گروه فرهنگی مشرق- برنده جایزه نوبل امسال ادبیات به نوعی ثابت کرد که همیشه سرنوشت بچه های طلاق نباید غم انگیز باشد،توماس ترنسترومر که امسال جایزه نوبل ادبی را به خود اختصاص داد در 15 آوریل 1931 به دنیا آمد، در سوئد به دنیا آمد،مادرش معلمی بود که پس از جدایی از پدر توماس تصمیم گرفت تا او را خود به تنهایی بزرگ کند و همین کار را هم کرد و او اولین معلم توماس ترنسترومر محسوب می شود.
وی پس از آن در یک مدرسه لاتین در استکهلم به نام "سودرا" شروع به تحصیل کرد و گفته می شود که اولین شعرهایش نیز به همین دوره باز می گردد. اولین مجموعه شعر ترنسترومرز، مجموعه" هفده شعر" بود که در آغاز جوانی در حالی که تنها بیست و سه سال سن داشت، به چاپ رسید.
ترنسترومر، سپس تحصیلاتش را در روانشناسی، تاریخ، دروس دینی و ادبیات در دانشگاه استکهلم ادامه داد. توماس ترنسترومر در دهه شصت میلادی وقت خود را بین فعالیت حرفه ای اش به عنوان روانشناس و شعر گفتن تقسیم کرد.
توماس ترنسترومر از سال 1993 نامزد جایزه اسکار ادبی بود، اما در طول این هجده سال تقریبا همیشه ناکام ماند. امسال نیز حریف جدی او یک شاعر سوری به نام آدونیس بود. بسیاری از رسانه ها شانس آدونیس را برای بدست آوردن این جایزه بیشتر می دانستند، گمانه ای که روزنامه گاردین هم چند روز قبل از اهدای جایزه بر آن تاکید داشت. اما بالاخره پس از هیجده سال این جایزه به ترنسترومر رسید تا پس از سی هفت سال این جایزه نصیب یک سوئدی شده باشد.
بر اساس آمارو گزارش های موجود وی نویسنده، شاعر و مترجمی  است که اشعار او به بیش از60 زبان دنیا ترجمه شده است. از ترنسترومر کتاب "مجمع الجزایر رویا" به زبان فارسی ترجمه شده است. تمام آنچه که در باره "توماس ترنسترومر" شاعر سوئدی و زندگی نامه او می توان پیدا کرد شاید مقدار کمی بیش از آن باشد که خواندید، اما نکته مهم این است که چرا این جایزه باید به این نامزد اختصاص یابد، آن هم پس از هیجده سال.
جوایز جهانی فرهنگی، هنری و حتی علمی در سال های اخیر بیش از هر دوره ای  ماهیتی و کارکردی سیاسی پیدا کرده است؛ از اسکار و پولیتزر بگیرید تا همین جایزه نوبل. عجیب نیست که هر از چند گاهی یکی از دانشمندان تبعه رژیم صهیونیستی باید یکی از جوایز مانند جایزه نوبل را به خود اختصاص دهند یا در جشنواره های فرهنگی و هنری بسیاری از جوایز به منتقدین غرب گرای کشورهایی تعلق می گیرد که در سپهر سیاسی غرب قرار نمی گیرند.
آش گاه آنقدر شور می شود که بسیاری از منتقدان سینما بعضی از جشنواره ها مانند کن و اسکار را صرفا باشگاهی سیاسی به شمار می آورند. با این وصف فهمیدن این که  چه انگیزه ای پشت سر هر انتخاب است، گاهی اهمیت بیشتری نسبت به اینکه چه کسی جایزه ای را بدست آورده پیدا می کند.
این موضوعی است که انشاء الله مشرق آن را پی خواهد گرفت.