به گزارش مشرق، استقلالِ پرویز مظلومی که در نیم فصل اول توانسته بود همواره یا صدرنشین باشد یا مدعی اصلی آن، حالا در نیم فصل دوم روزهای متفاوتی را تجربه می کند. آمار عجیب آبی های تهرانی درست در هفته هایی رقم می خورد که تیمها پس از بدنسازی نیم فصل و جذب مهره های جدید در راستای تقویت تیمی، با توپ پُر برای نیم فصل مهم دوم وارد مسابقات می شوند اما آنچه که خروجی استقلال تا این مقطع از مسابقات بوده، چیزی جز "سقوط آزاد" نمی تواند باشد.
همه اینها در حالی است که بسیاری از کارشناسان در نیم فصل اول مسابقات، با وجود نداشتن یک بازیساز شش دانگ در خط هافبک این تیم، معتقد بودند استقلال به طور قطع یکی از مدعیان اصلی قهرمانی است اما حالا شاید در خوش بینانه ترین حالت بشود تنها روی کسب سهمیه آسیایی برای آنها حساب باز کرد. یک برد، سه تساوی همراه با عملکرد ناموفق و در نهایت شکست مقابل نفت تهران، هرگز آن چیزی نبود که آبی های تهرانی انتظارش را داشتند اما گویا همه عوامل دست به دست هم داده تا استقلال نیم فصل دوم، تیمی با تفاوت هایی در حد زمین تا آسمان با تیم نیم فصل اول باشد.
جدا از اینکه خواسته های پرویز مظلومی در نیم فصل دوم به هیچ عنوان از سوی مدیریت باشگاه برآورده نشد و این شاید بزرگترین ضربه را به استقلال زده است، جدا از اینکه استقلال در فاز سرپرستی دیگر منصور پورحیدری باتجربه، فنی، کاربلد و موثر در مشاوره های باشگاهی و تیمی را در اختیار ندارد و به جای آن، فرزاد مجیدی بی تجربه در این امور را در راس کار می بیند، جدا از اینکه هنوز، پاشنه آشیل استقلال نبود هافبک خلاق بازیساز در میانه زمین است و جدا از اینکه پرویز مظلومی که تیمهایش همیشه شهره بود به بازی زیبا حالا انگار فقط نتیجه گرا شده برای اثبات خودش در جایگاه فعلی به عنوان سرمربی استقلال و در نهایت جدا از اینکه استقلال اگر رحمتی را نداشت باید خواب جایگاه فعلی اش را می دید، اما باید باور کرد به خاطر همه این تک محوری ها و تک بعدی بودن های استقلال، این تیم دیگر در حد و اندازه صدرنشینی نیست.
خیلی ها با این روند فعلی می گویند صدرنشینی استقلال در نیم فصل اول، در واقع نه به واسطه برتری قاطعانه این تیم در تمامی زوایا که به واسطه ضعفِ دیگر رقبایش بوده اما حالا این مهم به خوبی ملموس است که استقلال این روزهای لیگ، پر از ضعف های ریز و درشت از مدیریت گرفته تا بازیکنان است که هریک به نحوی این تیم را به مسیر سقوط کشانده اند.
وقتی خسرو حیدری در ترکیب استقلال نیست و جناح راست استقلال رسما از کار می افتد، وقتی جناح چپ به یعقوب کریمی جوانی سپرده می شود که استقلال برای داشتنش بیشترین تلاش را کرد اما حالا کمترین و شاید حتی بدترین خروجی را دارد، وقتی سجاد شهباززاده گلزن حالا در طی هر بازی نهایتا خودش را در ۳ موقعیت گلزنی قرار می دهد با کمترین آمار گلزنی، وقتی امید ابراهیمی هافبک دفاعی می شود بهترین گلزن استقلال آن هم به واسطه اینکه می داند خط حمله استقلال نمی تواند خروجی ای برای موقعیت سازی هایش داشته باشد پس بهتر است خودش دست به کار شود و وقتی استقلال با مهدی رحمتی، کم گل می خورد اما با مهاجمانی که هنوز معلوم نیس مظلومی چه چینشی برای آنها دارد کمترین گل را می زند، نتیجه این می شود که نه استقلال زیبا بازی کند و نه نتیجه آن چیزی باشد که مظلومی می خواهد. سابق بر این استقلال با یکدلی تیمی اش که مهمترین فاکتور این تیم در نیم فصل اول بود، به همه آنچه که می خواست می رسید اما شکاف های ریز و درشتی که از مدیریت و کادرفنی وارد چرخه بازیکنان و عملکرد این تیم شده، به طور قطع نمی تواند برای این تیم روزهای بهتری بسازد.
شاید دیروز گل به خودی حنیف عمران زاده یک شکست بد را برای استقلال رقم زد، اما در واقع این تیم به همه ضعف های ملموس مدیریتی و فنی خودش می بازد نه به رقبایی که همان رقبای نیم فصل اول هستند.
همه اینها در حالی است که بسیاری از کارشناسان در نیم فصل اول مسابقات، با وجود نداشتن یک بازیساز شش دانگ در خط هافبک این تیم، معتقد بودند استقلال به طور قطع یکی از مدعیان اصلی قهرمانی است اما حالا شاید در خوش بینانه ترین حالت بشود تنها روی کسب سهمیه آسیایی برای آنها حساب باز کرد. یک برد، سه تساوی همراه با عملکرد ناموفق و در نهایت شکست مقابل نفت تهران، هرگز آن چیزی نبود که آبی های تهرانی انتظارش را داشتند اما گویا همه عوامل دست به دست هم داده تا استقلال نیم فصل دوم، تیمی با تفاوت هایی در حد زمین تا آسمان با تیم نیم فصل اول باشد.
جدا از اینکه خواسته های پرویز مظلومی در نیم فصل دوم به هیچ عنوان از سوی مدیریت باشگاه برآورده نشد و این شاید بزرگترین ضربه را به استقلال زده است، جدا از اینکه استقلال در فاز سرپرستی دیگر منصور پورحیدری باتجربه، فنی، کاربلد و موثر در مشاوره های باشگاهی و تیمی را در اختیار ندارد و به جای آن، فرزاد مجیدی بی تجربه در این امور را در راس کار می بیند، جدا از اینکه هنوز، پاشنه آشیل استقلال نبود هافبک خلاق بازیساز در میانه زمین است و جدا از اینکه پرویز مظلومی که تیمهایش همیشه شهره بود به بازی زیبا حالا انگار فقط نتیجه گرا شده برای اثبات خودش در جایگاه فعلی به عنوان سرمربی استقلال و در نهایت جدا از اینکه استقلال اگر رحمتی را نداشت باید خواب جایگاه فعلی اش را می دید، اما باید باور کرد به خاطر همه این تک محوری ها و تک بعدی بودن های استقلال، این تیم دیگر در حد و اندازه صدرنشینی نیست.
خیلی ها با این روند فعلی می گویند صدرنشینی استقلال در نیم فصل اول، در واقع نه به واسطه برتری قاطعانه این تیم در تمامی زوایا که به واسطه ضعفِ دیگر رقبایش بوده اما حالا این مهم به خوبی ملموس است که استقلال این روزهای لیگ، پر از ضعف های ریز و درشت از مدیریت گرفته تا بازیکنان است که هریک به نحوی این تیم را به مسیر سقوط کشانده اند.
وقتی خسرو حیدری در ترکیب استقلال نیست و جناح راست استقلال رسما از کار می افتد، وقتی جناح چپ به یعقوب کریمی جوانی سپرده می شود که استقلال برای داشتنش بیشترین تلاش را کرد اما حالا کمترین و شاید حتی بدترین خروجی را دارد، وقتی سجاد شهباززاده گلزن حالا در طی هر بازی نهایتا خودش را در ۳ موقعیت گلزنی قرار می دهد با کمترین آمار گلزنی، وقتی امید ابراهیمی هافبک دفاعی می شود بهترین گلزن استقلال آن هم به واسطه اینکه می داند خط حمله استقلال نمی تواند خروجی ای برای موقعیت سازی هایش داشته باشد پس بهتر است خودش دست به کار شود و وقتی استقلال با مهدی رحمتی، کم گل می خورد اما با مهاجمانی که هنوز معلوم نیس مظلومی چه چینشی برای آنها دارد کمترین گل را می زند، نتیجه این می شود که نه استقلال زیبا بازی کند و نه نتیجه آن چیزی باشد که مظلومی می خواهد. سابق بر این استقلال با یکدلی تیمی اش که مهمترین فاکتور این تیم در نیم فصل اول بود، به همه آنچه که می خواست می رسید اما شکاف های ریز و درشتی که از مدیریت و کادرفنی وارد چرخه بازیکنان و عملکرد این تیم شده، به طور قطع نمی تواند برای این تیم روزهای بهتری بسازد.
شاید دیروز گل به خودی حنیف عمران زاده یک شکست بد را برای استقلال رقم زد، اما در واقع این تیم به همه ضعف های ملموس مدیریتی و فنی خودش می بازد نه به رقبایی که همان رقبای نیم فصل اول هستند.
