به گزارش مشرق، معصومه نصیری، کارشناس رسانه طی یادداشتی که در کانال تلگرامی عصر هوشمندی منتشر شد به بررسی انتخابات ۱۴۰۰ پرداخت.
«کارزار» شاید بهترین صفت برای انتخابات باشد؛ کارزاری که محل سنجش برنامه، خرد، عقلانیت، عملکرد و رفتار است و بر این اساس با نگاهی به برخی رفتارهای جریانی، جناحی و فردی، در فرایندی که این روزها شاهد خوردن استارت آن هستیم، چند روش جهت جلب نظر افکار عمومی، انحراف، دوقطبی سازی با استفاده از انواع رسانه‌ها را شاهد هستیم.
«بزن زیر میز به هر قیمتی»: این استراتژی اکثرا توسط افرادی که خودشان در حاکمیت مسوولیت داشته و دیکته نوشته‌شده‌ای دارند، مورد استفاده قرار می‌گیرد. آن‌ها برای پرت سازی حواس افکار عمومی از کارنامه خود، به قانون، سیاست‌ها، ساختارها و .. حمله می‌کنند و سعی در ایجاد انحراف اساسی در برداشت‌های مردم دارند. این‌ها می‌گویند برای موفقیت در این رقابت باید هزینه‌تراشی کرد و بهترین راه زدن بر زیر میز و قهرمان سازی از خود و گرفتن ژست‌های مردمی است.
«فقط ما خوبیم»: این گروه خود را وامدار و مالک کشور می‌دانند و هر کسی غیر خودشان را نفی می‌کنند. این گروه درباره حمایت‌های قبلی خود از کاندیداها و خروجی‌هایی که داشته است، هیچ توضیحی نمی‌دهند و تنها بر طبل اینکه اگر ما نباشیم همه‌چیز از دست خواهد رفت می‌کوبند.
«رقیب هراس‌ها»: این گروه بیشتر از برچسب‌زنی و پیش‌بینی‌های هراس‌انگیز و زیر سوال بردن افراد و نه تفکرات و استدلال‌ها بهره می‌برند. این گروه به‌خوبی می‌دانند برانگیختن احساسات مردم، یک موفقیت محسوب می‌شود مخصوصا اگر این حس ترس و دلهره باشد. پس درباره رقیب اهریمن سازی می‌کنند.
«ما و مردم؛ آن‌ها و نظام»: این دسته دوقطبی سازان قهاری هستند که در گام نخست با عنوان سازی و برچسب‌زنی، فرد، گروه یا جریانی را ذیل یک کلمه یا گزاره قرار می‌دهند و از این طریق به هدف خود که قرار دادن مردم در برابر هم، مردم در برای حاکمیت و معنادار کردن انتخابات هست، حرکت می‌کنند. این گروه به‌ظاهر با شعارهای فریبنده خود را مردمی معرفی می‌کنند و هر کسی مقابل آن‌ها بود را محصول یک مافیا و زد و بند سیاسی. این دسته از تکنیک سیاه و سفیدنمایی استفاده می‌کنند.
«می‌توانستیم؛ اما نگذاشتند»: گروهی از جریانات که قصد کنشگری انتخاباتی دارند همواره سعی در ارائه تصویر از نهادهای پنهان و پشت پرده که مانع شده‌اند آن‌ها کار کرده یا شعارهایشان را عملی کنند، بهره می‌برند. سایه نمایی و نداشتن اختیارات قانونی و ... شاه‌بیت سخنان این دسته است.
«تکرارکنندگان بی‌اثری»: این گروه با استفاده از تکنیک تکرار سعی می‌کنند القا کنند که رای شما اثر ندارد، نتیجه رای هم اثری ندارد و اوضاع بهبود نخواهد یافت و همه‌چیز نمایشی و فرمایشی است. این گزاره‌ها با تکرار افکار عمومی را تحت تاثیر قرار می‌دهند.
مبهم گویان: این گروه جز ترسیم دره عمیق کم‌کاری قبلی‌ها، همواره درباره خود، جریان و برنامه‌هایشان مبهم و کلی سخن می‌گویند و مخاطب متوجه راهکار یا برنامه آن‌ها برای حل مشکلات نمی‌شوند چراکه اساسا برنامه‌ای ندارند. این‌ها ضعف‌ها را به‌قدری بلند فریاد می‌زنند که دست خالی بودن خودشان ذیل این صدای بلند گم می‌شود.
قطعا گروه‌های دیگری نیز هستند که به مرور و انتخاباتی شدن بیشتر فضا، درباره آن‌ها خواهیم گفت اما مخاطب باید بداند اساسا در پروپاگاندا یا تبلیغات سیاسی اغلب اوقات، واقعیت‌ها به‌طور گزینشی بیان و بازنمایی می‌شوند تا از سوی مخاطب، واکنش و رفتاری احساسی و نه آگاهانه و خردمندانه سربزند.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.