به گزارش مشرق، این روزها، که پیروزی هیلاری کلینتون در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نَقلِ محافل سیاسی و سرتیتر رسانه‌های آمریکایی است، بررسی رویکردهای این نامزد دموکرات‌ها بیش از پیش اهمیت یافته است. در این گزارش، تلاش می‌شود به اختصار نگرش کلینتون به چین را بررسی کنیم.
هیلاری کلینتون می‌گوید که دولت بعدی باید به کسب اعتماد و همکاری چین بر سر طیفی از چالش‌های بین‌المللی همچون کره شمالی و تغییرات آب و هوایی ادامه دهد؛ در حالی که رقابت خود با این کشور را نیز در محدوده قابل قبولی حفظ کند.
وی همچنین در کتاب خاطرات خود تحت عنوان «انتخاب‌های دشوار» نوشته است که روابط ایالات محده - چین، چیزی نیست که «با دسته‌بندی‌های دوست یا رقیب تطابق کاملی داشته باشد».
کلینتون در سال 2015، چین را به خاطر «تلاش برای هک کردن هرچیری که در آمریکا در حرکت است» مورد انتقاد قرار داد و از ایالات متحده خواست تا هوشیار باقی بماند. وی در جولای 2015 عنوان کرده بود «بخش نظامی چین به سرعت در حال رشد است، آن‌ها تأسیسات و امکانات نظامی ایجاد کرده‌اند که بار دیگر کشورهایی که با آن‌ها معاهداتی دارند، مانند فیلیپین را تهدید می‌کند، زیرا آن‌ها این تأسیسات را در مناطق مورد منازعه می‌سازند».
کلینتون به عنوان وزیر خارجه آمریا، بازیگر اصلی راهبرد اوباما در «چرخش» به سوی آسیا بود. اولین سفر رسمی وی به خارج از کشور در قامت وزیر خارجه ایالات متحده شامل دیدار از ژاپن، اندونزی، کره جنوبی و چین بود که به گفته او با هدف تأکید بر اهمیت راهبردی در حال ظهور چین و منطقه آسیا - پاسیفیک بود.
در جولای 2009 بود که کلینتون به همراه «تیم گایتنر»، وزیر خزانه‌داری وقت آمریکا، برنامه سالانه گفتگوهای سطح بالایی را با چین به راه انداختند، گفتگوهایی که به «دیالوگ راهبردی و اقتصادی» مشهور شده‌اند. کلینتون همچنین طی یادداشتی در سال 2011 در نشریه فارن پالیسی، اصول راهبرد «چند چنگکی» دولت اوباما را در منطقه شرق آسیا تشریح کرد. وی در این یادداشت نوشت که «چالش کنونی ما ایجاد یک شبکه از مشارکت‌ها و نهادها در سرتاسر اقیانوس آرام است که با دوام بوده و با منافع و ارزش‌های آمریکا همراستا باشد، همانند شبکه‌ای که در منطقه آتلانتیک (اقیانوس اطلس) ایجاد کردیم».
اظهارات کلینتون در یک نشست امنیتی در ویتنام در سال 2010 و به طور خاص اشاره وی به «منافع ملی» ایالات متحده در «آزادی کشتیرانی، دسترسی آزاد به آب‌های آزاد آسیا و احترام به قوانین بین‌المللی در دریای چینِ جنوبی» موجب جلب علاقه بین‌المللی قابل توجهی شد.
وی همچنین به طور مرتب عملکرد چین را در زمینه حقوق بشر مورد انتقاد قرار می‌داد. وی به عنوان بانوی اول آمریکا (همسر رئیس جمهوری بیل کلینتون) در سال 1995، طی سخنانی در کنفرانس سازمان ملل در پکن، به طور ضمنی دولت چین را به خاطر رفتار با زنان و سیاست تک‌فرزندی ملامت کرد. وی گفت: «وقتی یک زن از حق داشتن برنامه‌ای برای خانواده خود محروم شود و این موضوع شامل اجبار برای سقط جنین یا عقیم‌شدن بر خلاف تمایلش شود، نقض حقوق بشر است». در سال 2008 نیز با اشاره به خشونت سیاسی در تبت و ناکامی چین در فشار بر سودان به منظرو متوقف کردن خشونت در منطقه دارفور، از جورج بوش، رئیس جمهوری پیشین آمریکا خواست تا افتتاحیه بازی‌های المپیک پکن را بایکوت کند».
هیلاری کلینتون می‌گوید که دولت بعدی باید به کسب اعتماد و همکاری چین بر سر طیفی از چالش‌های بین‌المللی همچون کره شمالی و تغییرات آب و هوایی ادامه دهد؛ در حالی که رقابت خود با این کشور را نیز در محدوده قابل قبولی حفظ کند.
وی همچنین در کتاب خاطرات خود تحت عنوان «انتخاب‌های دشوار» نوشته است که روابط ایالات محده - چین، چیزی نیست که «با دسته‌بندی‌های دوست یا رقیب تطابق کاملی داشته باشد».
کلینتون در سال 2015، چین را به خاطر «تلاش برای هک کردن هرچیری که در آمریکا در حرکت است» مورد انتقاد قرار داد و از ایالات متحده خواست تا هوشیار باقی بماند. وی در جولای 2015 عنوان کرده بود «بخش نظامی چین به سرعت در حال رشد است، آن‌ها تأسیسات و امکانات نظامی ایجاد کرده‌اند که بار دیگر کشورهایی که با آن‌ها معاهداتی دارند، مانند فیلیپین را تهدید می‌کند، زیرا آن‌ها این تأسیسات را در مناطق مورد منازعه می‌سازند».
کلینتون به عنوان وزیر خارجه آمریا، بازیگر اصلی راهبرد اوباما در «چرخش» به سوی آسیا بود. اولین سفر رسمی وی به خارج از کشور در قامت وزیر خارجه ایالات متحده شامل دیدار از ژاپن، اندونزی، کره جنوبی و چین بود که به گفته او با هدف تأکید بر اهمیت راهبردی در حال ظهور چین و منطقه آسیا - پاسیفیک بود.
در جولای 2009 بود که کلینتون به همراه «تیم گایتنر»، وزیر خزانه‌داری وقت آمریکا، برنامه سالانه گفتگوهای سطح بالایی را با چین به راه انداختند، گفتگوهایی که به «دیالوگ راهبردی و اقتصادی» مشهور شده‌اند. کلینتون همچنین طی یادداشتی در سال 2011 در نشریه فارن پالیسی، اصول راهبرد «چند چنگکی» دولت اوباما را در منطقه شرق آسیا تشریح کرد. وی در این یادداشت نوشت که «چالش کنونی ما ایجاد یک شبکه از مشارکت‌ها و نهادها در سرتاسر اقیانوس آرام است که با دوام بوده و با منافع و ارزش‌های آمریکا همراستا باشد، همانند شبکه‌ای که در منطقه آتلانتیک (اقیانوس اطلس) ایجاد کردیم».
اظهارات کلینتون در یک نشست امنیتی در ویتنام در سال 2010 و به طور خاص اشاره وی به «منافع ملی» ایالات متحده در «آزادی کشتیرانی، دسترسی آزاد به آب‌های آزاد آسیا و احترام به قوانین بین‌المللی در دریای چینِ جنوبی» موجب جلب علاقه بین‌المللی قابل توجهی شد.
وی همچنین به طور مرتب عملکرد چین را در زمینه حقوق بشر مورد انتقاد قرار می‌داد. وی به عنوان بانوی اول آمریکا (همسر رئیس جمهوری بیل کلینتون) در سال 1995، طی سخنانی در کنفرانس سازمان ملل در پکن، به طور ضمنی دولت چین را به خاطر رفتار با زنان و سیاست تک‌فرزندی ملامت کرد. وی گفت: «وقتی یک زن از حق داشتن برنامه‌ای برای خانواده خود محروم شود و این موضوع شامل اجبار برای سقط جنین یا عقیم‌شدن بر خلاف تمایلش شود، نقض حقوق بشر است». در سال 2008 نیز با اشاره به خشونت سیاسی در تبت و ناکامی چین در فشار بر سودان به منظرو متوقف کردن خشونت در منطقه دارفور، از جورج بوش، رئیس جمهوری پیشین آمریکا خواست تا افتتاحیه بازی‌های المپیک پکن را بایکوت کند».
