به گزارش مشرق، پایگاه «پیپلز وورلد» در گزارشی درباره مدارس بومیان کانادا نوشت «گرسنگی، غذای نامناسب، ضرب و شتم، لباس سرد در زمستان، ممنوع بودن صحبت کردن به زبان بومی خود؛ متجاوزان جنسی در نیمه شب مانند حیوانات وحشی در جست وجوی طعمه و ربودن کودکان در سالن‌های خوابگاه‌ها پرسه می‌زنند؛ هزاران کودک بومی در اوج دوران مدرسه شبانه روزی بومیان که از دهه ۱۸۷۰ تا ۱۹۶۰ در آمریکا و کانادا ادامه داشت، با چنین وضعیتی روبرو بودند.»

بیشتر بخوانید:

واقعیت کشتار کودکان بومی در مدارس شبانه روزی کانادا

یافتن حدود ۲ هزار گور بی نشان در مکان‌های قدیمی مدارس شبانه روزی در کانادا، تنها نوک کوه یخی برای هزاران مورد دیگر است که مطمئناً در آن کشور و در جست وجوهای مشابه در آمریکا یافت خواهند شد.

برخی از گورهای یافت شده در کانادا مربوط به کودکان ۳ ساله بوده است.

نظام سرمایه داری آمریکایی در تلاش برای بهره برداری از منابع طبیعی آمریکای شمالی، جنگ‌های خونین نابودی را علیه مردم بومی این سرزمین انجام داد و در اواخر قرن ۱۹، نسل کشی را با حذف کودکان بومی، از نظر فرهنگی و لغوی ادامه داد؛ کانادا هم به سرعت و با جدیت از این روش پیروی کرد.

در ماه می، مجموعا بیش از هزار و ۴۰۰ گور بی نشان در محل ۴ مدرسه شبانه روزی سابق بومیان توسط خود گروه‌های بومیان کانادا که در جست وجوی رادارهای نفوذی زمینی انجام شده بود، پیدا شد.

بیشتر بخوانید:

فیلم‌های کلاسیک هالیوود که مملوء از مضامین نژادپرستی هستند

این مدارس مسکونی تحت حمایت دولت بودند که ظاهراً برای جذب اجباری کودکان بومی به جامعه سفیدپوستان ایجاد شده بودند.

کشف این گورهای دسته جمعی در سراسر جهان طنین انداز شد؛ بومیان کانادا از سال ۲۰۰۷ یافتن گورهای بی نشان کودکان بومی در کانادا را آغاز کرده بودند.

۱۳۹ مورد از این مدرسه‌های نابود کننده فرهنگی در کانادا از دهه ۱۸۷۰ تا ۱۹۹۰ وجود داشت.

تخمین زده می‌شود که ۱۵۰ هزار کودک بومی در این بازه زمانی به اجبار از خانواده هایشان گرفته شده و در این مدارس نگهداری می‌شدند.

از این تعداد تخمین زده می‌شود که ۱۰ تا ۲۵ هزار کودک، از جمله کودکان نوپا در کانادا جان خود را از دست داده‎اند.

در آمریکا، در حال حاضر تخمین زده می‌شود که بیش از ۴۰ هزار نفر در این مدارس کشته شده‎اند.

این نوع مدارس کانادایی از مدارس آمریکا الگوبرداری شده بود.

موسسات اصلی سفیدپوست در هر ۲ کشور در آن زمان معتقد بودند که این بهترین راه حل برای مقابله با به اصطلاح «معضل بومیان» است؛ سیاست قبلی سیاست نابودی بومیان کامل بود.