کد خبر 1280520
تاریخ انتشار: ۱۲ مهر ۱۴۰۰ - ۰۹:۲۰

دانشیار طب سالمندی دانشگاه علوم‌پزشکی شهیدبهشتی: حدود ۱۰ درصد جمعیت کشورمان را افراد سالمند تشکیل می‌دهند برلزوم آموزش و استفاده ازرسانه‌های جمعی برای برقراری ارتباط موثر سالمندان با یکدیگر تاکید کرد.

به گزارش مشرق به نقل از دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی، دکتر پریسا طاهری با اشاره به هفته سالمندان (۶تا ۱۲ مهرماه) از افزایش جمعیت سالمندان در دنیا خبر داد و گفت: در حال حاضر ۷۰۰ میلیون نفر از جمعیت دنیا را افراد ۶۰ سال به بالا تشکیل می دهند، که در سال ۲۰۲۰ میلادی این رقم به حدود یک میلیارد نفر رسید و تا سال ۲۰۵۰ میلادی به ۲ میلیارد نفرخواهد رسید.

به گفته او هم اکنون  ۶۰ در صد از سالمندان دنیا در کشورهای در حال توسعه زندگی می کنند و پیش بینی می شود که این رقم تا سال ۲۰۵۰ میلادی به ۸۰ در صد برسد.

وی در خصوص این تغییرات دموگرافیک در ایران نیز عنوان کرد: آمار سالمندان ایران از ۱۰ درصد فعلی تا سال ۱۴۳۰ شمسی  به ۲۵ درصد افزایش پیدا خواهد کرد.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی ادامه داد: اگر چه کل دنیا در حال پیر شدن و خاکستری شدن است ولی روند پیر شدن جمعیت در کشورهای آسیایی بسیار بالاتر بوده و در بین کل دنیا، جمعیت ایران با سرعت بسیار بالایی در حال پیر شدن است. لذا توجه به رشته ی تخصصی سالمندان و نگاه ویژه به این گروه آسیب پذیر ضروری به نظر می رسد.

وی اظهار کرد: امسال نیز با توجه به شیوع بیماری کرونا و لزوم استفاده ازرسانه های جمعی (Social Media) برای برقراری ارتباط موثر با یکدیگر بدون تماس مستقیم، باعث شد تا شعار روز جهانی سالمندان "بهره مندی عادلانه همه سنین از فناوری دیجیتال" انتخاب شود. لذا در همین راستا ششم تا دوازدهم مهر ماه امسال به عنوان هفته سالمندان نامگذاری شده است.

دکترطاهری با اشاره به اینکه آموزش یک مهارت دیجیتال به سالمندان جهت دسترسی و بهره مندی از سایت های خبری، رسانه ها و شبکه های اجتماعی بسیار ضروری است، افزود: همچنین از این قبیل آموزش در راستای بهره برداری از فناوری جهت کمک برای انجام برخی امور روزمره زندگی خود، مشارکت در امور اجتماعی، ارتباط با خانواده و جامعه و استفاده از مطالب آموزشی در حوزه پیشگیری، درمان و سلامت امری مهم است.

این متخصص طب سالمندان گفت:به هرحال توجه به نیازهای سالمندان به صورت جامع و یک پارچه، یعنی بررسی مشکلات جسمی، روانی، اجتماعی به صورت همزمان همواره مورد توجه بوده است و پرداختن به هر کدام از این ابعاد به تنهایی، نقص در ارزیابی جامع مشکلات سالمندی محسوب می شود.