در دشت هاي اطراف قم دود سفيد از كوره بلند است و خبري از كُنده نيست. محموله هاي ضايعات چوب در حال حركتند، از قم آمده اند به روستاي صَرم و حالا بايد از اينجا 8 كيلومتر در جاده خاكي بتازند. 300 كوره داغ در انتظار بلعيدن شان هستند. اينجا ذغال كبابي را در كوره هاي سنتي از ضايعات نجاري ها توليد مي كنند. كوره هم عبارت است از اتاقكي به حجم 10 متر مربع كه در دل زمين حفر شده. تابستان باشد يا زمستان، آب و هواي دشت قم غير قابل تحمل است. كار از 6 صبح آغاز و تا قبل از تاريك شدن هوا ادامه دارد و هر روز چند تن چوب را بايد در كوره ريخت و چند تن ذغال از دل زمين خارج كرد. از همين روست كه فقط افغان ها مرد اين ميدانند. خسته خسته از جفا و دور از وطن، ايستاده در غبار و دود به حكم غيرت. افغان ها در كوره هاي ذغال هر روز سياه روي مي شوند تا در خانه روسياه خانواده نباشند. با اين همه راضي و خشنودند. «پيدا كردن شغل در افغانستان يك روياست، مساله اين است كه در ولايت ما هنگام خروج از منزل، معلوم نيست زنده باز مي گرديم يا نه. اينجا شاكر امنيت كشورِ شيعه هستيم». اين ترجيع بند سخنان همه كارگران افغان است.