به گزارش مشرق، «رحیم نعمتی» در یادداشت روزنامه «جوان» نوشت:
امارات متحده عربی روز یک شنبه ۱۲ می‌خبر از حمله به چهار کشتی در حوالی بندر فجیره خود داد. این خبر موقعی منتشر شد که موج جدید رویکرد تهاجمی امریکا نسبت به ایران شروع شده بود و جان بولتون، مشاور امنیت ملی امریکا، خبر از اعزام ناوگروه امریکایی شامل ناو هواپیمابر آبراهام لینکلن به همراه چهار ناوشکن به خلیج فارس را داده بود و بعد هم بمب‌افکن‌های بی ۵۲ امریکایی در پایگاه هوایی قطری العدید به زمین نشستند. انتشار این خبر می‌توانست در آن شرایط حکم روشن کردن کبریتی در انبار باروت داشته باشد و بعد هم امارات به همراه عربستان و نروژ تحقیقات مشترک خود را شروع کردند. امارات بعد از نزدیک به یک ماه گزارش خود از این واقعه را در شامگاه روز پنج شنبه گذشته به شورای امنیت داد و تنها به صورتی گنگ مدعی دست داشتن دولتی در آن حمله شد بدون اینکه از کشور خاصی نام ببرد.
بیشتر بخوانید:
واکنش انصارالله به گزارش امارات از حادثه فجیره
شکی نیست که امارات با خودداری از نام بردن کشوری خاص در این گزارش جانب احتیاط را رعایت کرده، اما این روایت با روایت‌های امریکا، عربستان و حتی شرکت بیمه نروژی مخاطرات جنگ، دی ان کی، متفاوت است. اول از همه این شرکت نروژی بود که کمتر از یک هفته بعد از آن حمله مدعی شد که حملات با استفاده از قایق‌های کنترل از راه دور انجام شده که بین ۳۰ تا ۵۰ کیلوگرم مواد منفجره با خود حمل می‌کنند و شبیه به حملاتی بوده که شبه‌نظامیان حوثی در یمن انجام می‌دهند. دی‌ان‌کی با این سناریوسازی از ایران نام برده بود و بعد هم بولتون در ۲۹ می‌در ابوظبی و مقابل خبرنگاران انگشت اتهام را با اطمینان به سوی ایران گرفت و عربستان هم در اجلاس سه گانه اخیر خود در ریاض تمام تلاشش را کرد تا مسئولیت این حمله را به دوش ایران بیندازد. با وجود تمام این تلاش‌ها، امارات از اول مسیر محتاطانه‌ای در پیش گرفت به صورتی که در ۱۲ می‌حرفی از چهار نفتکش نزد بلکه از حمله به چهار کشتی تجاری گفت و حالا هم حاضر نشده اسمی از ایران یا کشور دیگری ببرد. این روایت اماراتی به روشنی تفاوت قابل توجهی با آن سه روایت دارد به خصوص اینکه سعودی‌ها حتی بعد از ارائه گزارش امارات به شورای امنیت هم دست‌بردار نیستند و عبدالله بن یحیی المعلمی، نماینده آل‌سعود در سازمان ملل، اصرار دارد که مسئولیت «حملات هماهنگ شده» به چهار نفتکش به عهده ایران است.
مشخص است که امارات با توجه به عواقب سیاسی-نظامی این گزارش سعی کرده مسیر احتیاط را در پیش بگیرد. در واقع، اماراتی‌ها با وجود اینکه در چند سال اخیر برای مقابله با ایران با سعودی‌ها همسو بوده‌اند و در تمامی اقدامات آل‌سعود در این جهت حمایت کرده‌اند، اما باز نیم‌نگاهی به عواقب تنش شدید با ایران دارند و خواهان بالا گرفتن این تنش از حد مشخصی نیستند. می‌توان گفت که خط قرمز برای اماراتی‌ها در این تنش جنگ است به این معنا آن‌ها در جبهه مقابل ایران هرگونه فشار اقتصادی، سیاسی و حتی نظامی را دنبال می‌کنند مشروط به اینکه جنگی به دنبال نداشته باشد. در واقع، اماراتی‌ها می‌دانند که اولین قربانی جدی هر درگیری در خلیج فارس هستند چرا که موقعیت بندری مثل دبی یا تأسیسات نفتی ابوظبی به طور کامل در معرض تهدید است و به این جهت، امارات نمی‌تواند سرمایه‌های تجاری و نفتی خود را برای ماجراجویی‌های امریکایی‌ها یا سعودی‌ها در معرض تهدید قرار بدهد. این رویکرد به طور کامل با رویکرد افراطی بولتون یا سعودی‌ها تفاوت دارد که به تصور خود فرصت طلایی برای جنگ با ایران به دست آورده‌اند.
باید توجه داشت که سعودی‌ها درست بعد از حمله به نفتکش‌ها بود که به دنبال برگزاری نشست‌های اضطراری سه‌گانه رفتند تا با حمله به ایران در این نشست‌ها و نوعی حمایت عربی چراغ سبز را به امریکایی‌ها برای حمله به ایران نشان داده باشند. سعودی‌ها بر مبنای این رویکرد است که هنوز اصرار دارند ایران را مسئول آن حملات نشان بدهند، زیرا همچنان در خواب و خیال حمله به ایران هستند، اما ظاهراً تجارت‌منشی متحد نزدیک‌شان رؤیای آن‌ها را به هم زده و همین نیز باعث شده المعلمی به سرعت واکنش نشان بدهد. اماراتی‌ها اعلام کرده‌اند که تحقیقات هنوز ادامه دارد، اما به نظر می‌رسد که با فروکش کردن تنش در یک هفته اخیر، آن‌ها در ادامه تحقیقات خود محتاطانه‌تر عمل خواهند کرد تا برای فرار از هرگونه ضرر و زیان احتمالی، این پرونده به بایگانی سپرده شود.
