بزرگترين ميزان گسترش سوراخ لايه اوزون در سال 2006 به ثبت رسيد كه تا 27.5 ميليون كيلومتر مربع توسط ماهواره ناظر زمين «آئوراي» ناسا مشاهده شد.
سوراخ لايه اوزون در بالاي قطب جنوب ابتدا در اواخر دهه 1970 توسط اولين ماموريت ماهواره POES براي اندازه‌گيري اين لايه محافظ توسط اداره ملي اقيانوسي و جوي كشف شد.
سوراخ لايه اوزون، در دهه 1980 بطور پيوسته به گسترش خود ادامه داد؛ اما از اوايل سال 2000 اين رشد آهسته‌تر شد؛ با اين حال محققان طي سالهاي اخير، شاهد تغييرات زيادي در اندازه آن هستند.
در سطح زمين، ماده اوزون به عنوان يك ماده آلاينده محسوب مي‌شود؛ اما در جو به يك لايه محافظ تبديل شده كه تابشهاي ماوراي بنفش خورشيد را به سوي فضا منعكس كرده و از زمين در برابر اين تابشها محافظت مي‌كند.
ممنوعيت استفاده از مواد شيميايي اکسيد کننده تخريب‌گر اوزون مانند کلروفلوئوروکربن‌ها به كاهش تخريب اين لايه محافظتي كمك كرده است؛ با اين حال اين مواد مخرب، هنوز در استراتوسفر وجود داشته و در طول زمان تجزيه مي‌شوند. به همين دليل به گفته دانشمندان، سالهاي پيش رو با بزرگتر شدن سوراخهاي لايه اوزون با زمستانهاي سردتر در قطب جنوب و بادهاي قطبي بالا همراه بوده كه از تركيب هواي سرشار از اوزون در خارج از مدار قطبي با هواي خالي از اوزون داخل اين منطقه جلوگيري مي‌كند.
چندي پيش محققان براي اولين بار توانستند يك فضاي خالي از اوزون را در بالاي قطب شمال شناسايي كنند كه از شباهت زيادي با همتاي خود در قطب جنوب برخوردار است.
ناسا قرار است در تاريخ 27 اكتبر ماهواره NPP خود را با يك سيستم نقشه‌برداري از اوزون (OMPS) به فضا پرتاب كند. حسگرهاي پيشرفته اين سيستم قرار است به اندازه‌گيري‌هاي دقيق‌تر از سوراخ اوزون همچنين چگونگي تغيير عمودي غلظت اوزون در جو زمين در مناطق قطبي بپردازد.
