گروه جهاد و مقاومت مشرق - منحصر به فردترین مادر دنیا بود. کدام مادری را سراغ دارید که از اواخر تیر 1361 وقتی پسرش که اولین فرزند او هم هست در مرحله ی دوم عملیات جان سوز رمضان مفقودالجسد شد تا همین چند روز قبل که به همان پسرش پیوست چشم انتظار او مانده باشد.

روایتی جگرسوز داشت چشم انتظاری این مادر و حکایتی غریب. پائیز 1395 در گرگان مستقر شدم تا داستان زندگی فرزندش سردار شهید عبدالله کیایی را بنویسم. پای کلام هر یک از دوستان عبدالله که می نشستم حس می کردم حرفی را پنهان می کند و سخنی دارد برای نگفتن. درد، همین جا بود. هیچ کس دل نداشت برایم بگوید مادر عبدالله در فراق پسرش به هم ریخت! هیچ کس دل نداشت برایم از بیقراری های مادر عبدالله بگوید. خودم هم دل نداشتم باور کنم مادر عبدالله حدود بیست و پنج سال در فراق پسرش مجنون وار از همه ی دوستان او سراغ لیلی روزگارش را می گرفته است.

مادر، این استوانه ی صبر، در فراق پسرش بدجور به هم می ریزد. گه گاه با لباس خانگی می آید داخل کوچه و خیابان، دوستان پسرش را که می بیند می رود سراغ آنان، می پرسد: «عبدالله کی می آید؟!» همین سوال، دوستان عبدالله را داغ می کند که هم به یاد عبدالله عزیز بیفتند و هم آتش بگیرند برای مادرش. این واقعه قصه نیست، واقعیت است.

مادر عبدالله چنان به هم می ریزد که وقتی شانزده هفده سال بعد استخوان های عبدالله برمی گردد می رود استخوان های او را به آغوش می کشد، حتی تکه ای از استخوان پسرش را برای خودش بر می دارد که بیاورد خانه، که آن استخوان انیس و مونسش باشد. فکرش را بکنید... آن صحنه را تصور کنید...حق داشتم من وقتی برگشتم تهران بروم سراغ استادم جناب مرتضی سرهنگی و برایش بگویم مادر شهیدی یافته ام دردمندتر از مادر شهیدی که قصه اش را در فیلم شیار 143 با اشک چشم و خون دل به تماشا می نشینیم....

دختر آن مادر، همسر حاج حسین مرزنکلاته، که هنگام نوشتن کتاب برادرش در تقی آباد گرگان میزبانم بود تعریف کرد که به چه روشهایی متوسل شد تا بتواند تکه استخوان پسر را از پیکر مادر جدا کند.

پائیز 1395 جگرسوزترین دیدارم را با این مادر تجربه کردم، همین که مرا دید ابتدا پشت سرم را سیر نگاه کرد، شاید فکر می کرد عبدالله هم آمده باشد، بعد، وقتی امیدش ناامید شد با لحنی خسته و شکسته و مبهم سراغ عبدالله را گرفت. برایش گفتند من آمده ام کتاب عبدالله را بنویسم. تصویری از عبدالله را نشانش دادم که بتواند از او برایم بگوید. مادر، این استوانه ی صبر، عکس را از دستم گرفت، چشمان منتظرش خیس شد، به جز عبدالله حرف دیگری بر زبانش ننشست، و بهت، این مهمان همیشگی روزگارش باز هم بیشتر و بیشتر خودش را به رخ کشید.

منحصر به فردترین مادر دنیا بود مادر سردار شهید عبدالله کیایی. شرمنده اش شدم که کتاب فرزندش را ندید و رفت. به مجموعه ی منتشر کننده ی کتاب سفارش کرده بودم تصویر درشت عبدالله را روی کتاب نقش بزنند تا مادرش دلش خوش بشود با دیدن آن تصویر.

خوشا به حال آن مادر که در روزهای ابتدایی سال جدید میهمان سفره ی فرزند شهیدش شد در بهشت، و وای به حال من و امثال من که آنقدر دیر به سراغ این مادر رفتیم تا او حسرت به دل دیدن کتاب پسرش بماند و برود.

 عروج، پایان مظلومیت مادر سردار شهید عبدالله کیایی بود، به یقین جای او در سرای آخرت نیکوست اما... کاش رگ غیرت من و ما کمی بیشتر و سریعتر بجنبد که مثل چنین روزی شرمنده چنین مادری نباشیم.

*امیرحسین انبارداران