زمانی می‌گفتند انگلیسی‌ها به حدی مستعمره دارند که هیچگاه آفتاب در سرزمین‌شان غروب نمی‌کند؛ لندن‌نشینان در قرن ۱۹ سرزمینی را نگذاشته بودند که از آسیب و جنایاتشان در امان بوده باشد از مجموع جزایر فالکلند در آمریکای جنوبی تا شاخ آفریقا و هند و غرب آسیا. نقشه هر نقطه از دنیا را که نگاه می‌کردی رده‌ای از خون‌بازی و جنایت انگلیسی‌ها در آن نمایان بود.

در میان ملت‌های تحت استعمار، شاید هندی‌ها از همه بیشتر مورد آزار و جنایت انگلیسی‌ها قرار گرفتند؛ یک قرن و نیم استعمار و جنایت انگلیسی‌ها در سرزمین هند ادامه داشت. در این ۱۵۰ سال ، انگلوساکسون‌های مدعی ژنِ خوبی، از هیچ جنایتی در قبال مردم سرزمین هفتاد و دو ملت دریغ نورزیدند؛ از نسل کشی تا ایجاد قحطی و ...

یکی از جنایت‌های بیشمار انگلیسی‌ها در سرزمین هند،«فاجعه آمریتسار» نام دارد. کشتاری که در جریان آن، هزاران هندی آزادی‌خواه مستقر در یک مکان مشخص با دستور صادره از لندن، تیرباران شدند و مقامات انگلیسی نیز برای قدردانی از عامل این جنایت، برایش فرش قرمز پهن کردند و او را قهرمان نامیدند! گویا تقدیر از جنایتکارانی که غیرنظامیان را در سطح وسیع به قتل می‌رسانند، سنت دائمی انگلیسی‌ها و آمریکایی‌هاست!

اما قضیه «فاجعه آمریتسار» از آن جایی شروع شد که انگلیسی‌ها در وعده خود به هندی‌ها مبنی بر اعطای خودمختاری به آنها مشروط به جان‌نثاری برای انگلیس در جریان جنگ اول جهانی، بدعهدی کردند. مردم هندوستان در جریان جنگ جهانی اول با وعده خود مختاری که «مونتاگو» وزیر هندوستان در دولت انگلیس در سال ۱۹۱۷ داده بود، همراه نیروهای انگلیسی در جبهه‌های اروپا حضور یافتند و در جنگ‌های آنان شرکت کردند.

اما همانطور که انتظار می‌رفت با خاتمه جنگ جهانی اول و کشته شدن بسیاری از هندی‌ها در جهت منافع جنگی انگلیس، انگلیسی‌ها به وعده خود در اعطای خودمختاری به هندی‌ها عمل نکردند و در سرزمین هند قدرت اجرایی کماکان در اختیار آن‌ها بود و هیچ قدرت و مسئولیتی بیشتر از گذشته، به مردم هند داده نشد. این موضوع خشم مردم هند را برانگیخت.

در سال ۱۹۱۹ میلادی، رژیم استعمارگر انگلیس به منظور جلوگیری از قیام و مبارزات استقلال‌طلبانه مردم هند، قانونی موسوم به «راولات» را تصویب کرد. به موجب این قانون به پلیس اختیار داده شد که هر فردی را که انگلیسی‌ها او را مظنون می‏‌دانستند، بدون دلیل و حکم قانونی دستگیر و حتی تا مدتی نامعلوم، زندانی کنند. همچنین تجمع بیش از چهار نفر هندی در یک مکان عمومی هم ممنوع اعلام شده بود.

وضع این قانون، خشم مردم هند را بیش از گذشته برانگیخت. در نتیجه در روز سیزدهم آوریل ۱۹۱۹ میلادی بیش از ۶ هزار هندی بدون در دست داشتن هیچ نوع سلاح در باغِ «جالی‌پان والا» در شهر آمریتسار ایالت پنجاب در اجتماعی آرام برای کسب استقلال گرد آمدند.

هنوز دقایق و ساعتی از اجتماع هندی‌ها نگذشته بود که به دستور یکی از فرماندهان انگلیسی به نام ژنرال «رجینالد دایر»، همه ۶ هزار نفر هندی به گلوله بسته شدند. این درحالی بود که به شرکت‌کنندگان در این گردهمایی آرام حتی هشدار و فرصت ترک محل داده نشده بود.

کشتار آمریتسار در آن زمان آنقدر مشهور شد که به ژنرال «رجینالد دایر» لقب «قصاب آمریتسار» داده شد. وی هر چند مجبور شد بعد از این کشتار اعلام بازنشستگی کند، اما مقامات انگلیس برای اینکه به فرماندهای نظامی خود ثابت کنند قدردان جنایتکاری‌های آنها در جهت اغراض جهانخوارانه لندن هستند، برای او در بازگشت به انگلیس فرش قرمز پهن کردند و او را «قهرمان» نامیدند بدون آنکه به روی خود بیاورند که این قتل عام یک لکه ننگی در پرونده حقوق بشری آنها خواهد بود.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی ششم تیرماه امسال در بخشی از بیانات خود در دیدار رئیس و مسئولان قوه قضائیه، به موضوع جنایت اروپایی‌ها از جمله انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها علیه ملل دیگر و توامان ادعاهای حقوق بشری چنین جنایتکارانی اشاره کردند و گفتند: «در زمینه‌ی حقوق بشر این‌جوری است، ما دفاع نباید بکنیم، ما باید حمله کنیم! این کسانی که این‌همه جنایت کرده‌اند، این‌همه فساد ایجاد کرده‌اند -نه‌فقط در تاریخ، همین حالا- مثلاً فرض کنید فرانسوی‌ها شده‌اند مظهر حقوق بشر. این فجایعی را که فرانسوی‌ها در آفریقا به وجود آوردند، در الجزایر و در غیر الجزایر کارهایی که کردند، انسان وقتی میخواند، واقعاً تن او میلرزد! فرض بفرمایید یک دریاچه‌ای را، مثلاً یک مرداب بزرگی را با نفت و این چیزها آغشته کنند، بعد یک جمعیّت کثیری را -زن، مرد، بچّه- از روستا بکوچانند طرف آن و بعد این‌ها را ببندند به رگبار، این‌ها هم از ترس به آن دریاچه پناه ببرند، بعد آن دریاچه را آتش بزنند! حالا شما فکرش را بکنید، این اتّفاق افتاده! مثلاً این قضیّه اتّفاق افتاده به‌وسیله‌ی فرانسوی‌ها. به‌وسیله‌ی انگلیسی‌ها در هند در یک باغی شش هزار نفر جمع شدند به‌عنوان تظاهرات، انگلیسی‌ها آمدند مسلسل گذاشتند دم در آن باغ، یکسره شش هزار نفر را در یک روز یا در نصف روز و در چند ساعت به قتل رساندند! حالا اینکه مثلاً برای پنجاه سال، صد سال قبل است، لکن همین زمانِ خودمان سر قضایای داعش و سر قضایای سوریه و سر قضایای میانمار، شما ببینید این‌ها واقعاً چه کردند! آن‌وقت این‌ها مدّعی حقوق بشرند؛ ما حرف داریم در زمینه‌ی حقوق بشر، ما ادّعا داریم علیه مدّعیان دروغ‌گو و وقیح حقوق بشر؛ این کارها، کارهای بسیاری خوبی است که خب بحمدالله در قوّه‌ی قضائیّه دارد انجام میگیرد».