به گزارش مشرق، کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: روزنامه آرمان به قلم غلامرضا ظریفیان نوشت: «جامعه مشکلاتی ساختاری دارد که هیچ‌یک ارتباطی با آمریکا پیدا نمی‌کنند و طبیعتا بخشی مشکلات قانونی و بخشی مشکلات نظارتی است که در این موضوع تفاوت‌های بینشی و تفاوت‌های راهبردی نیز دیده می‌شود. بخش بزرگی از مشکلات ما ارتباطی با تحریم و مشکلات ما و آمریکا ندارد و به رانت‌ها و اختلاس‌ها و فسادهای داخلی مرتبط است. البته اگر به سال‌های ابتدایی دولت آقای روحانی و برجام برگردیم و کشور بتواند با فروش نفت هزینه‌های خود را تامین کند قطعا از فشارهای اقتصادی ناشی از تحریم‌ها کاسته می‌شود اما مشکلات ناشی از عدم مدیریت صحیح و کارآمد و مشکلات قانونی و زیرساختی همچنان وجود دارند و ربطی به غرب ندارند و حتی با بهبود روابط ایران با غرب نیز این مشکلات همچنان بر سر جای خود هستند و ناکارآمدی و ضعف‌های حاصل خود را همچنان نشان خواهد داد.
وی می‌افزاید: «مهم‌ترین راه‌حل که تجربه جهانی مثبتی دارد و در ایران نیز مصداق پیدا می‌کند انجام اقداماتی است که به انسجام اجتماعی کمک کند و به افزایش سرمایه اجتماعی کمک کند. دلایل و راهکارهای رسیدن به انسجام اجتماعی بحث شده و در مورد تقویت و بازگرداندن سرمایه اجتماعی گفت‌وگو شده است. باید وحدتی نسبی ایجاد کنیم ما با چند مساله اساسی روبه‌رو هستیم. نخبگان و جامعه باید متقاعد شوند و این کار با مشارکت و همگرایی و نه واگرایی صورت بگیرد. هر چند وقت یکبار در رسانه‌های رسمی و در شبکه‌های اجتماعی در موضوعات مختلف می‌بینیم که از همگرایی و وحدت لازم برخوردار نیستیم و بدون اتفاق و وحدت و همگرایی مشکلات و مسائل ما سر جای خود باقی می‌مانند». درباره این تحلیل گفتنی است که طبعاً وحدت، زیربنای پیشرفت هر جامعه و تفرقه، مایه ناکامی‌های بزرگ است. اما باید دید که چه کسانی موجب تفرقه در داخل کشور شده‌اند؟ و چه کسانی در زمینه ناکامی‌های چند سال گذشته و انباشت مشکلات مسئولند؟ اولاً طیف مؤثر در میان اصلاح‌طلبان همچنان آدرس آمریکا را برای حل مشکلات می‌دهند. در عین حال آنها و هم‌طیفانشان، وقتی می‌خواهند ساختار و نظام را متهم کنند، می‌گویند مشکل از آمریکا نیست و مسئله اصلی در داخل کشور است.
اینها درست و غلط را با هم می‌آمیزند. چرا که قبل از سال 92 می‌گفتند 10 تا 30 درصد مشکلات به تحریم‌ها برمی‌گردد و مقصر 70 تا 90 درصد بقیه، دولت مستقر (احمدی‌نژاد) است. اما حالا همان‌ها تقلا می‌کنند تا آمریکا و دولت را تبرئه و نظام را مسئول جلوه دهند.
اصلاح‌طلبان در عین حال معتقدند که 7 سال آدرس دروغ و گمراه‌کننده داده و به جای این که از دولت بخواهند روی پای خود بایستد، فشار آورده‌اند تا روی وعده و تهدیدهای غرب حساب کند و به اخم و لبخند آنها متکی باشد. در واقع با همین تحریف نظری و انحراف عملی بود که سرمایه اجتماعی دستخوش آسیب‌های جدی شد و چاره آن هم در عذرخواهی و اصلاح مسیر از سوی ائتلاف حاکم بر دولت
است.
نکته بعدی این که مردم در مقابل دشمن متحد و در دفاع از کیان جمهوری اسلامی همیشه حاضرند چنان که در تشییع بی‌نظیر سردار سلیمانی شاهد بودیم. بنابراین باید از افراطیون مدعی اصلاح‌طلبی پرسید وحدت بر کدام تبار اشتراکات؟ شما دشمنی در تراز آمریکا را دوست زدید و در مقابل، عمده توان خود را برای معارضه با مبانی و ارزش‌های اسلام و انقلاب و نظام گذاشتید. شما در سال 88 علناً علیه اسلامیت و جمهوریت شورش به راه انداختید و طابق النعل بالنعل، براساس نقشه دشمن عمل کردید؟ با این وجود، وحدت یعنی چه؟ شما تا می‌توانستید به ارکان وحدت و اقتدار ملی ضربه زدید یا در مقابل ضربه زنندگان سکوت توأم با حمایت کردید