وی افزود: متأسفانه سینمای ما با وجود ظرفیتهای بالا و
مستعد سینمایی، به سمت و سویی میرود که بر
روند پیشرفت سینما در همه موارد آن از پشت صحنه و جلوی دوربین تأثیرات منفی
فراوانی گذاشته است.
وی مشکلات کارگردانی را نیز مورد بررسی قرار
داد و عنوان کرد: هر جایی که آب باشد گل هم هست. در هر صورت استعدادهای
بسیار خوب و تازهای را در عرصه کارگردانی میبینیم. البته کارگردانی با
بازیگری فرق میکند. کارگردانی به فکر خوب و کاری عاشقانه و قلبی ربط دارد؛
اما بازیگری غیر از این دو مورد به شکل ظاهری منسجم، استاندارد و درستی نیز
نیازمند است تا آن وقت بتوانیم نام آنها را بازیگر بگذاریم.
احمدلو اظهار داشت: بازیگری غیر از فن، تجربه و انسانیت، استایلی میخواهد که فکر میکنم این ویژگی را اکثریت بازیگران جوان که میبینیم، ندارند. یکسری بازیگران بلد نیستند جلوی دوربین دهان خود را ببندند و راه بروند و هر کار دیگری که یک بازیگر خوب انجام میدهد، را بکنند اما متأسفانه جایزه میگیرند و تشویق میشوند. تمام اینها ضعف سینما است که باید به طور جدی به آن پرداخت.
این کارگردان از تمایلش برای فعالیت در قاب تلویزیون و یا سینما گفت: برای من فرق نمیکند؛ چون فیلم از کودکی برای من فیلم بوده و تلویزیون و سینمایی ندارد. مهم کار کردن برای مردم آن هم ارائه آثاری است که مورد استقبالشان قرار بگیرد.
احمدلو
در خصوص مشکلات اکران سینما بیان کرد: سؤال سختی است که در یک پاراگراف و
یک مقطع کوچک نمیتوان به آن پرداخت و اصلاً کار من نیست؛ چون کار من
فیلمسازی است و بهتر آنکه فیلمم را بسازم. این مدیران و مسئولان سینما هستند که باید این سیاستها و مسیر
ناهمگون را هموار کنند تا بتوانیم اعتلای واقعی سینمای ایران را در قلب و
روحمان احساس کنیم. سالهاست که مخاطبان جلوی سینماها صف نمیکشند؛ این
یعنی اینکه بسیاری از چیزها زیر سؤال رفته است.