اگرچه خبر کشف گورهای دسته جمعی در مدارس شبانه روزی کودکان بومی در کانادا و آمریکا هولناک و شوکه کننده بود، اما افشای آن چه در این مدارس تحت کنترل دولت‌های کانادا، آمریکا و کلیسای کاتولیک گذشته، واقعیت هولناکی است که مصداق نسل کُشی است.
به گزارش «ساینتیفیک امریکن»، مدارس شبانه روزی کودکان بومی با هدف نسل کُشی بومیان در کانادا و آمریکا تاسیس شدند.
جست و جو در محوطه این مدارس برای کشف گورهای بدون علامت کودکان بومی که در تمام این سال‌ها از آن‌ها به عنوان مفقود یاد می‌شد، پس از آن رخ داد که کمیسیون آشتی و حقیقت کانادا در سال ۲۰۰۸ با هدف بررسی ادعای بومیان در مورد این مدارس تشکیل شد.
بیشتر بخوانید
اقدام‌های دولت کانادا در کشف گورهای جمعی
گزارش این کمیسیون در سال ۲۰۱۵، جست و جوی گور دسته جمعی در مدارس مذکور را براساس شهادت حدود ۷ هزار نفر از بازماندگان این مدارس اجتناب ناپذیر خواند.
اما مخالفت‌ها با این امر سبب شد، جست و جو برای یافتن گورهای مذکور از چند ماه آغاز شود. در سال‌های ۱۸۸۳ تا ۱۹۹۷ بیش از ۱۵۰ هزار کودک بومی کانادا به اجبار برای تحصیل در این مدارس از خانواده هایشان جدا شدند.
جست و جو در محوطه ۴ مدرسه از مجموع ۱۳۹ مدرسه شبانه روزی کودکان بومی به کشف بقایای هزار و سیصد جسد منجر شد.
در حالی که آمارهای رسمی شمار کودکان بومی جان باخته در این مدارس را حدود ۴ هزار نفر می‌دانند، واقعیت‌های موجود از چند برابری بودن این آمار حکایت دارند.
واقعیت این است که شرایط این مدارس عامل اصلی مرگ و میر دانش آموزان بود.
تهویه نامناسب، نبود امکانات بهداشتی، ازدحام جمعیت، کمبود کارکنان، نبود سیستم‌های گرمایشی و سرمایشی و تغذیه نامناسب از مهم‌ترین ویژگی‌های این مدارس بودند.
موضوع تغذیه و کمبود، مهم‌ترین موضوع در این مدارس بود که تضعیف سیستم ایمنی کودکان بومی را در پی داشت.
بازماندگان این مدارس می‌گویند که همیشه گرسنه بودند، برای دریافت غذا باید گریه می‌کردند، غذاهایشان اغلب فاسد و بدبو بود.
در همین حال دولت کانادا از این کودکان برای انجام آزمایش‌های تغذیه‌ای استفاده می‌کرد.
در یک مورد در سال‌های ۱۹۴۸ تا ۱۹۵۲ بیش از هزار کودک بومی در ۶ مدرسه شبانه روزی تحت آزمایش تغذیه قرار گرفتند.
این اتفاق‌ها در حالی رخ می‌دادند که مقام‌های دولتی و کلیسا به خوبی از گرسنگی و سوءتغذیه در این مدارس آگاه بودند، اما اقدامی در این رابطه انجام ندادند.
بازماندگان این مدارس پس از خروج از مدارس، در طول زندگی خود نیز از بیماری‌های مزمن مانند چاقی، دیابت نوع ۲ و فشار خون بالا رنج می‌برند.
شمار زیادی از کودکان بومی در این مدارس به دلیل بیماری‌های همه گیر مانند سل، سرخک، آنفلوآنزا، ... جان خود را از دست دادند.
کودکان بیمار در برخی از موارد بدون اطلاع خانواده هایشان به بیمارستان‌های در نظر گرفته شده برای قومیت‌های نژادی فرستاده می‌شدند.
چنین بیمارستان‌هایی با هدف طولانی‌تر کردن مدت حضور کودکان بومی در بیمارستان برای آموختن زبانن غیربومی، از درمان آن‌ها خودداری می‌کردند.
در سال ۱۹۰۷، یک مقام کانادایی پس از بازدید ۳۵ مدرسه شبانه روزی کودکان بومی، اعلام کرده بود که ۲۵ درصد کودکان بومی در این مدارس، جان خود را از دست دادند؛ البته در یک مدرسه، این میزان ۶۹ درصد بود.