به گزارش مشرق، یافتن بیش از هزار و ۳۰۰ گور بدون نشان در نزدیکی مدارس شبانه روزی بومی در کانادا بار دیگر یک شوک برای جامعه بین المللی بود؛ با این حال، بسیاری از بازماندگان می‌گویند این تنها نوک کوه یخی بوده است.
به گزارش «سی جی تی ان»، «پیتر برایس»، پزشک کانادایی که در سال ۱۹۰۴ به عنوان سرپرست پزشکی در امور بومیان منصوب شد، در گزارش سالانه خود در سال ۱۹۰۶ نوشته بود «میزان مرگ و میر جمعیت بومی کانادا بیش از ۲ برابر کل جمعیت این کشور و در برخی استان‌ها بیش از ۳ برابر است.»
یک سال بعد، «برایس»، پس از ماه‌ها بازدید از ده‌ها مدرسه شبانه روزی بومیان در غرب کانادا، میزان بالای مرگ و میر دانش آموزان در این مدارس را که برخی از آن‌ها حتی ۵۰ درصد بود، ثبت کرد و آن را «جنایت ملی» خواند.
بیشتر بخوانید:
خانم آنجلینا! برای گورهای دسته جمعی کودکان کانادا چی کار کردی؟
به گفته وی، بیماری بسیار عفونی سلف عامل اصلی مرگ و میر کودکان بومی در مدارس شبانه روزی بود و کودکان سالم عمداً در معرض افرادی که حامل این بیماری بودند، قرار می‌گرفتند.
«ویرجینیا باپتیست»، یک بازمانده از مدرسه «سنت یوجین» در استان بریتیش کلمبیا، در مستند «پشیمان نشده: کوین آنت و نسل کشی کانادا»، گفت «ما مجبور شدیم با آن‌ها بازی کنیم؛ راهبه‌ها ما را مجبور کردند با آن بچه‌ها بازی کنیم.»
بیشتر بخوانید:
پشت پرده قتل عام شبانه روزی بومیان در کانادا و آمریکا
«باپتیست»، می‌گوید «ما نیز نمی‌خواستیم مریض شویم، اما آن‌ها ما را مجبور می‌کردند با آن بچه‌ها بازی کنیم و همچنین برخی از آن‌ها را با بچه‌های دیگر در یک محل برای خوابیدن قرار می‌دادند.»
این مستند ۱۰۶ دقیقه‌ای با استفاده از شهادت بازماندگان مدارس شبانه روزی و تجربیات شخصی «کوین آنت»، وزیر سابق کلیسای متحد سنت اندرو، که در سال ۱۹۹۷ از سمت خود اخراج شد، نسل کشی مردم بومی این کشور در مدارس شبانه روزی تحت کنترل کلیسا را شرح می‌دهد.
به گزارش «سی بی اس نیوز»، بزرگترین شبکه خبری کانادا، برای چندین دهه، افراد بومی در آسایشگاه‌های تفکیک شده سل و بیمارستان‌های بومیان تحت مدیریت دولتی تحت درمان قرار می‌گرفتند.
بیشتر بخوانید:
واقعیت کشتار کودکان بومی در مدارس شبانه روزی کانادا
«مورین لوکس»، مورخ پزشکی در دانشگاه براک، در تحقیقات خود که در سال ۱۹۹۸ منتشر کرد، گفت که کودکان بومی به عنوان افراد مورد آزمایش واکسن سل در استان ساسکاچوان در دهه ۱۹۳۰ مورد سوء استفاده قرار می‌گرفتند.
به گفته «یان ماسبی»، مورخ غذا و استاد تاریخ در دانشگاه رایرسون، سوء تغذیه معمولاً در بین کودکان بومی ساکن در مدارس شبانه روزی در دهه ۱۹۴۰ مشاهده می‌شد و در پی آن آزمایشات بر روی افراد بومی انجام شد که بین ۱۹۴۲ تا ۱۹۵۲ بدون رضایت افراد درگیر در آزمایش به مدت یک دهه ادامه داشت.
بعداً در سال ۲۰۱۷، مقاله‌ای که توسط «ماسبی» تالیف شد، نشان داد که سوء تغذیه و گرسنگی در مدارس شبانه روزی، تاثیرات طولانی مدت سلامتی بر بازماندگان بومی و فرزندان آن‌ها در سراسر کانادا ایجاد کرده است؛ این مشکلات عبارتند از کوتاهی قد، بروز بیشتر دیابت نوع ۲ و افزایش گرایش به چاقی.