به گزارش مشرق، احمدرضا عابدزاده یادآور خیلی از خاطرات شیرین دهه 70 فوتبال ایران است. یکی از شاهکارهای به یادماندنی عقاب آسیا، 8 آذر سال 86 در شهر ملبورن استرالیا رقم خورد. به همین مناسبت با عابدزاده گفت وگویی انجام دادیم.

وی درباره بازی برگشت تیم ملی و حال و هوای آن زمان گفت:آن روز اکثر قریب به اتفاق اهالی فوتبال امیدی به صعود تیم ملی به جام جهانی نداشتند. وقتی وارد استرالیا شدیم دیدیم تیم ملی این کشور و مردم استرالیا آماده برگزاری جشن صعود به جام جهانی 98 فرانسه هستند. در واقع برای برگزاری جشن برنامه هم ریخته بودند تا وقتی ساندرپل در سوت خود دمید به پایکوبی بپردازند. بازی شروع شد و تیم استرالیا یکپارچه به دروازه ما حمله می کرد. شرایط بسیار سختی بود و تعدادی از بچه های تیم ما نگران و مضطرب از رقم خوردن یک شکست پرگل برای بسته نگه داشتن دروازه تیم ملی تلاش می کردند. استرالیا گل اول و دوم را زد اما مشخص بود سیری ناپذیر است تا اینکه آن تماشاگر دیوانه شان به زمین پرید و همه معادلات را به هم زد.

سنگربان اسبق تیم ملی تصریح کرد: وقتی آن تماشاگر وارد زمین شد و تور دروازه را پاره کرد و تا بخواهند او را ببرند و تور را جا بزنند تیم ما نفس راحتی کشید و تمرکز تیم استرالیا بر هم خورد و همین فرصت بزرگ به ما اجازه داد گل اول را بزنیم. تا استرالیا به خودش بیاید خداداد کار را تمام کرد و گل او مثل آبی بود بر روی آتش.  طبیعتا وقتی در آن شرایط بازی به تساوی کشیده شد استرس بازی آن هم در خانه به تیم در اوج و حرفه ای استرالیا غلبه کرد. داور هم 8 دقیقه وقت اضافه گرفت اما به نظرم اگر 20 دقیقه دیگر هم لحاظ می کرد استرالیا دیگر نمی توانست به تیم ایران گل بزند.

به گزارش کاپ،عابدزاده گفت: حدود 10 هزار تماشاگر ایرانی ساکن استرالیا به ورزشگاه آمده بودند اما کشور میزبان از قبل برای خنثی کردن آنها هم برنامه ریزی کرده بود و تماشاگران ما نتوانستند در کنار هم مستقر شوند و با تمهیدات از پیش اندیشیده شده در میان تماشاگران استرالیایی پخش شدند تا صدایشان یکپارچه نشود و به گوش ما نرسد. با این حال تا پایان بازی صدای خوشحالی تماشاگران ایرانی  در میان سکوت و چهره های بهت زده استرالیایی ها گوشنواز شده بود.  بعد از مسابقه هم تا ساعت ها جشن و پایکوبی داشتیم. جدا از شادی بچه ها تصویری که در ذهن من است خوشحالی کریم باقری در کنار خودم بود.آن شادی را هرگز از یاد نمی برم.

وی افزود: در آن سال ها من یک خط تلفن بین المللی داشتم که ساعتی پس از بازی همسرم تماس گرفت و گفت در تهران تمام مردم در کوچه و خیابان ها مشغول شادی و پایکوبی هستند و من بودم که به همه بازیکنان تیم ملی خبر دادم تهران غرق در شادی مردم است. این خبر نیز شادی ملی پوشان را دوچندان کرد.

عابدزاده گفت: شادی 8  آذر 76 مردم ایران بابت یک تساوی به قدری دلی بود که بعید می دانم تا سال های سال حتی بابت کسب پیروزی هم مردم مثل آن روز خوشحال شوند. کلا دوره و زمانه عوض شده. در زندگی امروزی پول که به چرک کف دست شهرت دارد حرف اول را می زند. متاسفانه پول دیگر چرک کف دست نیست و تبدیل به بزرگترین و مهم ترین دغدغه انسان ها شده است. حال و هوای مردم هم عوض شده و خیلی چیزها مثل آن ایام دلی نیست. از لباس پوشیدن و مدل حرف زدن گرفته تا کار کردن. زندگی سال به سال سخت تر می شود و ساعت ها کار سخت هم نمی تواند مشکلات مالی و دغدغه های فکری انسان ها را برطرف کند. حیف آن سال ها و آن طرز تفکر که بعید می دانم بتوانیم به آن روزها نزدیک هم شویم.

از عابدزاده خواستیم خاطره ای ناگفته از بازی های مقدماتی ایران در جام جهانی 98  بگوید که با خنده جواب داد: نقش ابراهیم تهامی پس از ورود به بازی و گلی که استاداسدی در بازی ایران و ژاپن به من زد جزو خاطرات شیرینم به شمار می رود.

منبع: کاپ