به گزارش مشرق، حسین توکلی قهرمان وزنه‌برداری جهان و المپیک که به تازگی به عنوان مربی در کنار احسان حدادی قهرمان پرتاب دیسک آسیا کار می‌کند در مورد مسائل مختلف گفت‌وگویی داشته که در زیر می‌خوانید.
* چه شد که به عنوان یک وزنه‌بردار، مربی احسان حدادی در دوومیدانی شدید؟
احسان حدادی از دوستان بسیار نزدیک و صمیمی بنده هست، با توجه به اینکه دیگر در وزنه‌برداری فعالیت نکردم و دور از ورزش وزنه‌برداری بودم در نهایت با احسان حدادی شروع به کار کردم. او هم با توجه به مشکلات و مصدومیت‌هایی که در 2 سال اخیر داشته و با توجه به اینکه یکی از قسمت‌های ورزش دوومیدانی مربوط به بدنسازی است و با وزنه‌برداری شباهت دارد، سعی کردم در کنارش باشم و کمکش کنم، خودش هم دوست داشت تا با یکدیگر همکاری داشته باشیم.
* فکر نمی‌کردید کار در دوومیدانی برایتان مشکل باشد؟
به هرحال خودم دوست داشتم تجربه جدیدی کسب کنم و دنیای خارج از وزنه‌برداری را هم ببینم. دوومیدانی یکی از رشته‌های پربیننده و پر طرفدار است و در مسابقات المپیک و جهانی هم جمعیت زیادی به ورزشگاه می‌آیند. با توجه به نیازهایی که احسان حدادی داشت و تا جایی که توانستم به او کمک کرده‌ام و در ادامه باید شرایطی را مهیا کنم که این ورزشکار به روزهای اوج خودش برسد. حالا چقدر این کمک من به درد او خورده و راضی کننده بوده است باید از خودش پرسید. اما امیدوارم حدادی با توجه به اینکه نایب قهرمان المپیک است هدف بزرگتری را باید دنبال کند. فکر نمی‌کنم مسابقات آسیایی معیار خوبی برای ارزیابی او باشد. هدف اصلی قطعاً باید المپیک 2020 باشد، حدادی هنوز ظرفیت و پتانسیل این را دارد که به مدال طلای المپیک برسد.
* دوستی شما چقدر در این قضیه دخیل بوده است؟
پیگیری وضعیت احسان حدادی مربوط به دیروز و امروز نبوده است. خیلی قبل‌تر از المپیک لندن با یکدیگر در ارتباط بودیم و حتی زمانی که از المپیک بازگشت شاید تنها ورزشکاری بودم که برای استقبال او به فرودگاه رفتم. علاقه زیادی به حدادی دارم و می‌دانستم که چه کار بزرگی انجام داده است. او توانست نخستین مدال دوومیدانی ایران در المپیک را کسب کند و سدی را شکست که باید سالیان سال برایش کار انجام داد.
* شما در کارهایی بدنسازی و آمادگی جسمانی به او کمک می‌کنید. مسائل تاکتیکی چه می‌شود؟
بسیاری از ورزشکاران حرفهای ما عمدتاً رشته‌های دیگر را هم کار می‌کنند حالا نه به صورت حرفهای اما شناخت دارند. بدنسازی رشته دوومیدانی خیلی به کار ما نزدیک است ضمن اینکه ما ساعت‌ها با هم صحبت می‌کنیم و چیزهایی که می‌خواهد را می‌گوید. جدا از مسائل بدنسازی و تاکتیکی، احسان حدادی دوست داشت که یکی کنارش باشد که بتواند به لحاظ فکری و روحی روانی به او کمک کند. خیلی از مسائل ورزشی او ارتباط مستقیم به موضوعات روحی و روانی داشت. من نمی‌گویم که کامل توانسته‌ام این مشکلات را حل کنم اما چون خودم در چنین شرایطی قرار گرفتم او را درک می‌کنم. زمانی هم که با او صحبت کردم احساس کردم دقیقاً مشکلش چیست. از لحاظ مسائل تاکتیکی او با سابقه‌ای که دارد می‌تواند جلو برود. در همین رقابت‌های آسیایی هم با توجه به حرکات و تاکتیک‌هایی که از او دیده بودم چیزهایی که خودش خواسته بود را گوشزد می‌کردم تا فراموش نکند. هر ورزشکار حرفهای نیاز دارد که یک مربی کنارش باشد، حدادی هم در مورد مسائل تاکتیکی با مربی روس خود هم در ارتباط است و برنامه‌ها را می‌گیرد. خوشبختانه حال روحی احسان حدادی نسبت به چند ماه قبل خیلی بهتر شده و این موضوع کمک کرد تا در آسیا قهرمان شود.
* گفته می‌شود شما قراردادی هم برای مربی‌گری احسان حدادی ندارید؟
درست است من هیچ قراردادی ندارم چون در این مورد هیچ بحثی نکرده‌ایم. بحث من فقط کمک کردن به احسان حدادی است، او یک سرمایه ملی است و علاقه‌ام به وی باعث شد با یکدیگر کار کنیم. برخی دوستان طور دیگری فکر کردند اما من تشنه هیچ چیزی جز دیدن موفقیت این ورزشکار نبوده‌ام و وقتی در آسیا طلا گرفت یکی از روزهای خوب من بود. زمانی که در کشورهای اسلامی به نوعی مسابقه را به حریف عراقی واگذار کرد خیلی‌ها حرفهای زیادی زدند که فشار را روی حدادی 2 برابر کرد. فکر می‌کنم در آن روز برخی خوشحال شدند اما اراده‌ای که حدادی دارد روزهای خوب المپیک لندن برای او کم کم تکرار می‌شود.
* پس به نظر شما مهمترین کمک‌تان به حدادی می‌تواند مسائل روحی باشد؟
مسائل روحی روانی در حال حاضر خیلی نیاز حدادی است. خیلی از مسائل حاشیه‌ای تمرکز او را برای تمرین و مسابقه از بین برده بود. زندگی یک ورزشکار حرفهای کاملاً متفاوت است. امیدوارم برخی‌ها نگاه خود را به قهرمانان ملی کنند نه شخصی. درست است که او یک قهرمان بزرگ است اما حرف‌هایی در دلش است و در خلوت صحبت می‌کند تازه متوجه می‌شویم که چه مشکلاتی دارد. خیلی از مسائل کوچکی که مردم عادی را اذیت نمی‌کند برای یک قهرمان مشکل بزرگی است. به جای اینکه آنها را حفظ کنیم دائماً با حواشی درگیرشان می‌کنیم. نمی‌دانم از دامن زدن به حواشی چه لذتی می‌بریم. آیا خودشان مشکلی ندارند؟ در مجموع می‌توانم بگویم که دوومیدانی ورزش جذاب و متنوعی است، همیشه گفته‌ام که دوومیدانی مادر ورزشهاست و من وقتی در این رشته حضور پیدا کردم کاملاً متوجه آن شدم. شاید یکی از روزهای خوب من در چند سال اخیر مربوط به حضورم در دوومیدانی بود.
* به وزنه‌برداری برسیم. حال این روزهای وزنه برداری را را چطور می‌بینید؟
ما آنقدر در کشورمان استعداد داریم که همین باعث می‌شود خیلی از ضعف‌ها دیده نشود چون با مدال‌هایی که گرفته می‌شود نگاه‌ها عوض می‌شود. یادم است بایرن مونیخ یک مربی داشت و با وجود اینکه در چند جام به عنوان قهرمانی رسیده بود سال بعد او را کنار گذاشتند، این نمونه بارز دوراندیشی و تدبیر است. ما قهرمانان المپیک و جهان زیادی در وزنه‌برداری داریم اما هیچکدام در فدراسیون دیده نمی‌شوند به جز برخواه که باید به او هم به خاطر کار خوبش و تلاشش تبریک گفت. اما ضعف‌هایی وجود دارد که باید پوشانده شود. این رفت و آمدهای زیاد، درست و اصولی برنامه‌ریزی نکردن باید اصلاح شود. ما همیشه آزمون و خطا رفتار کرده‌ایم. چند وقتی توکلی است و تا یک مسابقه برگزار می‌شود می‌گوییم او خوب نیست. چرا؟ چون در بخش تیمی یکی دو وزنه‌بردار اوت کردند. به جای اینکه واقع بینانه کار کنیم به دنبال مسائل دیگری هستیم و همیشه دوست داریم به‌به و چه‌چه باشد، این کار قشنگی نیست. یکی از مشکلات اساسی که در ورزش حرفهای ایران وجود دارد این است که دستورالعمل مصوب برای فدراسیون‌ها نداریم. هر مدیری می‌خواهد با سلیقه و شکل خودش کار کند، هیچ جای دنیا ندیده‌ام که اینقدر در تیم ملی مربی عوض کنند. به عنوان مثال چین تمام مربیانش با ثبات کار کردند، روسیه، اوکراین و بلغارستان هم خیلی کم پیش می‌آید که مربی را به راحتی تغییر دهند. حسین توکلی تنها 6 ماه در تیم ملی حضور داشت چطور مدت متوجه شدید کارش خوب یا بد است؟ احساس می‌کنم فقط مسائل غیر ورزشی دخیل است. مربی قبلی تیم ملی زحمت زیادی کشیده آخر هم به این شکل جدا شد.
* نظرتان در مورد تمرین انفرادی کیانوش رستمی چیست؟ موافق این موضوع هستید؟
هر کشوری برای خودش دستورالعملی را دارد. چین یا آمریکا برای هر اردو ورزشکاری را با مربی‌اش دعوت می‌کنند اما در نهایت در اختیار فدراسیون هستند. بستگی به سیاست فدراسیون دارد. در فدراسیون ما همیشه سیاست این بوده یک سرمربی وجود داشته است. از زمان ایوانف این موضوع جا افتاد. به نظر من تمرین انفرادی کار اشتباهی است. کیانوش رستمی خارج از عرفی کار می‌کند که در 15 سال گذشته در تیم ملی بوده است. من می‌گویم این مسئله نباید اتفاق بیفتد اما دوستان در فدراسیون قبل از المپیک این موضوع را باب کردند. اگر الان قبول دارند که ورزشکار نباید انفرادی تمرین کند باید قبل از المپیک هم این کار را انجام می‌دادند. اگر می‌توانستید از مدال رستمی می‌گذشتید و اجازه نمی‌دادید او تنهایی تمرین کند، یا باید به اردو می‌آمد یا او را کنار می‌گذاشتید، اما چون به مدال او احتیاج داشتید اجازه دادید انفرادی تمرین کند. قطعاً ورزشکاران دیگری هم می‌توانند این روال را انجام دهند.
*نظرتان در مورد شورای فنی وزنه‌برداری چیست؟
شورای فنی به گونه‌ای است که هر تصمیمی که به سود فدراسیون باشد گرفته می‌شود. یک روز می‌بینند تصمیمات شورا خوب است آن را اجرا می‌کنند اما روزی که می‌بینند خوب نیست، تصمیم دیگری می‌گیرند. این یک بازی‌ای است که روی خوشی ندارد و اصلاً حرفهای نیست، کسی هم نمی‌تواند با این شکل کار دوام بیاورد.
* ما در انتخابات فدراسیون جهانی رو در روی تاماش آیان قرار گرفتیم. فکر می‌کنید این موضوع چه تاثیری در آینده وزنه‌برداری ما داشته باشد؟
باید بنشینیم و ببینیم چه اتفاقی می‌افتد. امیدوارم لطمه‌اش به بچه‌های خوب وزنه‌برداری نخورد. به عنوان مثال خیلی‌ها گفتند حسین توکلی به علی مرادی در انتخابات رأی نداده و مسائلی بوجود آمد و این موارد در ذهن یک رئیس می‌ماند. شاید همین فضا هم برای تاماش آیان بوجود بیاید اما امیدوارم این اتفاق نیفتد. البته آنها در چهارچوب و قوانین بین‌المللی حرکت می‌کنند و فکر نمی‌کنم به این راحتی علیه ما جبهه بگیرند اما باید منتظر یکسری کم‌کاری‌ها در قبال وزنه‌برداری ایران باشیم. به عنوان مثال در یک جایی می‌تواند یک کاری را برای ایران انجام دهد و کمک نکند. به نظرم رو در روی تاماش آیان قرار گرفتن ریسک بزرگی بود چون او سالهاست که در وزنه‌برداری دنیا حضور دارد.
* یعنی با علم به برنده شدن آبان این کار صورت گرفت؟
در شب انتخابات فضا کاملاً مشخص می‌شود و باید به خاطر منافع وزنه‌برداری کشور این چرخش انجام می‌شد. مطمئن باشید اگر در جبهه آیان بودیم می‌توانستیم حتی کرسی جهانی هم بگیریم، حال اینکه او در قضیه سهراب مرادی به وزنه‌برداری ایران هم چراغ سبز نشان داده بود. ایده‌ها و سیاست‌های مسئولان فدراسیون به خودشان ارتباط دارد اما من دلم می‌سوزد و منافع ملی کشورم را به هیچ چیز نمی‌فروشم. وزنه‌برداری عشق و علاقه من است، نمی‌توانم چون حالا نیستم در مورد آن بد صحبت کنم، ایرادات و انتقادات هم به حق است و بدون اینکه مسائل شخصی را دخیل کنم، صحبت می‌کنم.
