به گزارش مشرق، در رقابتهای جهانی هیوستون کیانوش رستمی در آستانه کسب مدال طلای دسته ۸۵ کیلوگرم بود که وزنه از دستش رها شد اما ماجرا فقط به از دست رفتن وزنه او ختم نشد. حرف و حدیث های فراوانی پیرامون بازیکن سالاری پیش آمد که بخشی از آن هم از رسانه ها در معرض دید همگان قرار گرفت.
اکنون تیم ملی در اردبیل تمرین می کند اما بدون رستمی. کاروان ورزشی ایران و به ویژه وزنه برداری در یکی از سخت ترین ادوار تاریخ به سر می برد. به نظر می رسد و البته پیش بینی می شود وضعیت مدال آوری ایران در ریو ۲۰۱۶ خوب نباشد. وزنه برداری ایران در لندن ۲۰۱۲ با مربیگری کورش باقری موفق شد یک مدال طلا (بهداد سلیمی)، دو نقره (سجاد انوشیروانی و نواب نصیر شلال) و یک برنز (کیانوش رستمی) کسب کند. اما با شرایطی که وزنه برداری ایران در آن به سر می برد تکرار چنین موفقیتی دور از ذهن به نظر می رسد که البته کاروان ورزش ایران برای تکرار مدال های دور قبل کار دشواری پیش رو دارد.
بحران بی مدالی!
در این شرایط، وزنه برداری مثل رستمی حاضر نمی شود با دیگر وزنه برداران تمرین کند با این حال کمیته فنی به وی اجازه چنین کاری را می دهد. شاید بحران مدال به حدی است که کمیته را مجاب کرده تا با این تصمیم غیر اصولی رستمی کنار بیاید. در واقع فدراسیون وزنه برداری حاضر شده با این رفتار خودسرانه کنار بیاید تا مبادا شانس کسب مدال از دست برود که این امر به بازیکن سالاری منجر می شود چون تضمینی وجود ندارد که از این پس شاهد چنین رفتارهایی نباشیم. البته با توجه به حساسیت ورزش کشور در برهه فعلی که نیاز مبرم به کسب افتخار در میادین بین المللی احساس می شود، می توان عینک خوشبینی به چشم زد و تصمیم کمیته فنی را نرمش قهرمانانه قلمداد کرد تا دست کم شانس کسب مدال برای وزنه برداری ایران از دست نرود.
جامعه باید قضاوت کند
در خصوص اتفاق ناخوشایندی که این روزها شاهد آن هستیم باید جامعه ورزش قضاوت کند. و شاید گذشت زمان است که درست یا غلط بودن این تصمیم را مشخص می کند. به هر حال اگر وزنه برداری و متعاقبا کاروان ایران با رستمی صاحب مدال شود، اتفاق مهمی است اما تصور کنید با نوع اختلافی که ناخودآگاه بین این وزنه بردار و کادرفنی پیش می آید، دست ایران از مدال کوتاه بماند. آن موقع فدراسیون هم قهرمانی را باخته و هم اخلاق را. به هر حال کمیته فنی که با تنها تمرین کردن این وزنه بردار کنار آمده، باید به فکر آینده کار هم باشد چون انوشیروانی قطعا نسبت به این شرایط رضایت ندارد.
ریشه در گذشته است
در خصوص بازیکن سالاری در وزنه برداری باید نگاهی دورتر داشت. به هر حال این اتفاقی نیست که یک شبه رخ داده باشد. شاید به عبارت بهتر بتوان گفت بروز چنین اتفاقاتی باید از مدت ها قبل شناسایی و ریشه کن می شد. هرچند که نقش فدراسیون حال حاضر هم برای مواجهه با چنین مواردی در آینده تاثیرگذار است. اتفاقات تلخ هیوستون که رسانه ای هم شد و موضع منفعل فدراسیون وزنه برداری، از ذهن جامعه زدوده نمی شود.
فدراسیون بر سر دوراهی
حرف آخر اینکه فدراسیون وزنه برداری در وضعیت آچمز قرار گرفته است. البته اگر چنین اتفاقی در هر جامعه قانونمند دیگری رخ می داد بی تردید رای به کنار گذاشتن ورزشکار می دادند اما در اینجا باید ملاحظه کارانه رفتار کرد تنها به این دلیل که بخشی از بی نظمی موجود، به خود فدراسیون حاضر مربوط نمی شود و مشکلات، در نابسامانی اجتماعی و اقتصادی هم ریشه دارد.
فقط به امید اینکه این نرمش خردمندانه به رواج بازیکن سالاری منجر نشود!
اکنون تیم ملی در اردبیل تمرین می کند اما بدون رستمی. کاروان ورزشی ایران و به ویژه وزنه برداری در یکی از سخت ترین ادوار تاریخ به سر می برد. به نظر می رسد و البته پیش بینی می شود وضعیت مدال آوری ایران در ریو ۲۰۱۶ خوب نباشد. وزنه برداری ایران در لندن ۲۰۱۲ با مربیگری کورش باقری موفق شد یک مدال طلا (بهداد سلیمی)، دو نقره (سجاد انوشیروانی و نواب نصیر شلال) و یک برنز (کیانوش رستمی) کسب کند. اما با شرایطی که وزنه برداری ایران در آن به سر می برد تکرار چنین موفقیتی دور از ذهن به نظر می رسد که البته کاروان ورزش ایران برای تکرار مدال های دور قبل کار دشواری پیش رو دارد.
بحران بی مدالی!
در این شرایط، وزنه برداری مثل رستمی حاضر نمی شود با دیگر وزنه برداران تمرین کند با این حال کمیته فنی به وی اجازه چنین کاری را می دهد. شاید بحران مدال به حدی است که کمیته را مجاب کرده تا با این تصمیم غیر اصولی رستمی کنار بیاید. در واقع فدراسیون وزنه برداری حاضر شده با این رفتار خودسرانه کنار بیاید تا مبادا شانس کسب مدال از دست برود که این امر به بازیکن سالاری منجر می شود چون تضمینی وجود ندارد که از این پس شاهد چنین رفتارهایی نباشیم. البته با توجه به حساسیت ورزش کشور در برهه فعلی که نیاز مبرم به کسب افتخار در میادین بین المللی احساس می شود، می توان عینک خوشبینی به چشم زد و تصمیم کمیته فنی را نرمش قهرمانانه قلمداد کرد تا دست کم شانس کسب مدال برای وزنه برداری ایران از دست نرود.
جامعه باید قضاوت کند
در خصوص اتفاق ناخوشایندی که این روزها شاهد آن هستیم باید جامعه ورزش قضاوت کند. و شاید گذشت زمان است که درست یا غلط بودن این تصمیم را مشخص می کند. به هر حال اگر وزنه برداری و متعاقبا کاروان ایران با رستمی صاحب مدال شود، اتفاق مهمی است اما تصور کنید با نوع اختلافی که ناخودآگاه بین این وزنه بردار و کادرفنی پیش می آید، دست ایران از مدال کوتاه بماند. آن موقع فدراسیون هم قهرمانی را باخته و هم اخلاق را. به هر حال کمیته فنی که با تنها تمرین کردن این وزنه بردار کنار آمده، باید به فکر آینده کار هم باشد چون انوشیروانی قطعا نسبت به این شرایط رضایت ندارد.
ریشه در گذشته است
در خصوص بازیکن سالاری در وزنه برداری باید نگاهی دورتر داشت. به هر حال این اتفاقی نیست که یک شبه رخ داده باشد. شاید به عبارت بهتر بتوان گفت بروز چنین اتفاقاتی باید از مدت ها قبل شناسایی و ریشه کن می شد. هرچند که نقش فدراسیون حال حاضر هم برای مواجهه با چنین مواردی در آینده تاثیرگذار است. اتفاقات تلخ هیوستون که رسانه ای هم شد و موضع منفعل فدراسیون وزنه برداری، از ذهن جامعه زدوده نمی شود.
فدراسیون بر سر دوراهی
حرف آخر اینکه فدراسیون وزنه برداری در وضعیت آچمز قرار گرفته است. البته اگر چنین اتفاقی در هر جامعه قانونمند دیگری رخ می داد بی تردید رای به کنار گذاشتن ورزشکار می دادند اما در اینجا باید ملاحظه کارانه رفتار کرد تنها به این دلیل که بخشی از بی نظمی موجود، به خود فدراسیون حاضر مربوط نمی شود و مشکلات، در نابسامانی اجتماعی و اقتصادی هم ریشه دارد.
فقط به امید اینکه این نرمش خردمندانه به رواج بازیکن سالاری منجر نشود!
