به گزارش مشرق، حکومت پس از رحلت پیامبر (ص) تلاش زیادی کرد تا قطعه زمین فدک را از اختیار حضرت زهرا (س) و امام علی (ع) خارج کند. به این منظور در منابع نوشته شده است که خلیفه و عوامل او حدیثی را جعل کرد و به پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله نسبت داد که حضرت فرموده است ما انبیا از خود ارثی باقی نمی‌گذاریم و هرچه از ما بماند صدقه است.
حضرت زهرا سلام‌الله علیها در رد این حرف بی مبنا فرمودند: «اول اینکه باغ فدک ارث نیست بلکه هبه و بخشش پیامبر بوده و در زمان حیات ایشان در اختیارم بوده است و من در آن دخل و تصرف می‌کردم. دوم، آیا پیامبر خدا صلی‌الله علیه و آله خلاف قرآن سخن می‌گوید؟»
آن حضرت ادامه دادند که: «قرآن می‌فرماید: و ورث سلیمان داوود؛ سلیمان پیغمبر از داوود پیغمبر ارث برد و یا در جای دیگر می‌فرماید: زکریای پیغمبر از خداوند می‌خواهد که خدایا به من فرزندی عطا کن که از من و آل یعقوب ارث ببرد. چگونه می‌شود پیامبر خدا بگوید که ما پیامبران از خود ارث نمی‌گذاریم در حالی که آیات صریح قرآن نشان‌دهنده ارث گذاشتن پیامبران الهی است.»
اینجا بود که خلیفه خلع سلاح شد و گفت: «اگر این هبه بوده است باید برای من شاهد بیاورید.» در حقیقت او می‌خواست به هر بهانه‌ای جلوی تصرف حضرت زهرا سلام‌الله علیها در اموال قابل‌توجهی را بگیرد که مبادا این پشتوانه مالی در ادعای خلافت امیر مؤمنان علی علیه السلام به کار بیاید و حکومت آن‌ها را با خطر جدی مواجه کند.
حضرت زهرا سلام‌الله علیها که مصداق آیه تطهیر است در حقیقت می‌خواست با گرفتن اقرار از خلیفه، مسئله مهم خلافت پیغمبر صلی‌الله علیه و آله را که از آن حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام است تائید کند.
بنابراین خلیفه هم متوجه این موضوع شد که اگر اینجا سخن حضرت زهرا سلام‌الله علیها را تائید کند، فردا باید هر صحبت دیگر او را مهر تائید بزند. فلسفه مطالبه باغ فدک این بود نه اینکه حضرت زهرا سلام‌الله علیها دل‌بستگی به آن داشته باشند.