به گزارش مشرق، اگر اهل تماشای فوتبال و دیدن برنامه های ورزشی باشید، حتما با شنیدن صدای بعضی گزارشگران فوتبالی سر ذوق آمده اید و با صدای برخی دیگر به فکر خاموش کردن تلویزیون افتاده اید و حتی بی خیال دیدن مسابقه تیم محبوب تان شده اید.
این واکنش های شما نشان دهنده نقش پر رنگ گزارشگران ورزشی در القای احساس هیجان و بیشتر لذت بردن از تماشای یک مسابقه فوتبال است.

به حدی که صدای بعضی گزارشگران بازی های حساس در ذهن مردم ماندگار شده است و صرف شنیدن آن گزارش، برای خاطره‌بازی کافی است و به دیدن دوباره آن صحنه ها برای تجدید خاطره نیازی نیست؛ به طور مثال شنیدن صدای جواد خیابانی که می گوید: «کریم باقری، دایی، یک فرصت خوب، حالا پشت مدافعان، خداداد عزیزی، توی دروازه، گل برای ایران، خداداد عزیزی باز هم روی زمین توپ رو توی دروازه می زنه، خیلی زیبا بود کار، آفرین بچه ها» یا مزدک میرزایی که می گوید: «یک اشتباه، حرکتی از قوچان نژاد، فرصت برای قوچان نژاد، توی دروازه، گل برای ایران، قوچان نژاد ایران رو در خاک کره جنوبی یک بر صفر جلو میندازه، باور کردنی نیست این نتیجه»، با مرور این موارد به طور ناخودآگاه هر فوتبال دوستی   به یاد گل دوم ایران به استرالیا در مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۸ و تک گل ایران به کره جنوبی در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۴ می افتد.

 نگاهی داریم به دنیای جذاب گزارشگریِ فوتبال و مقایسه ای جالب خواهیم داشت بین گزارشگران فعلی کشورمان. با ما همراه باشید.

کدام گزارشگر؟ چند ستاره؟

در میان برنامه‌های ریز و درشتی که از صدا و سیما برای بینندگان پخش می‌شود، برنامه‌های ورزشی و به خصوص مسابقات فوتبال جایگاه ویژه‌ای دارند. برنامه‌هایی که گاهی اوقات جذابیت و محبوبیت خود را مدیون مجری یا گزارشگری هستندکه با تبحر و تسلط خود بر نحوه اجرا، برنامه دیدنی‌تری را به تصویر می‌کشد.

اکنون در برنامه‌های مختلف ورزشی صدا و سیما، گزارشگران و مجریان مختلفی فعالیت می‌کنند که با صدا و تصویر بسیاری از آن ها آشنا هستید. در ادامه سراغ گزارشگرانی رفتیم که در چند سال اخیر صدای شان با مسابقات فوتبال گره خورده است و در زمینه های مختلف به آن ها، امتیاز داده ایم. این شما و این جدول امتیازات 8 نفر از گزارشگران فعال مسابقات فوتبال.

نقدی بر عملکرد گزارشگران فوتبال در شهرستان‌ها

گزارش‌های یک‌طرفه

در چند سال اخیر علاوه بر تیم های تهرانی که معمولا در کورس قهرمانی هستند، تیم های اصفهانی، تبریزی و خوزستانی هم خودشان را به رده های قابل قبولی در لیگ برتر رسانده اند و برای قهرمانی لیگ یا حداقل کسب سهمیه آسیایی، شانس زیادی برای خودشان قائلند. در طول هر فصل لیگ برتر، بارها شاهد این هستیم که تیم های سرخابی پایتخت در شهرهایی غیر از تهران بازی می کنند و گزارش بازی هایشان توسط گزارشگرهای شهرستانی انجام می شود. در این بین و در بیشتر اوقات، نقدهای زیادی درباره این گزارشگرها و نحوه گزارش شان مطرح می شود و بعد از هر بازی، حاشیه‌هایی درباره این گزارشگرهای شهرستانی به وجود می آید که یکی از مهم ترین دلایل انتقاد به آن ها، گزارش های جانبدارانه، دور از انصاف و اعصاب خردکن‌شان است.

مثلا توضیحات اضافی در تعریف و تمجید اغراق آمیز از بازیکنان خودی و طعنه به تیم مقابل در طول 90 دقیقه گزارش توسط گزارشگران شهرستانی، موج می زند. انتقاد دیگری که به گزارشگران شهرستانی وارد است، تقلید خودآگاه یا ناخودآگاه آن ها از گزارشگران محبوبی مثل عادل فردوسی پور است. گاهی این تقلید به حدی تابلو است که از تکرار بعضی تکیه کلام های معروفِ منحصر به فرد آن گزارشگر خاص هم ابا ندارند. طبیعتا چنین کپی برداری‌هایی باعث می شود بروز خلاقیت در گزارش به کمترین میزان برسد و شنونده تقریبا هیچ لذتی از شنیدن گزارش بازی نبرد. اظهار نظرهای بیجا درباره مربی و بازیکنان تیم حریف هم از دیگر مشخصه های برخی گزارشگران شهرستانی است که علاوه بر غیر تخصصی بودن، گاهی دور از ادب هم هست. در کل با بررسی عملکرد کلی گزارشگران فوتبال شهرستان‌ها، به نظر می رسد فاصله زیادی به لحاظ کیفی بین این دسته گزارشگران با همکارانشان در پایتخت است و مسئولان صدا و سیما باید هرچه زودتر به فکر بهبود این وضعیت باشند.