به گزارش مشرق، شعر آیینی یکی از جریان‌های قوی شعری در میان شاعران فارسی‌زبان در کشورهای مختلف است که کنار دیگر جریان‌های قوی شعری مانند شعر اجتماعی به حیات خود ادامه می‌دهد. در این میان میزان قابل توجهی از  این سروده‌ها به آثار شاعران جوانی اختصاص دارد که با مضامین نو و بدیع‌تر تلاش دارند پا جای پای بزرگان خود بگذارند. هرچند میزان و کیفیت این نوع سروده‌ها در کشورهای مختلف این جغرافیا، با یکدیگر متفاوت است و جریان حاضر گاه بنا بر موقعیت‌های مختلف مانند فرهنگ غالب بر جامعه و ... کم و ضعیف می‌شود، اما با وجود این شعر آیینی یکی از قدرتمندترین جریان‌های شعری است.

یکی از اصلی‌ترین جریان‌های شعر آیینی، شعر علوی است که تاریخچه آن به سده‌های چهارم هجری می‌رسد. در دوران حاضر نیز این جریان شعری، با استفاده از مضامین جدید و ایجاد رویکردهای نو به حرکت خود ادامه می‌دهد.

رضا اسماعیلی، از شاعران کشور، در جدیدترین رباعی‌های خود به بیان سیره امام علی(ع) پرداخته است. وی با الهام گرفتن از حدیثی از امیرالمؤمنین(ع)، که فرمود: «لاتتجاوزوا بنا العبودیة ثمّ قولوا ما شئتم و لن‌تبلغوا، و إیاکم و الغلوّ کغلوّ النّصاری فإنّى برى‏ءٌ من الغالین: ما را از مرز عبودیت خارج نکنید و به سرحدّ ربوبیت نرسانید، آن‌گاه هرچه می ‌خواهید در فضیلت ما بگویید، لیکن بدانید که حق ثناگویی ما را ادا نخواهید کرد. از غلوّ کردن درباره ما بپرهیزید و همانند نصاری (که درباره عیسی علیه‏ السلام غلو کردند) نباشید، که من از غلوّکنندگان بیزارم.»، به بیان سیره حضرت پرداخته است. 

1
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
زیبنده او مقام «عبداللهی»ست
در مکتب بندگی، علی را بشناس
2
خوبست به معرفت اشارت دادن
دل را به حقیقت ولایت دادن
ای خوب! سعادتی از این برتر نیست:
بر بندگی علی شهادت دادن

3
مولاست علی، ولی نمی‌دانی هیچ
از مرحله غافلی ، نمی‌دانی هیچ
تا مذهب و مسلکت «علی اللهی» است
پیداست که از علی، نمی‌دانی هیچ!

4
مولا! مددی که از شما بنویسم
با لهجه معرفت تو را بنویسم
می‌ترسم از اینکه از محبت مولا
کافر شوم و تو را خدا بنویسم!
5
با مهر علی، ز حق جدایی زشت است
با نفسِ حریص، هم‌نوایی زشت است
با ذکر علی، تو طالب عزت باش
درویش! به نام او، گدایی زشت است

6
هرچند علی خلاصه قرآن است
سرمایه جاودانه ایمان است
ای مرد! خدا مخوان علی را، شرک است
او اسوه بندگی است، او انسان است

7
از فضل علی، نخوانده‌ای جز نامی
در درس علی‌شناسی ای دل خامی
آیینه بندگی است مولا، توبه!
این آینه را چرا خدا می‌نامی؟

8
در شأن علی، کتاب حق نازل شد
میراث رسول را، علی قابل شد
یک عمر ثنای ذات یکتا را گفت
با بندگی خدا، علی کامل شد
9
عرفان علی، مرام درویشی نیست
با لهجه دین، خرافه اندیشی نیست
عرفان علی، حضور در میدان است
آیین و مرام انزواکیشی نیست

10
این مرد که مذهبی ندارد جز ریش
بر خویش نهاده نام پیر و درویش
در چشم و زبان او علی، الله است
فریاد از این جماعت کفراندیش!

11
هر کس که مرام او «علی اللهی»ست
تردید مکن که در صف گمراهی‌ست
ای خوب ! علی، خدا نه، عبدالله است
او اسوه کامل «خداآگاهی» است

12
او را ز خدا، جدا نباید نامید
بی‌زمزمه ثنا، نباید نامید
او بنده‌ترینِ بندگان حق است
او را به خدا، خدا نباید نامید

13

ای دلشدگان! علی، ولی الله است
گوینده «لا اله الا الله» است
هر کس که حدیث دیگری می‌گوید
سوگند به نور، مشرک و گمراه است

14
او روح مُکرم است، بشناسیدش
قرآن مجسم است، بشناسیدش
او روح نماز و قبله توحید است
او وارث آدم است، بشناسیدش

15
هرچند علی سرشته از این خاک است
از گرد تعلق  زمین او پاک است
با سلسله فرشته‌ها محشور است
سرمنزل جان پاک او، افلاک است

16
شعر علوی، تبسم حق‌بینی است
از باغ بلوغ معرفت گل‌چینی است
هرکس که به این مرام و آیین باشد
تردید مکن که شاعر آیینی است