به گزارش مشرق، در هفته‌های گذشته یعنی همزمان با آغاز سال تحصیلی ۱۴۰۱ ـ ۱۴۰۰، اخبار متعددی درباره مسائل آموزش و پرورش شنیده می‌شد.

از یک سو، مسائل مربوط به آغاز سال تحصیلی و روایت بازگشایی تدریجی و آرام مدارس مطرح بود؛ از سوی دیگر عده‌ای از معلمان نسبت به عدم اجرای رتبه‌بندی و عدم پرداخت مطالباتشان گلایه‌ داشتند و تجمعاتی را برگزار می‌کردند.

درست در همین زمان هم، تعدادی از داوطلبان ورود به وزارت آموزش و پرورش که در مرحله اول آزمون استخدامی پذیرفته شده بودند و اصطلاحا به آنها کارنامه سبز می‌گفتند، جلوی ساختمان وزارت آموزش و پرورش تجمع شبانه‌روزی داشتند.

همه این موارد، در شرایطی روی می‌داد که وزارت آموزش و پرورش با سرپرست اداره می‌شد؛ منظور این است که آن ثباتی که وزارت آموزش و پرورش برای فعالیت نیاز دارد، مسلما با وجود سرپرست حاصل نمی‌شود چرا که هر روز نام یک نفر به عنوان گزینه پیشنهادی وزارت آموزش و پرورش مطرح می‌شد و حتی برخی از این گزینه به مصاحبه و گفت‌وگو با رسانه‌ها اقدام می‌کردند.

به عبارت دیگر، در شرایطی که وزرای سایر وزارتخانه در حال چیدمان ساختار مدیریتی وزارتخانه خود هستند، مجموعه وزارت آموزش و پرورش در پی این است که چه کسی به عنوان گزینه پیشنهادی وزارت آموزش و پرورش مطرح خواهد شد.

در لیستی که در ابتدای دولت در کنار سایر وزرای پیشنهادی مطرح می‌شد، چندین نام به چشم می‌خورد که هر کدام از آنها بنا به دلایلی حذف شدند و در نهایت سه نام به مرحله نیمه نهایی رسید که حسین باغلگی به عنوان گزینه نهایی به مجلس معرفی شد.

بعد از عدم رأی اعتماد مجلس به گزینه پیشنهادی آموزش و پرورش و انتخاب سرپرست این وزارتخانه، بررسی‌ها برای انتخاب گزینه پیشنهادی جدید شروع شد و هر بار خبر از نامی جدید بود. اسامی عمدتا آنقدر دور از ذهن بودند که گاهی وقتی از فردی نام برده می‌شد، اکثراً این سؤال پرسیده می‌شد که «این فرد کیست!؟».

جالب این است برخی از افراد که در گمانه‌زنی‌ها از آنها یاد می‌شد، سمت‌هایی در بخش‌های مختلف دولت گرفتند و از گردونه گمانه‌زنی خارج شدند.

در ابتدا اسامی مطرح شده چنان دور از ذهن بودند که این شائبه را ایجاد می‌کرد که تیم انتخاب کننده وزیر پیشنهادی، آشنایی با وزارت آموزش و پرورش و بدنه آن ندارد وگرنه مسلما به دنبال انتخاب گزینه پیشنهادی از بین دانشگاه و مدارس غیردولتی نمی‌رفت!

البته کم‌کم، نام‌هایی از بدنه آموزش و پرورش شنیده می‌شد و به نظر می‌آمد که انگار دایره مشورت گرفتن تیم انتخاب وزیر، گسترده‌تر شده است اما باز هم گزینه‌های مطرح شده، جای تأمل داشت!

به نظر می‌رسد که کم‌کم رئیس‌جمهور، گزینه مورد نظر خود را برای وزارت آموزش و پرورش معرفی خواهد کرد و ان‌شاءالله فردی معرفی خواهد شد که هم آموزش و پرورش را بشناسد و هم توانمند برای فعالیت اجرایی باشد.

در وزارت آموزش و پرورش کم نیستند افرادی که از مدارس روستایی تدریس را آغاز کرده و پله پله بالا آمدند و در سمت‌هایی چون کارشناسی، معاونت، مدیرکلی و حتی معاون وزیر فعالیت کردند. اما در بررسی‌ها نام‌های گزینه پیشنهادی آموزش و پرورش نام‌هایی دیده می‌شود که هیچگاه طعم دلچسب تدریس در مدرسه را نچشیدند؛ آن هم در مدارس روستایی و عشایری.