حسینیه مشرق - چشم هایت را که باز می کنی خودت را در میانه بهشت پیدا می کنی. در جاده ای که معمولی نیست؛ جاده منتهی به کربلا...

آنهم برای ما که از میانه راه به کاروان پیوسته ایم؛از ۲۸۵ مین ستون. فکرش را بکن، از نجف تا عمود 285را با خودرو بیایی و ناگهان، اینجا در میانه راه به کاروان اضافه شوی. عمودی که نام امام رئوف را یدک می کشد.

 

285عمودی پر رمز و راز است.جایی برای عشق بازی، جاییکه عاشقان و خادمان امام رئوف برای زوار الحسین سر از پا نمی شناسند.

صدای مداحی  هنوز در گوشم زمزمه میکند وقتی میگفت"رسیدی به موکب امام رضا یادم کن....

اگه رفتی توی بین الحرمین یادم کن" گویی هنوز بین خواب و بیداری سرگردانم که بوی اسپند و کندر ناخودآگاه به فرسخ ها دور تر پرتابم میکند.درست وقتی که خادم آستان قدس رضوی با پری در دست به صورتم میکشد و میگوید خوش آمدی.زوار الحسین خوش آمدی به موکب امام رضا....

 

آری اینجا برایم آخر دنیاست وقتی بغض امانم را میبرد.اشک بی اختیار پهنه صورتم را پر میکند.

راستی که چه خوش میزبانی است علی بن موسی الرضا برای زوار جدش.  خدامش خیر مقدم میگویند. در این بین یک لحظه خودت را جای آن برادر و خواهر عراقی بگذار، آنی که سالها آرزوی زیارت مشهد را در سر داشته و حالا در مسیر جاده عاشقی، خادم سلطان طوس به استقبالش می آید...

 

دیدن پیر زن عراقی وقتی از دیدن خادمان حرم چون ابر بهار گریه میکند یا آن جوانکی که عینک های زیارت مجازی را روی چشم میگذارد و بی اختیارتا کمر خم می شود و با ناله میگوید السلام علیک یا علی بن موسی الرضا...

نامش را هرچه می خواهند بگذارند فرقی ندارد.اینجا عاشقی بیداد میکند. اینجا عمود به عمودش مظهر عشق است.جاده ای که زوار الحسین را از حرم حیدر کرار به آستان ارباب بی کفن می رساند. آدم هایی که یکسال  صبر کرده اند تا زنده باشند و این روزها ببینند و لمس کنند.

از موکب داری که سفره داری میکند تا عاشقی که با التماس به دنبال گردگیری از کفش پای زائر است.

 

به راستی برای درک ناشناخته های جاده عاشقی باید در آن گام برداشت و عاشقی کرد‌.مسیری که در قدم به قدمش میتوان دست مولا را دید که چون چتری بزرگ بر سر زائرانش گسترده است و حمایتش از زوار را به خوبی می توان لمس کرد.

علمدار عمود به عمود همراهمان است.از عمود 285و موکب امام رضا تا آخرین عمود که نقطه وصل است به ارباب دل ها.