چرا رامبد جوان و اشخاصی با این تفکر فکر می کنند که شاد بودن یعنی خندیدن. همه روانشناسان اذعان دارند که خندیدن فقط یکی از علامتهای شادی است. لبخند زدن، و حتی اشک ریختن هم یکی از علامتهای شاد بودن محسوب می شود، مخصوصا در شادیهای عمیق و بزرگ. شاد بودن یعنی رضایت داشتن از رفتار خود و حتما نباید خندید. شاد کردن یعنی غم و اندوهی را برطرف کردن یا شرایط بهتری را برای کسی ایجاد کردن که احساس رضایت از حال و شرایط خود داشته باشد. ولی خندیدن یک علامت غریزی از یک شادی زودگذر است. کسانی که از شادی معنوی خبر ندارند و دور هستند معمولا به دنبال شادی های زودگذر مانند جشنها و پارتی ها و جوکها روی می آورند و کاری که شادی روحی و معنوی ایجاد کند مانند یک کار خیر یا به دست آوردن دل یک مادر و یا حل مشکل یک بیمار را نمی پسندند. خنده های لحظه ای مانند یک مخدر است که روانشناسان معتقدند نباید یک بیمار افسرده را با این مسائل زودگذر شاد کرد زیرا وقتی خنده و لحظه خنده از بین می رود مشکل پابرجاست و بیمار افسرده دوباره با کوهی از مشکلات روبرو می شود و ضربه شدیدتری خواهد خورد. معمولا کسانی که کمتر می خندند و انسانهای ظاهرا جدی و باطناً لطیف و احساسی هستند قوی تر و محکمتر هستند. پس یادمان باشد که شادی، خندیدن، قهقهه زدن و بی خیال بودن نیست.

- الان اینایی که میخندند در استودیو متدین نیستند؟ - اقشار مردم متدین خیلی هم میانه خوبی با خنده و شادی دارند. واقعا فکر میکنید عموم مردم متدین به خنده و شادی خوب تمایل کمی دارند؟ البته از برخی خنده های بد اجتناب دارند که یک نمونه اش خندیدن و شوخی زیاد و بازی کردن یک مرد با چند خانم نامحرم است. امثال این خنده ها نبودش به بودش شرف دارد. البته هنر خندوانه در بخش به میان آوردن شادی وتفریح های سالم بوده. - خود این سوال و امثال این برخوردها خنده را از لبان انسان دور میکند. - من ندیدم این سوال از زبان آقای رامبد بیان شود.

انسان می‌تواند دروغکی بخندد ولی نمی‌تواند دروغکی شاد باشد. انسان شاد دست و دلباز می‌شود ولی خندیدن انسان را دست و دلباز نمی‌کند. بیائید شادیهایمان را قسمت کنیم.