و یکی از مردان اثرگذار آن تیمی که آسان‌ترین صعود را برای ما نمایش داد.