در شرایطی که حتی برخی حامیان اغتشاش در سال 88 نیز، اغتشاشات اخیر در ایران را «بی‌ریشه» و «فرونشستنی» خوانده‌اند، بی‌بی‌سی نمی‌خواهد دست‌کم بر اساس تاکتیک قدیمی خود بی‌طرف به‌نظر برسد. نوع گزارش‌ها از اغتشاشات بی‌پرده حمایت‌آمیز است، صدایی که از به‌اصطلاح مخاطبان پخش می‌شود، تقریبا یک‌دست به حامیان اغتشاش اختصاص دارد و کارشناسانی که برای گفت‌وگو انتخاب می‌شوند نیز عموما یا آشکارا از اغتشاش حمایت می‌کنند یا دست‌کم کوچک‌ترین موضعی علیه آن ندارند.

وزیر کشور جمهوری اسلامی ایران، امروز (یکشنبه) اعلام کرد که هیچ کدام از تجمعات اغتشاش‌گران حتی به جمعیت هزار نفری هم نرسیده است. حتی اگر در روز 50 شهر هم درگیر اغتشاش بوده باشند، کل جمعیت اغتشاش‌گران - که از منظر بی‌بی‌سی فارسی، به رغم اعتراضات سال 1390 در انگلستان کارشان آشوب نیست، بلکه اعتراض است – کمتر از 50 هزار نفر می‌شود. اگر جمعیت ایران 80 میلیون نفر باشد، این بدان معناست که جمعیت اغتشاش‌گر که امروز، به مراتب کمتر از دیروز هم بود، کمتر از 6 صدم درصد جمعیت ایران است. ناآرامی‌های چنین درصدی از جمعیت، آیا واقعا شایسته این پوشش گسترده بنگاه سخن‌پراکنی دولتی بریتانیا است؟ چرا پوشش رفتار کمتر از 6 صدم درصد جمعیت یک کشور، بیش از هفتاد درصد بار بخش‌های خبری بی‌بی‌سی را به‌خود اختصاص می‌دهد؟

اینکه بی‌بی‌سی از دیروز به دنبال جمع‌آوری ویدئو و عکس از اغتشاشات است و امروز در کانال تلگرامی خود فیلترشکن تبلیغ می‌کند، تا چه حد می‌تواند رفتاری طبیعی و حرفه‌ای تلقی شود؟ یا اینکه تا چه اندازه می‌توان رفتار یک مجری را حرفه‌ای تلقی کرد که تقاضای وزیر ارتباطات از مدیر تلگرام برای بستن کانالی که «آموزش ساخت کوکتل مولوتوف» می‌دهد را با اظهارات رئیس‌جمهور ایران مبنی بر اینکه به دنبال فیلتر کردن شبکه‌های اجتماعی نیست، متناقض تلقی می‌کند و این را به‌عنوان سوال می‌پرسد؟

هرگاه سخن از اغتشاش در جمهوری اسلامی ایران باشد، بی‌بی‌سی فارسی با کنار گذاشتن تمام اصول حرفه‌ای عرصه رسانه به حمایت از اغتشاش‌گران مبادرت می‌ورزد. این رسمی است که دیگر رسمیت یافته است.