اینجا مازندران است، ۱۴ آبان به وقت تبری روستای متکازین از توابع شهرستان گلوگاه.سیده معصومه حسینی نمونه ی بارز یک زن اصیل مازندرانی که از ۷ سالگی طعم کار کردن را چشیده و همچنان دوشادوش همسرش با چرخ روزگار می چرخند.گلیم بافی هنریست که معصومه خانم ۴۲ ساله تمام جوانی اش را پای آن سپری کرده، چنان با تار و پود وجودش عجین شده که تمام طرح های گلیم را بصورت ذهنی طراحی کرده و می بافد. او که مادر سه فرزند است، پا به پای همسرش حسام کریمی ، دخترش را راهی خانه بخت کرده و دو پسرش نیز یکی راهی خدمت مقدس سربازی و پسردیگرش نیز در کنارشان مشغول دامداری است. ضرب آهنگ شانه در میان چله، صدای تلم زدن برای تهیه ماست و دوغ و زندگی با دام تنها یک سکانس از زندگی پرتلاش مردمان مازندران توام با آرامش خاطر است که نمادی از اقتصاد مقاومتی در این خانواده را به تصویر می کشد.
{$sepehr_album_46435}
نظر شما
نظرات
- انتشار یافته: 4
- در انتظار بررسی: 0
- غیر قابل انتشار: 2
-
اخ اخ چه جایی من حاضر بودم جای اون سگ گله بودم نه چوپان حتی.چوپانی که دیگه عشقه..مردم مازندران گیلان گلستان اید قدر بدونن این منابع خدادای رو و خودشونو گرفتار زندگی ماشینی و شهری نکنن..
-
فقط همین سه نفر توی روستا زندگی می کنند؟
-
خوب کاری نداره، دست از زندگی ماشینی بردار و بیا مازندران، نمی خواد به جای سگ باشی، بیا ما چوپان خیلی کم داریم
-
حالا دیگر نمی خواهد سگ باشی. اما بله حق با تو است. زندگی واقعی این است نه آنچه مردم بدبخت تهران دارند و اسمش را هم پیشرفت و توسعه گذاشته اند. تمام آنچه اسمش را پیشرفت در دویست سال اخیر گذاشته اند فقط پیشرفت ساختمانها و ماشینها بوده در حالی آدمها پسرفت کرده اند.