به گزارش مشرق، دبیر شورای عالی امنیت ملی کشورمان روز پنجشنبه از سفری دو روزه به دهلی‌نو برای حضور و سخنرانی در سومین نشست گفتگوی امنیت منطقه‌ای به تهران بازگشت.
دریابان علی شمخانی در این سفر علاوه بر سخنرانی در نشست اصلی که بیشتر حول موضوع تحولات سیاسی-امنیتی افغانستان و لزوم گسترش همکاری‌های منطقه‌ای برای حل بحران‌های موجود انجام شد، ملاقات‌های دوجانبه‌ای نیز با همتایان خود در این نشست داشت.
در خصوص این نشست و دستاوردهای سفر علی شمخانی نکات زیر حائز اهمیت است:
نخست؛ نشست امنیت منطقه‌ای که سومین دور آن به میزبانی هند و با استقبال و حضور دبیران و مشاوران امنیت ملی ۸ کشور هند، ایران، قزاقستان، قرقیزستان، روسیه، تاجیکستان، ترکمنستان و ازبکستان در دهلی‌نو برگزار شد در مهرماه سال ۱۳۹۷ و با ابتکار جمهوری اسلامی ایران شکل گرفت و نشان داد که برای حل و مدیریت بحران‌های منطقه‌ای می‌توان بر ابتکارات منطقه‌ای اتکاء کرد.
دوم؛ موضوع همگرایی و همکاری‌های منطقه‌ای به عنوان یک اصل راهبردی جهت قطع نفوذ بیگانگان و حل موضوعات امنیتی به بهترین شکل در این نشست خودنمایی کرد و حاضرین با عزم و اراده‌ای جدی نسبت به موضوع افغانستان و حل هر چه سریع‌تر بحران‌های موجود در این کشور به جمع‌بندی رسیدند.
سوم؛ ملاقات‌ها و رایزنی‌های دوجانبه که در حاشیه این نشست میان هیئت ایرانی با مقامات و هیئت‌های برخی کشورهای حاضر به ویژه هند و روسیه شکل گرفت با توجه به وزن این سه کشور نشان داد که فراتر از اقدامات تفرقه‌افکنانه غربی‌ها، قدرت‌های منطقه می‌توانند در چارچوب همکاری مشترک، ظرفیت‌های خود را بر اساس نیازهای موجود به کار گرفته و مدیریت تحولات را خود به دست گیرند.
چهارم؛ حضور موثر جمهوری اسلامی ایران در این نشست و نقش تعیین کننده در راهبری دستورکار آن در خصوص موضوع افغانستان نشان داد که نقش و تاثیرگذاری کشورمان بر خلاف تلاش ایالات متحده برای انزوای ایران در منطقه و فضای بین‌المللی به صورت مستمر رو به ارتقاء می‌باشد.
بر این اساس؛ می‌توان این‌گونه ارزیابی کرد که اهداف تهران از پایه‌گذاری این نشست به ویژه در مورد موضوعاتی چون «رسیدن به سازوکاری موثر برای حل بحران افغانستان و کاهش آلام مردم این کشور»، «تثبیت اصل همگرایی در حوزه امنیت منطقه‌ای»، «ایجاد فضای مناسب برای ارتقاء سطح همکاری‌های دوجانبه» و «تثبیت اصل نفی هرگونه دخالت نیروهای فرامنطقه‌ای» برآورده شده است.
به نظر می‌رسد؛ با توجه به آنچه در نشست دهلی‌نو رقم خورد حلقه همکاری پایدار قدرت‌های منطقه‌ای استحکام بیشتری یافته و در شرایط خروج آمریکا از منطقه ابتکار عمل‌های بومی در حال رشد و تاثیرگذاری روز افزون است.