سرویس سیاست مشرق - روزانه می‌توان از لابه‌لای گزارش‌ها و عناوین خبری رسانه‌های مکتوب و حتی غیر مکتوب، نکات قابل‌توجهی استخراج کرد؛ موضوعاتی که می‌تواند برای مخاطبین قابل‌استفاده و محوری برای تحلیل باشد، در گزارش روزانه "ویژه‌های مشرق" نکات و تأملات قابل‌استخراج از رسانه‌ها برای مخاطبین عرضه خواهد شد؛ با «ویژه‌های مشرق» همراه شوید.

*******

** آقای روحانی ۲۰۰ هزار میلیارد تومان کجا رفت؟!

روزنامه اعتماد در گزارشی اقتصادی با عنوان «۲۰۰ هزار میلیارد تومانی که رفاه نیاورد» نوشت:

«چرا با وجود هزینه ۲۰۰ هزار میلیارد تومانی در حوزه رفاه اجتماعی، فقر همچنان پابرجاست؟ این پرسشی است که بعد از اظهارات علی ربیعی، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی مطرح می‌شود.] ربیعی دوشنبه شب با حضور در یک برنامه تلویزیونی به دفاع از عملکرد خویش در چهار ساله گذشته پرداخته و اعلام کرده است که «بیش از ۲۰۰ هزار میلیارد تومان در زمینه رفاه اجتماعی هزینه شده است، با این حال هنوز فقر پابرجاست.» بررسی سیاست‌های ابروزارتخانه تعاون، کار و رفاه اجتماعی در چهارسال گذشته، اگرچه گزارش جداگانه‌ای نیاز دارد، اما عجالتاً آنچه علی ربیعی مطرح کرده، هم جای سؤال باقی گذاشته و هم نقد».

این روزنامه اصلاح طلب در ادامه نوشت: «رقم ۲۰۰ هزار میلیارد تومانی که اشاره شد، رقمی افسانه‌ای است و به نظر می‌رسد اگر به شکل سیستماتیک به اقتصاد و بودجه خانوارهای فقیر اضافه می‌شد، قطعاً اثرات شگرفی با خود به همراه داشت».

اعتماد در بخش دیگری از گزارش تاکید کرد:

«طرح کارورزی که توسط عیسی منصوری، معاونت اشتغال وزارت کار دنبال شده از همان آغاز با اعتراض‌های بسیاری از سوی کارشناسان و فعالان کارگری مواجه شده است. طرحی که به نظر بسیاری از کارشناسان می‌تواند اشتغال موجود را نیز تهدید کند. از سوی دیگر طرح دیگر این معاونت تحت عنوان طرح تکاپو نیز نتایج چشمگیری تاکنون نداشته و ثمره عملکرد معاونت اشتغال در دولت یازدهم رسیدن به بالاترین نرخ بیکاری دهه ۹۰ در فصل بهار سال جاری به ثبت رسیده است. این رقم طبق اعلام مرکز آمار ایران در نخستین فصل سال ۱۳۹۶ به ۶/۱۲ درصد رسیده بود که نشان می‌دهد تلاش‌ها با موفقیت همراه نبوده است».

گفتنی است اظهارات وزیر کار دولت یازدهم درخصوص هزینه ۲۰۰ هزار میلیارد تومانی برای رفاه اجتماعی، این سؤال را در افکار عمومی ایجاد می‌کند که چرا هیچ نتیجه ملموسی درخصوص این سیاستگذاری مشاهده نشده است؟!

براساس گزارش بانک مرکزی در چهار سال اخیر به اندازه ۲۰ سال یعنی پنج دولت گذشته خرج شده در حالی که به اذعان کارشناسان بی‌سابقه‌ترین رکود بعد از دوران جنگ هم در این دوران تجربه شده است. این به معنای این است که پرخرج‌ترین دولت ایران هزینه‌هایش بیش از آنکه رونق و تولید ایجاد کند بیشتر مصروف امور جاری شده و این امور نیز با توجه به نوسانات نرخ رشد و وضعیت بنگاه‌های تولیدی مسیری خلاف توسعه بوده است. براساس گزارش رسمی بانک مرکزی، جمع هزینه‌های جاری در «دولت تدبیر و امید» بیش از ۶۴۲ هزار میلیارد تومان بوده است که این رقم در هیچ دولتی در جمهوری اسلامی ایران سابقه ندارد.

دولتی که در ابتدای روی کار آمدن خود تاکید می‌کرد کشور را با خزانه خالی تحویل گرفته، با استناد به این آمار و ارقام به شکلی کشور را اداره کرده هزینه‌های جاری آن رکود هزینه‌کرد تاریخ اقتصاد ایران را می‌شکند. هزینه‌هایی که مطمئناً بخشی از آنها صرف حقوق‌های نجومی و بخش دیگری از آن صرف تشریفات و ریخت و پاش‌های بزرگ شده است.

** دانشگاه آزاد رنگ و بوی ولایتی گرفت، جریان آلوده جیغ بنفش کشید

روزنامه آفتاب یزد در گزارشی با عنوان «پازل تغییر کامل شد» نوشت:

«طوفان ولایتی که آمد خیلی‌ها را با خودش از دانشگاه آزاد برد...دانشگاه آزاد که بی برو برگرد با نام هاشمی رفسنجانی گره خورده و در تمام سال‌های اخیر با تیم نزدیکان هاشمی اداره شده است، حالا از زمانی که رنگ و بوی «ولایتی» به خود گرفته است از هرچیز و هرکس نشانی دارد جز هاشمی... شیوه چینش کادر جدید مدیریتی تا به این‌جا نشان داده است که قرار نیست میراث امثال هاشمی و ناطق با اصول سابق حفظ شود».

گفتنی است فرهاد رهبر با وجود مسئولیت‌های اقتصادی مهمی که در کارنامه خود داشته، به عنوان چهره‌ای پاکدست و سلیم به لحاظ اقتصادی در بین موافقان و مخالفان خود معروف است. او در حوزه مدیریتی هم قائل به انضباط مالی و سلامت مالی مجموعه‌های وابسته به بیت‌المال است؛ اما گویا عزم فرهاد رهبر برای برخورد جدی با مافیای اقتصادی، برای عده‌ای اصلاً خوشایند نیست.

در حقیقت حسابرسی مالی و عزل برخی مدیران دانشگاه آزاد صدای روزنامه‌های زنجیره‌ای را درآورده است. آن‌هایی که واهمه دارند جزئیات بیشتر حیف‌ومیل چند ده ساله‌شان با شهریه‌های گزاف دریافتی از دانشجویان بیشتر ازاین‌رو شود، به فرافکنی روی آورده‌اند.

** سهم خواهی وزرای دولت یازدهم برای حضور در کابینه دوازدهم

روزنامه آرمان در مطلبی با عنوان «کابینه نیازمند تغییر است، جابجایی مشکلی را حل نمی‌کند» نوشت:

«حسن روحانی برای چینش کابینه جدید با مشکلات متعددی روبه‌روست. یکی از این مشکلات، سهم‌خواهانی هستند که در دولت یازدهم نیز در کابینه حضور داشتند و عملکرد مناسبی از خود بر جای نگذاشته‌اند اما اکنون به دنبال جابه‌جایی در کابینه هستند تا به این وسیله، حیات سیاسی خود را حفظ کنند. بدون شک این موضوع می‌تواند به کارآمدی دولت دوازدهم ضربه وارد کند».

در روزهای گذشته اصلاح طلبان به صراحت اعلام کرده‌اند که باید بدون تعارف و رودربایستی و بدون خجالت دنبال سهم‌مان باشیم. در این میان اولویت‌هایی همچون شایسته سالاری و توجه به مشکلات و مطلبات مردم به حاشیه رفته است.

** روزنامه اصلاح طلب: در این مورد احمدی نژاد درست می‌گفت

روزنامه قانون در مطلبی با عنوان «حلقه مدیران همچنان بسته است» نوشت:

«امروز باید بپذیریم احمدی نژاد درست می‌گفت وقتی از حلقه بسته مدیران کشور انتقاد می‌کرد. موید این انتقاد، اسامی‌ای است که این روزها به عنوان نامزدهای تصدی شهرداری تهران در محافل سیاسی و رسانه‌ای تکرار می‌شود».

این روزنامه اصلاح طلب در ادامه نوشت:

«مساله چرخه معیوب تکرار مدیران کشور، نه خاص اصلاح‌طلبان است، نه اصولگرایان، بلکه مساله ای ملی است و هر دو جریان کشور، یا نخواسته‌اند یا نتوانسته‌اند نسلی از مدیران جوان تربیت کنند، یا جسارت این را داشته باشند که به آنان اعتماد کنند. حال آنکه خود این مدیران در ابتدای انقلاب، اغلب کمتر از ۳۰ سال داشته‌اند، اما ۳۷ سال است که از سمتی به سمت دیگر منتقل می‌شوند».

در روزهای گذشته روزنامه شرق در مطلبی نوشت:

«یکی از برگزیدگان] شورای شهر پنجم در مصاحبه‌ای گفته شرایط برگزیدگان برای انتخاب شهردار عبارت بوده است از «پاکدستی، توان کاری، تجربه کاری موفق در امور مشابه و کلان، روحیه نظارت‌پذیری و چهره ملی‌بودن». این معیارها آن‌قدر کلی است که برای هر سمتی می‌تواند به کار برود و به شهرداری تهران اختصاص ندارد. وقتی یک معیار این‌قدر کلی باشد، مانند آن است که اصلاً معیاری وجود ندارد. معیار یعنی وسیله‌ای برای اندازه‌گیری و معیار کلی اندازه‌ای را نشان نمی‌دهد. این کلی‌گویی بیانگر عدم تسلط و آگاهی برگزیدگان شورای پنجم به پیچ و خم‌های مدیریت شهری و مسائل عدیده شهر تهران است. این بی‌معیاری نتیجه‌اش این شد که بین ۲۴ نفر از اولین فهرست نامزدهای شهرداری تهران، بسیاری از نام‌ها کمترین نسبتی با این سمت نداشته باشند».