به گزارش سرویس دفاع و امنیت مشرق، در روزهای اخیر بار دیگر ۲ موضوع مهم با محوریت جمهوری اسلامی ایران و رژیم صهیونیستی، مد نظر رسانه ها و کارشناسان قرار گرفته است. موضوع اول شهادت دو مستشار سپاه پاسداران در سوریه است که ناجوانمردانه توسط این رژیم به شهادت رسیدند و انشاء الله طبق وعده پاسداران انقلاب، صهیونیست ها تاوان آنرا به نحو مقتضی و موثر خواهند داد. اما در کنار آن، اسراییلی ها در روزهای اخیر با انتشار تصاویری، ادعای رهگیری یک پهپاد ایرانی را مطرح کرده اند که بنا به اعتراف آنها، در حال نزدیک شدن به سرزمین های اشغالی بوده است. نکته مهم این اعلام آن است که عملیات رهگیری توسط جنگنده های اف ۳۵ رژیم صهیونیستی انجام شده که با توجه به این ویژگی ها، اقدام مذکور از چندین منظر قابل توجه و بررسی است.

بیشتر بخوانید:

تاکتیک جالب ارتش یمن برای تنبیه اقتصادی و ورشکستگی متجاوزان سعودی/ پرواز شبانه‌روزی جنگنده‌ها و شلیک موشک‌های میلیون دلاری از ترس پهپادهای ارزان قیمت +عکس

استراتژی موفق یمن برای اتمام موشک‌های پدافندی عربستان جواب داد/ پاتریوت‌های محافظ بن سلمان بی‌فایده‌تر از قبل شدند +عکس

ناکارآمدی ارتش امارات با «اف ۱۶ آمریکایی و آواکس سوئدی» در برابر پهپادهای یمنی/ «اسپارتای کوچک» با تاد و پاتریوت هم تسلیم ابابیل شد +عکس

برای فهم بهتر داستان اخیر باید به ۱۳ آذر سال ۱۳۹۰ برویم، روزی که شاید یکی از مهم ترین حوادث در حوزه دفاعی ایران رخ داد و یک فروند پهپاد جاسوسی RQ-۱۷۰ ساخت آمریکا که وارد حریم سرزمینی کشور ما شده بود در تور سیستم های جنگ الکترونیکی سپاه قرار گرفته و تقریبا به سلامت در شرق کشور به زمین نشست. دست پیدا کردن ایران به این پهپاد که می توان گفت لبه فناوری بدون سرنشین در جهان امروز بود یک موقعیت منحصر به فرد را برای کارشناسان ایرانی ایجاد کرد تا از نزدیک با این تکنولوژی آشنا شوند. ایران قبل از رسیدن به این غنیمت پر ارزش نیز کشوری فعال و پیشرو در حوزه پرنده های بدون سرنشین بود ولی رسیدن به "جانور قندهار" به صورت جدی ایران را در این رقابت پیش انداخت.

ایران از همان دوران برنامه مدونی را نه فقط برای دستیابی به اصرار این پهپاد آغاز کرده و بلکه بحث مهندسی معکوس و ساخت نمونه هایی بر اساس این پرنده بدون سرنشین را نیز آغاز کرد. صنایع دفاعی کشور در ابتدا یک نمونه ۱۵ درصد از اندازه واقعی این پهپاد را ساختند و در سال ۱۳۹۳ پروسه ساخت دو نمونه ۴۰ درصد از پهپاد آر کیو ۱۷۰ با نام های شاهد ۱۴۱ و شاهد ۱۶۱ آغاز می شود. مدل اول دارای موتور پیستونی و مدل دوم دارای موتور جت است. در سال ۱۳۹۴ نیز ساخت نمونه های ۶۰ درصد به اسم شاهد ۱۸۱ و ۱۹۱ انجام می شود که در اینجا هم ۱۸۱ مدل مجهز به موتور پیستونی و مدل ۱۹۱ نمونه مجهز به موتور جت است.

بر اساس تصاویر منتشر شده توسط صهیونیست ها، این بار سامانه های پدافندی و راداری آنها با یک پهپاد مجهز به پیشران پیستونی طرف بوده که ظواهر امر نشان می دهد پرنده مورد استفاده در این عملیات، شباهت هایی به شاهد ۱۸۱ یا ۱۴۱ داشته است.

آشنایی با شاهد ۱۴۱ و شاهد ۱۸۱

شاهد ۱۴۱ یک پهپاد با اندازه ۴۰ درصد نسبت به آر کیو ۱۷۰ آمریکایی است و در کنار بحث استفاده از موتور پیستونی امکان حمل حداقل دو تیر از خانواده مهمات مینیاتوری مثل سری سدید را دارد. شاهد ۱۸۱ پهپاد شناسایی، ‌مراقبت و رزمی است که نمونه ۶۰ درصد و موتور RQ-۱۷۰ است و طی سال‌های گذشته به صورت انبوه در نیروی هوافضای سپاه تولید شده است. این پهپاد با برد ۱۵۰۰ کیلومتر، مداومت پروازی ۴.۵ ساعت، سقف ارتفاع پروازی ۲۵ هزار پا، دارای بیشینه وزن برخاست ۵۰۰ کیلوگرم است که توان حمل دو تیر بمب هدایت شونده از سری سدید را دارد. این پرنده بدون سرنشین مسلح نیز بر اساس الگو برداری از پهپاد آر کیو ۱۷۰ غنیمت گرفته شده از آمریکا تکمیل شده و از پیشران توربوپراپ بهره می برد.

دو نما از اعضای خانواده پهپادهای شاهد مجهز به پیشران پیستونی و مهمات هدایت شونده

یکی از نمونه های پهپاد شاهد مجهز به پیشران پیستونی در حال رها سازی مهمات سدید در جریان یک رزمایش

نکته جالب این که صهیونیست ها ادعا کردند پهپاد مورد نظر، شاهد ۱۹۷ با سرعت ۲ هزار کیلومتر بر ساعت است. سوای این که تا به امروز پهپادی به نام شاهد ۱۹۷ توسط ایران معرفی نشده این مسئله که چطور یک پرنده بدون سرنشین مجهز فقط به یک موتور پیستونی می تواند به سرعت بیش از ۱.۵ ماخ! برسد هم از جمله شاهکارهای فنی و اطلاعاتی است که به نظر فقط صهیونیست ها بر می آید و نشان می دهد علاوه بر سردرگمی انها برای کشف حقیقت، تلاش دارند خود را در این عملیات، پیروز نشان دهند.

روایتی از نفوذ به سرزمین های اشغالی

آنچه صهیونیست ها در خصوص این عملیات گفته اند این است که پروسه شناسایی و انهدام پهپاد وارد شده به سرزمین های اشغالی، در تاریخ ۲۵ اسفند ماه سال ۱۳۹۹ رخ داده و در طی آن و بر اساس تصاویر، دو پهپاد به اعتقاد آنها ایرانی، توسط جنگنده های اف ۳۵ اسراییلی رهگیری و سرنگون شدند و همچنین آنها مدعی شدند پهپاد سوم نیز توسط جنگ الکترونیک ساقط شده است. در عین حال اسراییلی ها ادعا کردند که در پروسه شناسایی و رهگیری این پرنده های بدون سرنشین، این اهداف را به وسیله سیستم های شناسایی و مراقبتی زمین پایه تحت نظر داشته اند.

البته باید توجه داشت تاکید صهیونیست ها درباره شناسایی این پهپادها توسط سامانه های زمین پایه، کاملا با روایت کلی ماجرا تناقض دارد اگر این رهگیری به صورت موفق و ادامه دار بوده مشخصا امکان ارسال اطلاعات به سیستم های تسلیحاتی و شلیک و انهدام از یک سامانه زمین پایه مثل سری گنبد آهنین یا فلاخن داوود، گزینه ارزان تر و ساده تری نسبت به پرواز اف-۳۵ به حساب می آید. اما حالا که بحث رهگیری هوایی به میان می آید پس یعنی یا روایت شناسایی و تعقیب زمینی دقیق نبوده و یا سیستم های زمین پایه اسراییلی توان درگیری با هدف جدید را نداشته اند.

نکته جالب دیگر اینکه تصاویر منتشر شده توسط صهیونیست ها از پهپاد مورد نظر، از دید سیستم اپتیکی موسوم به EOTS یا سامانه تصویر برداری کلاه خلبان در جنگنده اف ۳۵ است. در این مرحله دقیقا نمی دانیم از چه سلاحی برای این درگیری استفاده شده ولی به دلیل اثر کم گرمایی هدفی مثل پهپادهای مورد نظر، معمولا ترکیبی از اطلاعات بدست آمده از سامانه های اپتیکی به موشک های هدایت راداری سری امرام منتقل شده و عملیات پرتاب موشک انجام می شود. یک سوال مهم دیگر در خصوص این درگیری اینجاست که چرا اسراییلی ها از دیگر پلتفرم های پروازی خود مثل اف ۱۵ و اف ۱۶ استفاده نکردند؟

مشخصا هزینه استفاده از این جنگنده ها برای عملیات اینچنینی پایین تر است. شاید تنها پاسخ قابل ارائه در این خصوص این است که اصولا دیگر پرنده های اسراییلی، حتی با سیستم های جستجوگر اپتیکی نیز توان یافتن این هدف را نداشته و اسراییلی ها مجبور به وارد کردن پیشرفته ترین جنگنده خود به میدان شدند. در عین حال به این مسئله نیز در رسانه های غربی تاکید شده که این درگیری اولین رزم واقعی جنگنده اف ۳۵ در شرایط جنگ هوا به هوا بوده است.

آنچه صهیونیست ها به عنوان باقی مانده پهپاد سرنگون شده نشان داده اند

سلاح های کمری که ادعا شده همراه پهپاد ایرانی بوده است

تمرین یا نبرد واقعی؛ مسئله این است!

بر اساس تصاویر منتشر شده توسط صهیونیست ها آنچه از برخی از این پهپادها بدست آمده تعداد سلاح کمری بوده و مشخصا و با نگاهی به وضعیت تسلیحات سبک در اختیار نیروهای مبارز در غزه مشخص می شود رساندن تعداد اسلحه کمری به این منطقه با پهپادی به این شکل، قصد اصلی نبوده و صرفا یک آزمایش برای امکان رساندن برخی محموله های کوچک ولی خاص برای این منطقه است. این پروسه هم برای نیروهای مقاومت و هم برای صهیونیست ها، درس های مهمی به همراه دارد اما مهمترین درس آن، این بود که آنچه در این میدان توسط اسراییلی ها به میدان آمد نهایت توان رهگیری و دفاع هوایی آنها بود ولی آنچه قدرتی همچون جمهوری اسلامی ایران بتواند به میدان بیاورد، صدها بار سریعتر، مدرنتر و پیچیده تر از مدل های کوچک و مجهز به موتور پیستونی همچون پرنده های فوق است.

همان طور که گفته شد حادثه مورد نظر در اسفند ماه سال ۱۳۹۹ رخ داده و قطعا ارزش عملیاتی خاصی برای اسراییلی ها نداشته و می توان به خوبی متوجه شد، نیروهای مقاومت در حال تست سیستم های دفاع هوایی در سرزمین های اشغالی بوده اند اما سوالی که مشخصا پیش می آید این است که چرا امروز و تقریبا بعد از یک سال از این حادثه اقدام به انتشار این تصاویر کرده اند؟ دلایل مختلفی در خصوص این اقدام می توان متصور شد که مهمترین آنها، مشکلات داخلی رژیم صهیونیستی و تلاش برای بزرگنمایی اقدامات پهپادی برای انحراف افکار عمومی، تلاش برای تهدید نشان دادن ایران در آستانه به نتیجه رسیدن مذاکرات برجامی و یا تحت الشعاع قرار دادن قدرت پهپادی ایران در ایام رونمایی از شهر پهپادی سپاه پاسداران است.