به گزارش مشرق به نقل از پولیتیکو، زمانی که «نیت سیلور» در سال 2007 شروع به بررسی نظرسنجی‌های انتخابات ریاست جمهوری کرد عصر جدیدی در پیش بینی های سیاسی آغار شد. سیلور مدل جدید پیش بینی خود را در مورد انتخابات ریاست جمهوری سال 2008 تعمیم داد.

این آمار هوشمندانه بر احتمالات پیروز شد و پس از آن دیگر مردم آمریکا در مورد صحت و نزدیکی نظرسنجی ها به واقعیت ابراز شگفتی نکردند.

حالا به انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 نگاهی بیاندازیم. کمتر کسی تا ماه سپتامبر پیش بینی می‌کرد که دونالد ترامپ بتواند عنوان نامزدی نهایی حزب جمهوریخواه را بدست آورد اما این اتفاق روی داد.

خود نیت سیلور هم کمتر از 5 درصد احتمال می داد که ترامپ نامزد نهایی شود البته او روش خاص پیش بینی خودش را در این مورد بکار نگرفته بود.

در انتخاباتی که هیچکس قدرت پیش بینی صحیح آن را ندارد شاید بتوان الگوی جدیدی پیدا کرد که بر اساس آن یک پیش بینی قطعی و درست صورت گیرد.

در اینجا قصد داریم تا هفت الگوی عجیب در پیش بینی سیاست داخلی آمریکا را به شما معرفی کنیم و بر اساس آن ها برنده نهایی انتخابات را شناسایی کنیم.

1. الگوی کلافستاد: صدای نامزدها چقدر قدرت دارد؟

بر اساس آزمایشی که توسط «کیسی کلافستاد» استاد دانشگاه میامی صورت گرفته است وی دریافته است که بدون در نظر گرفتن جاذبه و قابل اعتماد بودن افراد، مردان و زنان آمریکایی تمایل زیادی دارند تا به نامزدی رای بدهند که صدای قوی دارد.

کلافستاد طی پژوهش خود در مورد رقابت های مجلس آمریکا در سال 2012 به این مدل دست یافت. در مورد رقابت با نامزدهای زن نیز وی بیان کرد که هرکدام از نامزدهایی که تُن صدای بالاتری دارند احتمال پیروزی شان بیشتر است.

اما در مورد انتخابات سال 2016، دونالد ترامپ که تن صدای 215 هرتزی برای وی به ثبت رسیده است در دور مقدماتی انتخابات از 13 نامزد رقیب وی که همگی مرد بودند صدای قوی تری داشته است. اما قوی ترین صدا در میان نامزدهای رقیب ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا متعلق به «جان کسیچ» با 147 هرتز بود که رقیب جدی برای وی محسوب نمی‌شد.

«تد کروز» نیز صدای با تن 234 هرتز تنها نامزدی بود که صدایش از ترامپ قوی تر بود. اگر بخواهیم این الگوی کلافستاد را برای انتخابات سال 2016 در نظر بگیریم هیلاری کلینتون وضعیت مناسبی نخواهد داشت زیرا ترامپ با تن صدای بالای خود در مقابل هر زنی وضعیت بهتری دارد.

2. برتری که «آبه لینکلن» داشت: چه کسی قد بلندتری دارد؟

«مالکوم گلد ول» در کتاب خود تحت عنوان «چشمک یا نگاه مختصر» می گوید مردان آمریکایی حداقل 182 سانتی متر یا بیشتر قد دارند. برای روسای جمهور آمریکا هم این مورد صدق می کند. بر اساس چندین پژروهش دانشگاهی که تا کنون صورت گرفته است حدود دو سوم نامزدهای بلند قد ریاست جمهوری توانسته اند به پیروزی برسند.

در مورد انتخابات 2016 نیز باید گفت که هم ترامپ و هم کلینتون در مقایسه با هم‌جنسان خود بلند قد محسوب می شوند اما ترامپ 192 سانتی نسبت به کلینتون 173 سانتی قد بسیار بلندتری دارد.

البته بلندی قد مسلما یک ویژگی کلیشه‌ای مردانه محسوب می شود، با این وجود کلینتون به این دلیل که اولین زن تاریخ آمریکاست که نامزد نهایی ریاست جمهوری این کشور شده است می تواند بر این ویژگی ترامپ فائق آید.

3. قانون راخ: آیا نامزد به مدت 14 سال سابقه فعالیت سیاسی داشته یا خیر؟

در سال 2003 «جاناتان راخ» از مجله «نشنال ژورنال» فرض را بر این گذاشت که نامزدی که بیش از 14 سال سابقه فعالیت سیاسی در یکی از ارگان‌های مهم مانند مجلس، سنا، فرمانداریِ ایالت، شهرداری و غیره را نداشته باشد نمی تواند رئیس جمهور آمریکا و یا دستیار وی باشد. پس از «تدی روزولت» هیچیک از روسای جمهور آمریکا به غیر از «لیندون جانسون» از این قاعده مستثنی نبوده اند. این امر نشان می دهد که مردم آمریکا به رهبران با تجربه تمایل بیشتری دارند اما نه خیلی باتجربه.

در مورد انتخابات پیش رو نیز باید گفت که کلینتون از سال 2000 در سنا حضور داشته است و این امر نشان دهنده تجربه بیش از 14 سال فعالیت سیاسی وی را نشان می دهد. وی تنها پس از هشت سال حضور در سنا به مقام وزیری امور خارجه آمریکا برگزیده شد. کلینتون حتی قبل از اینکه سناتور شود توجهات زیادی را به خود جلب کرده بود یعنی زمانی که به عنوان بانوی اول آمریکا معرفی شد. هیلاری کلینتون یک تازه کار سیاسی محسوب نمی شود و ترامپ در این مورد از وی تجربه بسیار کمتری دارد.

4. آیا یک نامزد انتخاباتی توانایی نفوذ بر فرماندار هم حزب خود در ایالت‌های مختلف را دارد؟

پس از انتخابات سال 2010 تعداد زیادی از نخبگان سیاسی گفتند که فرمانداران جمهوریخواه جدید ایالت ها می توانند به حزب حمهوریخواه کمک کنند تا در انتخابات سال 2012 کرسی ریاست جمهوری را از چنگ دموکرات ها در آورد. با این وجود شواهد تجربی حاکی از این موضوع است که حمایت از نامزد ریاست جمهوری در ایالت هایی که حزب نامزد توانایی کنترل فرماندار آن را دارد بسیار محدود است. البته در سال 2015 مشخص شد که این نتیجه کاملا معکوس بوده است و حزبی که در یک ایالت دست بالا را داشته نتوانسته پیروز انتخابات شود.

و اما در انتخابات سال 2016 فرماندار هفت ایالت مهم، جمهوریخواه هستند و چهار مورد از آن ها نیز دموکراتند. آن هفت ایالت که تحت کنترل جمهوریخواهان هستند تعداد نمایندگی های بیشتر و بالطبع شانس بیشتری دارند تا بتوانند آرای لازم را بدست آورند. اما اگر ترامپ نتواند فرمانداران جمهوریخواه ایالت ها را به حمایت از خود برانگیزد و روند طبیعی معکوس گردد آنگاه کلینتون با اخذ 301 نمایندگی بر 237 نمایندگی ترامپ پیروز خواهد شد.

5. کدام نامزد میزبان المپیک خواهد بود؟

بازی های المپیک همواره ماهیت سیاسی داشته اند. برخی معتقدند المپیک می تواند بر روی پیروزی نامزدهای ریاست جمهوری آمریکا نیز تاثیر بگذارد. در تمامی دوره های انتخاباتی که از سال 1968 تا کنون برگزار شده اند، کشوری که میزبان بازی های تابستانی بوده قبل از آن المپیک را میزبانی کرده است و طی این دوره حزب حاکم وقت توانسته است تا بار دیگر قدرت را در دستان خود نگه دارد. اما اگر یک کشور برای اولین بار المپیک را میزبانی کرده باشد حزب حاکم شانس خود برای حفظ قدرت خود را از دست می دهد. (البته مورد سال 1988 یک استثنا بوده است).

این بدان معنی است که در انتخابات سال 2016، به دلیل آنکه برزیل برای اولین بار میزبان المپیک بود، می توان گفت که ترامپ پیروز انتخابات خواهد بود چون کلینتون دموکرات بوده و حزبش متبوعش اکنون در راس قدرت قرار دارد.

6. آیا تیم لس انجلس لیکرز توانسته است به دور نهایی لیگ بسکتبال آمریکا راه یابد؟

در تمامی دوره های انتخاباتی که از سال 1960 تا کنون برگزار شده اند (به غیر سال 2008)، اگر تیم لس آنجلس لیکرز می توانست در بازی های نهایی بسکتبال «اِن بی اِی» آن سال شرکت کند جمهوریخواهان برنده انتخابات شده اند. لازم نیست این تیم قهرمان شود تنها کافی است که به فینال مسابقات راه یابد.

اما این پیش بینی در مورد انتخابات سال 2016 بدین معنی است که تیم لس آنجلس لیکرز که در سال جاری یکی از بدترین سال های ورزشی خود را سپری می کند تنها توانسته تا در 21 درصد از بازی هایش پیروز شود. این تیم حتی به رقابت های دور حذفی بسکتبال آمریکا نیز نزدیک نشده اند. اگر بخواهیم این پیش بینی را لحاظ کنیم باید بگوییم که پیروزی کلینتون قریب الوقوع است.

7. الگوی جایزه اسکار

چهار سال پیش «ژاکوپو دلا کرسیا» متوجه این موضوع شد که تعیین برنده انتخابات ریاست جمهوری آمریکا بدین شکل است: در سالی که انتخابات در آن برگزار می شود آیا پایان بهترین فیلمی که جایزه اسکار را از آن خود می کند شاد است؟ اگر چنین باشد حزب حاکم برنده انتخابات خواهد بود اما اگر پایان آن فیلم غمگین باشد سرنوشت قدرت در کاخ سفید به دست حزب رقیب خواهد افتاد.

این روند از سال 1976 آغاز شد. در آن سال فیلم «دیوانه‌ای از قفس پرید» با اشتباه یک بیمارستان روانی در جراحی مغز یک فرد دیوانه پایان یافت. در واقع این فیلم پایان غم انگیزی داشت. در پایان همان سال جیمی کارتر توانست قدرت را از دستان جرالد فورد خارج نماید و به کاخ سفید راه یابد.

این پیش بینی نیز بدین معناست که در انتخابات سال 2016 پایان فیلم «اسپات لایت» که جایزه اسکار بهترین فیلم را از آن خود کرد مشخص خواهد کرد که برنده نهایی انتخابات ریاست جمهوری چه کسی خواهد بود. در این فیلم نظام گسترده‌ای از فساد سران کلیسا افشا شده و نمایش داده می شود در نتیجه تحقیق و تفحص بیشتر در سراسر جهان را ضروری می سازد. هنوز مشخص نیست که انتهای این فیلم شاد است یا غمگین. آیا از افشای این گونه مسائل غم انگیز که تا کنون سرکوب و پنهان شده‌اند باید شاد شویم یا ناراحت؟

سه مورد از میان این هفت الگویی که در این جا مورد بررسی قرار گرفتند پیروزی کلینتون و سه مورد دیگر از آن ها پیروزی ترامپ را پیش بینی می کنند. نظر شما در مورد الگوی هفتم یعنی انتهای فیلمی که برنده جایزه اسکار شده است برنده نهایی انتخابات ریاست جمهوری را مشخص خواهد کرد. با تماشای این فیلم می توانید پایان این فیلم را آن طور که دوست دارید تفسیر کنید.